Eνατενίσεις
195
μα στον οσσιό μου φρόντισε ούλλα να τα φυλάξεις.
Τότες εν να με ξαναδείς όμορφα να πολίσω,
τα φρούτα μου τζιαι τους ανθούς στον τόπο να χαρίσω.
Τζιαμαί σαν να κατάλαβα τζιαι με μαράζιν είδα
πως το δεντρόν που κάθουμουν τζιαι ζήτουν την ελπίδα,
έμοιαζε με την Κύπρον μας, την πιο γλυτζιάν πατρίδα,
που την εκαταστρέψασιν τζι εσπάσαν τα φτερά της
τζιαι καρτερά τη γιατριάν να βρει που τα παιθκιά της.
Μα ’σιει τζιαι πίστη στο Θεόν πως όσα τζι αν τραβήσει,
τα μέρη της που έχασεν πάλαι θα τ’ αποκτήσει
τζιαι όπως την πορτοκαλιάν πον’ να ξαναπολίσει,
να φκάλει φύλλα τζιαι ανθούς ο τόπος να μυρίσει,
έτσι τζι η Κύπρος να ενωθεί τζιαι όμορφα να ζήσει.
Τα λόγια της πορτοκαλιάς στη σκέψη μου γυρίζουν
τζιαι το φτωχό μου το μυαλό συνέχεια βασανίζουν.
Από τα βάθη της καρκιάς γυρεύκω να τα νοιώσω
τζι εξήγησην, αν μου περνά, σαν πρέπει να τους δώσω.
Οι γέροι συμβολίζουσιν σοφίαν, πείραν τζιαι μυαλόν,
οι νέοι μας τη δύναμη που προσπαθεί για το καλόν.
Μα τζιαι τα φύλλα που ζητά να μεν του τα πετάξουν,
τζιείνους που θυσιάστηκαν τη γη τους να φυλάξουν.
Αλλά τζι ο κλώνος του δεντρού, που ήταν τσακκισμένος,
πρέπει να δείχνει το Βορκάν πον’ Τουρκοπατημένος.
