194
Eνατενίσεις
l
Του Αντώνη Γαβριήλ Παπά
Η ΠΙΟ ΓΛΥΤΖΙΑ
ΠΑΤΡΙΔΑ
Κάτω που μιαν πορτοκαλιάν εκούρρωσα να πνάσω,
που τη σιττήναν της δουλειάς πέρκιμον ησυχάσω.
Εις τον οσσιόν της έκατσα να πω τα βάσανά μου,
πέρκι γλυκάνω τους καμούς που τρων τα σωθικά μου.
Όπως εσυλλοΐζουμουν τζι έτρωέ με τζι ο πόνος,
δικλώ πάσ’ την πορτοκαλιάν τζιαι λείπει ένας κλώνος,
αλλά τζιαι ούλλον το δεντρόν νάν’ σαν το μαραμμένο
τζι όπως το πλάσμαν τ’ ορφανό σιυφτόν τζιαι λυπημένο.
Άμα το αντιλήφτηκα είπα να το ρωτήσω
ποιος έσπασεν τον κλώνον του τζιαι να το βοηθήσω
τζιείν’ το κομμάτιν πο’ σπασεν, πέρκι ξαναπολίσει
τζιαι φκάλει φύλλα τζιαι ανθούς ο τόπος να μυρίσει.
Σαν να τζιαι πολοήθηκεν τζι είπε μου τούντες λέξεις
«Φίλε, η λύση μιά ένι, τζιαι τούτη να δκιαλέξεις:
να βάλεις νέους δυνατούς να ’ρτουν να με τσαπίσουν,
τες ρίζες μου νερό γλυτζιήν να βρουν να τες ποτίσουν,
γέρους να με κλαέψουσιν τζιαι να με σιγυρίσουν.
Ακόμα τζιαι τα φύλλα μου πο ’ππέσαν μεν πετάξεις,
