189 / 196
Eνατενίσεις
187
Ἱερὰ Σύνοδος μὲ ἀνησυχία
καὶ θλίψη παρακολουθεῖ, τὰ
ὅσασυμβαίνουν καί ἐξαγγέλ-
λονται, σχετικὰ μὲ τὸν τρόπο
συμπεριφορᾶς καὶ ζωῆς μιᾶς
μερίδας συνανθρώπων μας.
Οἱ ἐν λόγῳ, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ὑπο-
κινούμενοι καὶ παρασυρόμενοι ἀπὸ
ἀνάλογες ὁμάδες τοῦ ἐξωτερικοῦ ἢ καί
ἀπό τὴ σύγχυση τῆς ἴδιας τῆς συνεί-
δησής τους, ὑποστηρίζουν καὶ διαδη-
λώνουν ὅτι ἡ συνάφεια ἀνθρώπων τοῦ
ἰδίου φύλου (ἡ ὁμοφυλοφιλία) εἶναι φυ-
σιολογικὸς τρόπος συμπεριφορᾶς, γι᾿
αὐτὸ καὶ ἡ ἐπιλογή τους αὐτὴ πρέπει
νὰ τυγχάνει νομικῆς κατοχύρωσης καὶ
κοινωνικῆς ἀποδοχῆς. Προκειμένου, μά-
λιστα, νὰ ἐπιτύχουν τοῦ σκοποῦ τους,
προγραμματίζουν ἐκδηλώσεις, «ὑπερη-
φάνειας», ὅπως τίς ἀποκαλοῦν.
Διαψεύδονται, ὅμως, καὶ ἐλέγχονται
ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, ἡ ὁποία διδάσκει
ὅτι ὁ Θεός «ἀπ᾿ ἀρχῆς ἄρσεν καί θῆλυ
ἐποίησε τοὺς ἀνθρώπους» (Ματθ. 18,14)
καὶ εὐλόγησε μὲ τὸ μυστήριο τοῦ γάμου
τὴν ἔννομη συζυγία (Ἐφ. 5:32). Ταυτό-
χρονα ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καταδικάζει
τὴν ὁμοφυλοφιλία καὶ προειδοποιεῖ
μὲ βαρύτατες συνέπειες τοὺς θιασῶτες
της: «Μή πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι ... οὔτε
μοιχοί οὔτε μαλακοί (θηλυπρεπεῖς καί
γυναικώδεις) οὔτε ἀρσενοκοῖται ... βα-
σιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (Α΄
Κορ. 6,9-10). Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ ὁμοφυλόφι-
λες σχέσεις ἀποτελοῦν ἠθική ἐκτροπὴ
καὶ συνιστοῦν ἀτίμωση τοῦ ἀνθρωπίνου
προσώπου (Ρωμ. 1, 24-28).
Ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ Ἐπιστήμη θεω-
ροῦν τὴν ὁμοφυλοφιλία ὡς πτώση καὶ
ἀσθένεια τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου,
καὶ ὄχι φυσιολογικὸ τρόπο ζωῆς καὶ
ἐπιλογῆς. Γι᾿ αὐτὸ καὶ συνιστοῦν σωστὴ
ἀντιμετώπιση καὶ θεραπεία καὶ ἐναντι-
ώνονται στὴ θεσμική καὶ κοινωνικὴ στή-
ριξη καὶ ἀποδοχή της.
Τὰ τραγικὰ ἀποτελέσματα τῆς ὁμο-
φυλοφιλίας σὲ τοπικὸ καὶ παγκόσμιο
ἐπίπεδο, μὲ τὴ χαλάρωση τῆς ἠθικῆς συ-
μπεριφορᾶς, μὲ τὴν αὔξηση τῶν κρου-
σμάτων παιδεραστίας, μὲ τὶς ἀναρίθμη-
τες περιπτώσεις θυμάτων τῆς ἀνίατης
ἀσθένειας τοῦ AIDS ἢ τῶν ὁμοφυλοφί-
λων, μὲ τὴν ἔξαρση τῶν διαζυγίων καὶ
τῆς διάλυσης οἰκογενειῶν, μὲ τὴν ἀφύσι-
κη-υἱοθέτηση τέκνων κ.ἄ., ἀποτελοῦν τὰ
πιὸ ἰσχυρά ἐπιχειρήματα γιὰ τὸν ἄτυπο
αὐτὸ τρόπο ζωῆς.
Ὡς Ἐκκλησία στεκόμαστε πάντο-
τε μὲ συμπάθεια καὶ κατανόηση δίπλα
στὸν κάθε πεπτωκότα συνάνθρωπό μας
καὶ τὸν βλέπομε ὡς «κατ᾿ εἰκόνα» Θεοῦ
ἀδελφό μας. Ἀσφαλῶς καὶ καταδικάζο-
με τὶς πράξεις του, ἐφόσον αὐτὲς ἔρχο-
νται σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.
Τὸν ἴδιο, ὅμως, τὸν ἀγαποῦμε καὶ τὸν
συνδράμομε, ἐφόσον τὸ θέλει, καὶ εὐχό-
μαστε καὶ προσευχόμαστε νὰ ἀνανήψει,
νὰ συναισθανθεῖ τὴν πτώση του καὶ νὰ
ζητήσει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Παράλληλα, στοὺς κρίσιμους αὐτοὺς
καιρούς ποὺ διερχόμαστε ὡς λαὸς στὴν
Κύπρο, καλοῦμε τὸ χριστεπώνυμο πλή-
ρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ μείνει προ-
σηλωμένο στὶς ἀναλλοίωτες καὶ διαχρο-
νικὲς ἀλήθειες τῆς πίστης μας, οἱ ὁποῖες
καταξιώνουν τὸν ἄνθρωπο ἐνώπιον τοῦ
Θεοῦ καὶ τὸν καθιστοῦν ἀξιοπρεπὴ
μέσα στὸ οἰκογενειακὸ καὶ κοινωνικό
του περιβάλλον.
Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Κύπρου,
15Μαΐου 2014.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ
Ιεράς Συνόδου Εκκλησίας Κύπρου