Ενατενίσεις | Τεύχος 22 Ιανουάριος - Ιούνιος 2014 | Περιοδική Έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Κύκκου και Τηλλυρίας

Eνατενίσεις

191

ς οἱ ἀείμνηστοι προκάτοχοι ἡμῶν

Πάπας Παῦλος Ϛ΄ καί Οἰκουμενι-

κός Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, οἱ

ὁποῖοι συνηντήθησαν εἰς Ἱεροσόλυ-

μα πρό πεντήκοντα ἐτῶν, οὕτω καί ἡμεῖς, Πάπας

Φραγκῖσκος καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρ-

θολομαῖος, ἀπεφασίσαμεν νά συναντηθῶμεν εἰς

τήν Ἁγίαν Γῆν, «ὅπου ὁ κοινός ἡμῶν Λυτρωτής,

Χριστός ὁ Κύριος ἡμῶν, ἔζησεν, ἐδίδαξεν, ἀπέ-

θανεν, ἀνέστη καί ἀνελήφθη εἰς τούς οὐρανούς,

ὅθεν ἀπέστειλε τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐπί τῆς πρώτης

Ἐκκλησίας».

Ἡ συνάντησις ἡμῶν, μία εἰσέτι συνάντησις

τῶν Ἐπισκόπων τῶν Ἐκκλησιῶν Ρώμης καί Κων-

σταντινουπόλεως, ἱδρυθεισῶνὑπό τῶνδύοαὐτα-

δέλφων Ἀποστόλων Πέτρου καί Ἀνδρέου, εἶναι

πηγή πνευματικῆς χαρᾶς δι᾽ ἡμᾶς. Παρέχει μίαν

εὐκαιρίανὑπότῆςΘείαςΠρονοίαςνάσκεφθῶμεν

ἐπί τῆς βαθύτητος καί αὐθεντικότητος τῶν ὑφι-

σταμένων δεσμῶν, καρποῦ μιᾶς πλήρους χάριτος

πορείας, εἰς τήν ὁποίαν μᾶς ὡδήγησεν ὁ Κύριος

ἀπό τῆς εὐλογημένης ἐκείνης ἡμέρας πρό πεντή-

κοντα ἐτῶν.

Ἡ ἀδελφική ἡμῶν συνάντησις σήμερον

εἶναι ἕν νέον καί ἀναγκαῖον βῆμα εἰς τήν πορεί-

αν πρός τήν ἑνότητα, πρός τήν ὁποίαν μόνον τό

Ἅγιον Πνεῦμα δύναται νά μᾶς ὁδηγήσῃ, ἐκείνην

τῆς κοινωνίας ἐν νομίμῳποικιλίᾳ. Ἀναλογιζόμεθα

μετά βαθείας εὐγνωμοσύνης τά βήματα, τά ὁποῖα

ὁ Κύριος μᾶς ἐνίσχυσεν ἤδη νά πραγματοποιή-

σωμεν. Ὁ ἐναγκαλισμός ὁ ὁποῖος ἀντηλλάγη με-

ταξύ τοῦ Πάπα Παύλου Ϛ΄ καί τοῦ Πατριάρχου

Ἀθηναγόρου ἐδῶ εἰς τήν Ἱερουσαλήμ, μετά ἀπό

αἰῶνας σιωπῆς, ἤνοιξε τόν δρόμον διά μίαν ἱστο-

ρικήν χειρονομίαν, τήν ἐξάλειψιν ἀπό τήν μνήμην

καί ἀπό τοῦ μέσου τῆς Ἐκκλησίας τῶν πράξεων

τῶν ἀμοιβαίων ἀναθεμάτων τοῦ 1054. Τοῦτο ἀκο-

λούθησεν ἡ ἀνταλλαγή ἐπισκέψεων μεταξύ τῶν

ἀντιστοίχωνἙδρῶν Ρώμης καί Κωνσταντινουπό-

λεως, ἡ ἀλληλογραφία καί, ἀργότερον, ἡ ἀπόφα-

σις, ἡ ὁποία ἀνηγγέλθη ὑπό τῶν ἀοιδίμων Πάπα

Ἰωάννου Παύλου Β΄ καί Πατριάρχου Δημητρίου,

ὅπως ἀρχίσῃ θεολογικός διάλογος ἀληθείας με-

ταξύ Ρωμαιοκαθολικῶν καί Ὀρθοδόξων. Κατά τά

ἔτη ταῦτα, ὁΘεός, ἡπηγήπάσης εἰρήνης καί ἀγά-

πης, μᾶς ἐδίδαξε νά σεβώμεθα ἀλλήλους ὡς μέλη

τῆς χριστιανικῆς οἰκογενείας, ὑπό τόν ἕνα Κύρι-

ον καί Σωτῆρα Ἰησοῦν Χριστόν καί νά ἀγαπῶμεν

ἀλλήλους, ὥστε νά δυνηθῶμεν νά ὁμολογήσωμεν

τήν πίστιν μας εἰς τό ἴδιον Εὐαγγέλιον τοῦ Χρι-

στοῦ, ὅπως παρελήφθη ὑπό τῶν Ἀποστόλων καί

ἐξεφράσθηκαί μετεδόθηεἰςἡμᾶςὑπότῶνΟἰκου-

μενικῶν Συνόδων καί τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησί-

ας. Ἐνῷ γνωρίζομεν πλήρως ὅτι δέν ἔχομεν φθά-

σει εἰς τόν σκοπόν τῆς πλήρους κοινωνίας, ἐπιβε-

βαιοῦμεν σήμερον τήν δέσμευσίν μας νά συνεχί-

σωμεν βαδίζοντες ἀπό κοινοῦ πρός τήν ἑνότητα,

διά τήν ὁποίαν προσηυχήθη ὁ Κύριος πρός τόν

Πατέρα «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν» (Ἰωάν. 17,21).

Ἐν πλήρει συνειδήσει ὅτι ἡ ἑνότης ἐκδη-

λοῦται ἐν τῇ ἀγάπῃ τοῦ Θεοῦ καί τῇ ἀγάπῃ τοῦ

πλησίον, προσβλέπομεν ἐν ἐντόνῳπροσδοκίᾳ εἰς

τήν ἡμέραν, κατά τήν ὁποίαν θά μετάσχωμεν, τε-

λικῶς, ἀπό κοινοῦ εἰς τό εὐχαριστιακόν δεῖπνον.

Ὡς χριστιανοί, καλούμεθα νά ἑτοιμασθῶμεν νά

λάβωμεν τό δῶρον τοῦτο τῆς Εὐχαριστιακῆς κοι-

νωνίας, συμφώνωςπρός τήνδιδασκαλίαντοῦἉγί-

ουΕἰρηναίου τοῦΛουγδούνου, διά τῆς ὁμολογίας

τῆς μιᾶς πίστεως, ἐμμένοντες ἐν τῇ προσευχῇ, τῇ

ἐσωτερικῇμετανοίᾳ, τῇἀνακαινώσει τῆς ζωῆς καί

τῷ ἀδελφικῷ διαλόγῳ. Διά τῆς κατορθώσεως τοῦ

ἐλπιζομένου τούτουστόχου, θάφανερώσωμεν εἰς

τόν κόσμον τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ, διά τῆς ὁποίας

ἀναγνωριζόμεθα ὡς ἀληθινοί μαθηταί τοῦ Ἰησοῦ

Χριστοῦ (πρβλ. Ἰωάν. 13, 35).

Πρός τόν σκοπόν αὐτόν, ὁ θεολογικός διά-

λογος, τόν ὁποῖον ἔχει ἀναλάβει ἡ Μικτή Διεθνής

Ἐπιτροπή, προσφέρει θεμελιώδη συμβολήν εἰς

τήν προσπάθειαν διά πλήρη κοινωνίαν μεταξύ

Ρωμαιοκαθολικῶν καί Ὀρθοδόξων. Κατά τήν δι-

άρκειαν τῶν χρόνων, οἱ ὁποῖοι ἠκολούθησαν, ἐπί

τῶν Παπῶν Ἰωάννου Παύλου Β´ καί Βενεδίκτου

ΙϚ΄, καί Πατριάρχου Δημητρίου, ἡ πρόοδος τῶν

θεολογικῶν συναντήσεων ὑπῆρξεν οὐσιαστική.

Σήμερονἐκφράζομεντήνἐγκάρδιονἐκτίμησινδιά

τά μέχρι τώρα ἐπιτευχθέντα, καθώς καί διά τάς

τρεχούσας προσπαθείας. Ταῦτα οὐδόλως ἀπο-

τελοῦν ἁπλῆν θεωρητικήν ἄσκησιν, ἀλλ᾽ ἄσκησιν

ἐν τῇ ἀληθείᾳ καί τῇ ἀγάπῃ, ἡ ὁποία ἀπαιτεῖ δι-

αρκῶς βαθυτέραν γνῶσιν τῶν παραδόσεων ἑνός

ἑκάστου, διά νά κατανοήσωμεν αὐτάς καί νά μά-

θωμεν ἐξ αὐτῶν. Οὕτω, βεβαιοῦμεν διά μίαν εἰσέτι

φοράν ὅτι ὁ θεολογικός διάλογος δέν ἐπιζητεῖ ἕνα

ἐλάχιστον κοινόν παρανομαστήν, ἐπί τοῦ ὁποί-

ου νά ἐπιτευχθῇ συμβιβασμός, ἀλλά πρόκειται

μᾶλλον περί τῆς ἐμβαθύνσεως εἰς τήν κατανόησιν

συνόλου τῆς ἀληθείας, τήν ὁποίαν ὁ Χριστός πα-

ρέδωκεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν Του, μιᾶς ἀληθείας,

τήν ὁποίαν οὐδέποτε παύομεν νά κατανοῶμεν

καλλίτερον καθώς ἀκολουθοῦμεν τάς ὁδηγίας

τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οὕτω, βεβαιοῦμεν ἀπό

κοινοῦ ὅτι ἡ πιστότης μας εἰς τόν Κύριον ἀπαιτεῖ

ἀδελφικήν συνάντησιν καί ἀληθῆ διάλογον. Μία

τοιαύτη ἀναζήτησις δέν μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό

τήν ἀλήθειαν· μᾶλλον, διά τῆς ἀνταλλαγῆς τῶν

δωρεῶν, διά τῆς καθοδηγήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύ-

Κοινή Διακήρυξη