165 / 196
Eνατενίσεις
163
ὡς Θεός καί ὄχι νά ὑπηρετηθεῖ ἀπό αὐτόν. Νά
ζυμώσει ἦρθε τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπινου φυ-
ράματος, χωρίς νά ζητήσει κανένα ἀντάλλαγμα
γι’ αὐτό. Καί ἔτσι μᾶς δίδαξε, πώς ἡ μεγαλωσύ-
νη περνᾶ ἀπό τό κατώφλι τῆς διακονίας τῶν
ἀνθρώπων, ἔχοντας γιά σκῆτρο της τήν ταπεί-
νωση. Μᾶς δίδαξε πώς ὁ «μέγας» ὀφείλει νά εἶναι
ὑπηρέτης ὅλων καί ὁ «δεσπότης» ἀξίζει νά δια-
κονεῖ (Μάρκ. ι’ 43-44).
Καλεῖσαι, ἑπομένως, ὡς κληρικός πλέον τῆς
Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, νά ὑπερπηδήσεις τούς
φραγμούς τοῦ ἐγωϊσμοῦ καί τά σύνορα τῆς ἰδι-
οτέλειας καί νά προχωρήσεις μέ ταπείνωση στό
στάδιο τῆς θυσίας καί τῆς ἀγάπης, ἀνταποκρι-
νόμενος στήν ἀγάπη καί τή θυσία τοῦ Χριστοῦ.
Τό ἀληθινό, ὅμως, ὀρθόδοξο ἦθος εἶναι ἡ
«θέωση» ὁλόκληρης τῆς ζωῆς μας, ὁ ἐξαγιασμός
ὅλων τῶν πτυχῶν της, καί ὁ ἐξωραϊσμός αὐτῶν
μέ τήν ἀνακαινιστική ἐπίδραση τοῦ Χριστοῦ.
Πρός ἐπίτευξη δέ τοῦ στόχου αὐτοῦ, εἶναι ἀνα-
γκαία ἡ συνεχής μελέτη, ἡ ἀδιάλειπτη προ-
σευχή, καί ἡ μυστηριακή ζωή. Νά διαφωτίζεις,
λοιπόν, τά καθημερινά σου προβλήματα μέ τή
μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί τῆς Πατερικῆς
σοφίας. Ἰδιαίτερα, ὅμως, ἡ προσευχή πρέπει
νά ζωογονεῖ ὅλες τίς ἐκδηλώσεις τῆς ζωῆς σου,
γιατί ὁ δρόμος τῆς προσεγγίσεως τοῦ οὐρανοῦ
εἶναι ἡ προσευχή. Ἡ προσευχή εἶναι ὁ δρόμος
πού δοκιμάστηκε καί περπατήθηκε ἀπό τούς
Πατέρες καί ἁγιάστηκε καί μοσχοβόλησε καί
ἔδωσε ζωή καί ἀνάσταση. Κατά τόν ἅγιο Νικό-
δημο τόν Ἁγιορείτη, «ὁ Ἰησοῦς, ἄς εἶναι ἡ γλυ-
κιά μελέτη τῆς καρδιᾶς σου. Ὁ Ἰησοῦς, ἄς εἶναι
ἐντρύφημα τῆς γλώσσας σου. ὉἸησοῦς, ἄς εἶναι
ἡ διαρκής ἀπασχόληση καί σκέψη τοῦ νοῦ σου.
Μέ ἕνα λόγο, ὁ Ἰησοῦς, ἄς εἶναι ἡ ἀναπνοή σου.
Καί ποτέ νάμήν κουράζεσαι ἐπικαλούμενος τόν
Ἰησοῦ». Οἱ λόγοι: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ
Θεοῦ, ἐλέησόν με», νά εἶναι λόγοι ψυχῆς μανικά
ἐρωτευμένης μέ Ἐκεῖνον.
Ἡ διά τῶν μυστηρίων, ἐπίσης, παρεχόμενη
Θεία Χάρη πρέπει καθημερινά νά σέ ἐνισχύει,
γιά νά εἶσαι ἔτσι τό «ἅλας τῆς γῆς» (Ματθ. ε’ 13)
καί τό «φῶς τοῦ κόσμου» (Ματθ. ε’ 14). Δέν πρέ-
πει νά ξεχνᾶς ποτέ, ὅτι τά ἱερά μυστήρια εἶναι
ὁ τρόπος ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, μέ τόν ὁποῖο
Ἐκείνη γιορτάζει τήν «ἀνάμνηση» τοῦ θανάτου
καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, καί καλεῖ τόν
κόσμο νά μετάσχει στόν Σταυρό καί στήν Ἀνά-
σταση, στό μυστήριο τοῦ ὅλου Χριστοῦ. Χωρίς
αὐτόν τόν τρόπο ζωῆς, χωρίς τόν Χριστό καί τίς
μυστηριακές πράξεις τοῦ Χριστοῦ δέν ὑπάρχει
σωτηρία. Αὐτοσωτηρία γιά τόν ἄνθρωπο δέν
ὑπάρχει. Ἡ σωτηρία γίνεται πραγματικότητα
στήν Ἐκκλησία, μόνο ἐκεῖ ὅπου ἡ ζωή τοῦ κα-
θενός κρίνεται μέ τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση
τοῦΧριστοῦ. Κατά τόν ἅγιοΝικόλαοΚαβάσιλα,
«διά μέσου τῶν μυστηρίων ἀναγεννόμαστε καί
ἀναπλασσόμαστε καί ὑπέρλογα ἑνωνόμαστε μέ
τόν Σωτῆρα».
Κλείνοντας τήν προσλαλιά μου αὐτή, ἀγα-
πητέ ὑποδιάκονε Νικόλαε, ἐπανέρχομαι στήν
τελευταία πράξη τοῦ δράματος τοῦ Πρωτο-
μάρτυρα τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοῦ ἀρχιδιακόνου
Στεφάνου. Ἐπανέρχομαι, δηλαδή, στόν λιθο-
βολισμό του, γιατί ὑπάρχει μιά σπουδαία λε-
πτομέρεια πού φέρνει ἕνα μήνυμα. Ἕνας ἀπό
αὐτούς, πού κρατοῦσαν τά ἱμάτια αὐτῶν πού
λιθοβολοῦσαν τόν Στέφανο, ἦταν ὁ Σαῦλος, ὁ
μετέπειτα Παῦλος, ὁ Μέγας τῶν Ἐθνῶν Ἀπό-
στολος.
Μήν καταφρονήσεις, λοιπόν, ποτέ οὔτε καί
αὐτούς τούς λιθοβολοῦντας. Δέν ξέρεις τί Δαμα-
σκός τούς ἀναμένει! Ἀλλά τό τελευταῖο στεφά-
νι τοῦ Πρωτομάρτυρα Στεφάνου εἶναι ὁ λόγος
πού εἶπε στούς λιθοβολητές του, σ’ αὐτούς πού
τόν λιθοβολοῦσαν: «Κύριε, μή στήσῃς αὐτοῖς
τήν ἁμαρτίαν ταύτην» (Πράξ. ζ’ 60), λόγος ἄξιος
τοῦ μεγάλου λόγου τοῦ Σωτῆρα Χριστοῦ, πού
ἀπό τό ὕψος τοῦ Σταυροῦ του συγχωροῦσε τούς
σταυρωτές του: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς˙ οὐ γάρ
οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λουκ. κγ’ 34). Μεῖναι καί ἐσύ
συγχωρητικός καί ἀνεξίκακος μέχρι τό τέλος
τῆς ζωῆς σου καί τότε θά ἔχεις κερδίσει καί τή
ζωή σου καί τόν Θεό.
Αὐτές τίς ἀπόψεις καί τίς παραινέσεις, ἀγα-
πητέ Νικόλαε, μέ ἀγάπη πατρική σᾶς ἀναπτύ-
ξαμε, βέβαιοι ὄντες, ὅτι καί μόνο σας ἀντιλαμ-
βάνεσθε ὅσα ἀκροθιγῶς μόλις σᾶς ἐξέθεσα, καί
γνωρίζετε καί σεῖς, ὅτι ἀπό τόν ἱερό κλῆρο ἡ ση-
μερινή κοινωνία πολλά ἀπαιτεῖ.
Γι’ αὐτό καί ἔχετε ὑποχρέωση, καθημερινά
νά ἐργάζεσθε γιά τό καλό τῆς κοινωνίας, δεδομέ-
νου μάλιστα, ὅτι σήμεραπολλές ἀξίες ἔχουν κα-
ταπατηθεῖ καί μόνο ἡ Ἐκκλησία, ἄν καί χυδαῖα
βάλλεται, κατά καιρούς, ἀπό τούς δηλητηριώ-
δεις ἐχθρούς της, ἐξακολουθεῖ νά μένει ἑδραία
καί ἀκλόνητη, γιατί ἔχει θεμελιωθεῖ πάνω στήν
πέτρα, πού εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, γι’ αὐτό καί
«πύλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσι» (Ματθ. ιστ’ 18)
ποτέ ἐναντίον της.
Εὔχομαι «ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ
Χριστοῦ, καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρός,
καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» νά εἶναι
πάντοτε μαζί σου, ἀμήν.
■