164 / 196
162
Eνατενίσεις
τό μήνυμά του πού μπορεῖ νά γίνει σύνθημα τῆς
ζωῆςσου, σύνθηματῆς ζωῆςὅλωνμας: «Διακονία
καί μαρτυρία μέχρι καί μαρτυρίου». Ἄκουσε,
ἀκόμα τί λέγουν οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων γιά
τόν Πρωτομάρτυρα αὐτό τοῦ Χριστοῦ Διάκονο:
«καί ἀτενίσαντες εἰς αὐτόν (Στέφανον) ἅπαντες
οἱ καθεζόμενοι ἐν τῷ Συνεδρίῳ εἶδον τό πρόσω-
πον αὐτοῦ ὡσεί πρόσωπον ἀγγέλου» (Πράξ. στ’
15). Κράτησε, λοιπόν, καί σύ τό πρόσωπό σου,
ὡς πρόσωπο ἀγγέλου, μέσα σ’ ἕνα κόσμο κεκο-
ρεσμένο ἀπό γνώση, βία, ἰσχύ, νομοκρατία, δι-
αβολές καί ἐφήμερες, δηλητηριώδεις, πολλές
φορές, εἰδήσεις τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐνημέ-
ρωσης. Κράτησε τό πρόσωπό σου ὡς πρόσωπο
ἀγγέλου, μέσα σ’ ἕνα κόσμο, ὁ ὁποῖος θέλει νά
παρηγορηθεῖ, νά ἀκούσει ὅτι ὁ Θεός ζεῖ.
Γνωρίζεις, πιστεύω, τό τέλος τῆς ὑπέροχης
αὐτῆς ἱστορίας τοῦ Πρωτομάρτυρα Στεφάνου.
Θεωρῶ, ὅμως, σκόπιμο νά σοῦ τό ὑπενθυμί-
σω. Αὐτό τό πρόσωπο τοῦ Στεφάνου, πρόσω-
πο ἀγγέλου, μέσα στήν κόλαση τοῦ Ἰουδαϊκοῦ
Συνεδρίου (κατηγορούμενος ψευδῶς, ὅτι βλα-
στήμησε τάχα τόν Μωϋσῆ καί τόν Θεό) ὑψώθη-
κε πρός στιγμή πρός τούς οὐρανούς καί εἶδεν
αὐτούς ἀνεωγμένους καί εἶπε: «Ἰδού θεωρῶ
τούς οὐρανούς ἀνεῳγμένους καί τόν Υἱόν τοῦ
ἀνθρώπου, ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ ἑστῶτα» (Πράξ.
ζ’ 56).
Τό ὅραμα τῶν ἀνεωγμένων οὐρανῶν εἶναι ἡ
προϋπόθεση τῆς πιστῆς διακονίας καί τῆς γνή-
σιας μαρτυρίας. Γιά νά ἐπιτύχεις ὅμως αὐτό,
ὀφείλεις νά γίνεσαι καθημερινά μάρτυρας
ἀληθινός, γιατί καί σήμερα ἀκόμα σ’ αὐτό τόν
κόσμο, σάν ὁ ἄνθρωπος ἀποφασίσει νά ἀπονε-
κρώσει μέσα του, ὁτιδήποτε τόν συνδέει μέ τή
λατρεία τῶν παθῶν, πού ἡ ἁμαρτία τοῦ ἐνστά-
λαξε στήν ψυχή καί στό σῶμα, γίνεται καθημε-
ρινά μάρτυρας κατά προαίρεση.
Ἀπό σήμερα στήν καθημερινή σου ζωή νά
ἔχεις πάντοτε ὡς σύνθημά σου τό: «τά πάντα
καί ἐν πᾶσι Χριστός» (Κολ. γ’ 11). Νά διαποτίζει,
δηλαδή, συνέχεια τήν ἐσωτερική σου ὕπαρξη ἡ
ἀγάπη καί ἡ ἀφοσίωσή σου πρός τόν Σωτῆρα
Χριστό, καί νά ἀπορροφᾶ κάθε σκέψη καί κάθε
ἐνασχόλησή σου ὁ ζῆλος σου γιά τή δόξα καί τό
μεγαλεῖο τῆς Ἐκκλησίας του, τῆς Ὀρθοδόξου
τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Ὀφείλει ὁ ἱεροδιάκο-
νος, ἀλλά καί ὁ κληρικός κάθε βαθμίδας, μέ τή
χριστοκεντρική ζωή του, μέ τή δικαιοσύνη, τήν
ἀγάπη καί τίς ἄλλες ἀρετές του, μέ τό ἀκτινοβο-
λοῦν ἀπό θεῖες ἀνταύγειες καί οὐράνιες μαρμα-
ρυγές πρόσωπό του, νά δείχνει, ὅτι αἰσθάνεται
τή μεγάλη τιμή πού τοῦ ἔκαμε ὁ Θεός νά ἀνήκει
στήν ἱερή φάλαγγα τῶν ὀρθοδόξων κληρικῶν.
Ἀγαπητέ Νικόλαε,
Ἀπό τούτη τή στιγμή θά ζεῖς τή δική σου με-
ταμόρφωση. Ἡ ἱερωσύνη, πού σέ λίγο θά σκη-
νώσει μέσα σου, θά σέ καταστήσει μιά ὕπαρξη
ἄλλης ποιότητας, σέ «σκεῦος ἐκλογῆς», κατά
τίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων (Πράξ. θ’ 15). Γι’
αὐτό καί ὀφείλεις ἀπό σήμερα, ἐραστής νά γί-
νεις τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Καί τόν δρόμο πού
ὁδηγεῖ στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ τόν περιγράφει
ὡραιότατα ὁ ὅσιος Νικήτας Στηθᾶτος: «Ἀφαί-
ρεσε ἀπό πάνω σου τήν ντροπή τῆς ἀμέλειας
καί τήν ἐξουδένωση ἀπό τήν καταφρόνηση τῶν
ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Διῶξε μακριά τήν φιλαυτία
καί ὅρμησε ἀλύπητα ἐναντίον τῆς σάρκας. Ζή-
τησε νά μάθεις καί νά φυλάξεις τίς ἐντολές τοῦ
Κυρίου καί σέ μαρτυρίες τοῦ νόμου. Μίσησε τίς
ἡδονικές ὀρέξεις τοῦ σώματος. Στάσου γενναῖος
ἔναντι τῶν παθῶν. Στρέψε τίς αἰσθήσεις πρός
τό ἐσωτερικό τῆς ψυχῆς. Σκύψε μέσα σου πρός
ἐργασίαν τῶν ἀνωτέρω. Γίνε κουφός στ’ ἀνθρώ-
πινα πράγματα. Βάλε ὅλη τή δύναμή σου στήν
ἐργασία τῶν ἐντολῶν».
Καί οἱ κορυφαῖες τῶν ἀρετῶν, ἀγαπητέ ὑπο-
διάκονε, εἶναι ἡ ἀγάπη καί ἡ ταπείνωση. Τίποτε
ἄλλο δέν μπορεῖ νά μᾶς ἀνυψώσει ἀπό τήν κο-
πριά τῶν παθῶν, ὅσο ἡ ἀγάπη καί ἡ ταπείνωση.
ἩἘκκλησία μας λέγει ξεκάθαρα, ὅτι ἡ ἀγά-
πη εἶναι θεανθρώπινο μυστήριο, εἶναι ὁ πυρ-
σός πού πυρακτώνει τίς καρδιές μας γιά «πόθο
ἄπειρο τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀδελφῶν μας», ὅπως
πολύ ὡραῖα τονίζει ὁ ἅγιος Συμεών ὁ νέος θεο-
λόγος. Ἡἀγάπη εἶναι κένωση, εἶναι θυσία. Εἶναι
ἡ καύση τῆς καρδιᾶς γιά ὅλα τά πλάσματα τοῦ
Θεοῦ, ἕνα προσκύνημα πρός τούς ἀδελφούς
μας, τούς συνανθρώπους μας, πληρωμένο μέ
τή βεβαιότητα πώς, ὅταν ἀγαποῦμε «δέν προ-
σκυνοῦμε οὐσιαστικά, κατά τόν ἀββᾶ Ἀπολλώ,
τούς ἀδελφούς μας, ἀλλά τόν Θεόν προσκυ-
νοῦμε˙ ἄλλωστε ἔχει λεχθεῖ: εἶδες τόν ἀδελφόν
σου, εἶδες Κύριον τόν Θεόν σου».
Ὀφείλεις, ἑπομένως, ὡς κληρικός τῆςὈρθο-
δόξου Ἐκκλησίας, ἑστία νά εἶσαι ἀγάπης καί
καλοσύνης. Ναυαγοσωστικό νά γίνεις πρέπει
γιά νά πετᾶς σωσίβια. «Καλός Σαμαρείτης» νά
γίνεις, γιά νά χύνεις στίς πληγές τῶν πάσης φύ-
σεως τραυματισμένων «ἔλαιον καί οἶνον» (Λουκ.
ι’ 34).Ἔτσι σέ θέλει ἡἘκκλησίαμας, γιά νά εἶσαι
καύχημα καί δόξα καί τιμή.
Νά μή ξεχνᾶς, ἐπίσης, ποτέ ὅτι ὁ Χριστός
ἦρθε στόν κόσμο αὐτό, γιά νά τόν ὑπηρετήσει