158 / 196
156
Eνατενίσεις
Φιλοσοφίας και Ακαδημαϊκό, όπως τον κ. Ευάγγε-
λοΜουτσόπουλο.
Τέτοια ήταν, ακριβώς, η τιμή που επιφυλάχθη-
κε στονδραΚλείτο Ιωαννίδηενώπιον ενόςπυκνού
ακροατηρίου φίλων, συνεργατών και εκτιμητών
του έργου του και που πραγματοποιήθηκε με χαι-
ρετισμούς και ομιλίες σε μιαν επίσημη τελετή στο
Μέγα Συνοδικό του Μετοχίου Κύκκου στις 22
Μαρτίου τρέχοντος έτους. Όσοι είχαν την ευτυ-
χία να παρακολουθήσουν την εκδήλωση, δεν συ-
νεκόμισαν μόνο την κατάνυξη μιας πνευματικής
ευωχίας, αλλά και δαψιλή μηνύματα νοήμονος λό-
γου και επωφελούς βίου. Ως εκ τούτου, θεωρήθηκε
επιβεβλημένο να συνοψισθούν τα σημεία αναφο-
ράς από την εκφώνηση των μεστών περιεχομένου
ομιλιών, επισημαίνοντας ταυτόχρονα σημαντικές
πτυχές της εργοβιογραφικής ευκαρπίας και της
εξέχουσας αριστείας του τιμωμένου.
Με την επίγνωση, εν πρώτοις, της Θουκυδί-
δειας ρήσης «άθλα γαρ οις κείται αρετής μέγιστα,
τοίσδε και άνδρες άριστοι πολιτεύουσι», ο Πα-
νιερώτατος, προσφωνώντας τον προ ετών φίλο
και συνεργάτη του δρα Κλείτο Ιωαννίδη, με τη
γνωστή γραφίδα της απαράμιλλης γλαφυρής του
καλλιέπειας διέγραψε εύληπτα τόσο την έντονη
προσωπικότητα όσο και τις χαλκέντερες συγγρα-
φικές του επιδόσεις, υπογραμμίζοντας ιδιαίτερα
την τελεσφόρηση πολύτομων ιστορικών πονημά-
των, που ο ίδιος, γνωρίζοντας τις ικανότητές του,
του είχε αναθέσει κατά το παρελθόν, όπως είχε γεν-
ναιόδωρα χορηγήσει και μιαν πλειάδα πολύτιμων
καρπών της γόνιμης εκδοτικής του συγκομιδής.
Συγκεκριμένα, συνέδεσε ευστόχως την εκ
μητρός ορφανία και την παιδιόθεν απορία του με
την ευδόκιμη «παγκαρπία» του μέσα από την ανα-
ζήτηση της επίπονης φιλοσοφικής οδού, της οιονεί
Ομηρικής Ιθάκης του πολύτροπου Οδυσσέως. Συ-
ναριθμώντας τους 50 τόμους και τις 12 μεταφρά-
σεις του πολύκροτου έργου του στη φιλοσοφική,
ιστορική, αγιολογική, κυπρολογική και πολυειδή
λογοτεχνικήκατηγοριοποίησήτου, τοναπεκάλεσε
επαξίως «των γραμμάτων και των τεχνών γενναίο
πρωταθλητή» και τονίζοντας τη χαρισματική φι-
λοσοφική παιδεία και την άφθαστη ρητορική του
δεξιότητα, την ανήγαγε σε ουσιώδη συνεισφορά
ανώτερου πνευματικού λόγου εν όψει της πνευ-
ματικής ένδειας της εποχής μας κάτω από την προ-
σιδιάζουσα για το ήθος
του ανδρός αποφθεγ-
ματική ρήση: «Φιλοσο-
φώντας, θεολογεί και
θεολογώντας φιλοσο-
φεί, και “δι’αμφοτέρων
ευδόκιμος υπάρχει”».
Εν συνεχεία, ο Πα-
νιερώτατος δεν επε-
σήμανε μόνο την πρω-
τοπορία του Κλείτου
Ιωαννίδη στο είδος της
Προφορικής Ιστορίας,
αλλά και παραπέμπο-
ντας σε ενδεικτικούς
στίχους της ποιήσεώς
του, που συγκροτείται
από έναν κομψό δωρι-
κό λόγο, δικαίως τον
κατέταξε στα ανώτατα
δώματά της ως «επι-
στατεύοντα νομοθέτη»
της πολιτείας των ιδε-
ών και της υψηλής, κατά τον Καβάφη, αυτής τέ-
χνης. Ως «ταυτισμένος με τον “έρωτα παιδεύσεως”
και [κοσμώντας] την Κύπρο και τον Ελληνισμό»,
όπως υπέδειξε με εύγλωττη ορθοκρισία ο σεβάσμι-
ος ταγός της Εκκλησίας μας, του απέδωσε, περαί-
νοντας, το χάρισμα της θαυμαστής παιδαγωγίας με
την Πινδαρική ευχή να
“ὑποστήσῃ περαιτέρω
ἐντειχεῖς χρυσέας θαλάμους”
του πνεύματος»,
για παραδειγματική διαιώνιση του επίζηλου μεγί-
στου μαθήματός του στις μέλλουσες γενεές.