Ενατενίσεις | Τεύχος 22 Ιανουάριος - Ιούνιος 2014 | Περιοδική Έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Κύκκου και Τηλλυρίας

Eνατενίσεις

Μαρτίου2014, συνεσκέφθημεν ἐν ἀδελφικῇἀγάπῃ

περί τῶν ἀπασχολούντων σήμερον τήν Ἁγιωτάτην

ἡμῶν Ἐκκλησίαν ζητημάτων. Συλλειτουργοῦντες τῷ

Κυρίῳ ἐν τῷ πανσέπτῳΠατριαρχικῷ Ναῷ τοῦ Ἁγί-

ου Γεωργίου κατά τήν εὔσημον καί μεγαλώνυμον

ταύτην Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀπευθύνομεν

πρός ὑμᾶς λόγον ἀγάπης, εἰρήνης καί παρακλήσε-

ως.

Ἡ Μία, Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθό-

δοξος ἡμῶν Ἐκκλησία ἐν τῷ κόσμῳ παροικοῦσα,

βιώνει καί αὕτη τάς προκλήσεις τοῦ ἀνθρώπου

ἑκάστης ἐποχῆς. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πιστή

εἰς τήν Ἱεράν Παράδοσιν, εὑρίσκεται εἰς διαρκῆ δι-

άλογον μετά τῆς ἑκάστοτε ἐποχῆς, συμπάσχει μετά

τῶν ἀνθρώπων καί συμμερίζεται τήν ἀγωνίαν των.

«Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς

τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄ 8-9).

Οἱ πειρασμοί καί αἱ προκλήσεις τῆς ἱστορίας

εἶναι ἰδιαιτέρως ἔντονοι εἰς τάς ἡμέρας μας καί οἱ

Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί δέν δυνάμεθα νά εἴμεθα

ἀμέτοχοι εἰς αὐτά ἤ ἀδιάφοροι ἀπέναντί των. Διά

τόν λόγον αὐτόν συνήλθομεν ἐπί τό αὐτό διά νά

ἐγκύψωμεν εἰς τούς πειρασμούς καί τά προβλήμα-

τα τά ὁποῖα ἀντιμετωπίζει σήμερον ἡ ἀνθρωπότης.

«Ἔξωθεν μάχαι, ἔσωθεν φόβοι» (Β΄ Κορ. ζ΄ 6) οἱ λό-

γοι αὐτοί τοῦ Ἀποστόλου ἰσχύουν καί σήμερον.

Ἀναλογιζόμενοι τήν ὀδύνην τῶν ἀνθρώπων

ἀνά τόν κόσμον, ἐκφράζομεν τήν συμπάθειάν μας

διά τό μαρτύριον καί τόν θαυμασμόν μας διά τήν

μαρτυρίαν τῶν χριστιανῶν ἐν τῇ Μέσῃ Ἀνατολῇ,

Ἀφρικῇ καί ἀλλαχοῦ τῆς γῆς. Φέρομεν εἰς τόν νοῦν

μας τό διττόν αὐτῶν μαρτύριον: περί τῆς πίστεώς

των ὡς καί περί τῆς διαφυλάξεως τῆς ἱστορικῆς

των σχέσεως μετά ἀνθρώπων ἄλλων θρησκευτικῶν

πεποιθήσεων.

Καταγγέλλομεν τήν ἀναταραχήν καί τήν ἀστά-

θειαν αἱ ὁποῖαι ὠθοῦν τούς χριστιανούς νά ἐγκα-

ταλείψουν τήν γῆν, ἔνθα ἐγεννήθη ὁ Κύριος ἡμῶν

Ἰησοῦς Χριστός καί ἔνθεν διεδόθη τό Εὐαγγέλιον

εἰς τόν κόσμον ἅπαντα.

Συμπάσχομεν μετά πάντων τῶν θυμάτων τῆς

ἐν Συρίᾳ τραγῳδίας. Καταδικάζομεν πᾶσαν μορ-

φήν τρομοκρατίας καί θρησκευτικῆς ὕβρεως. Ἡ

ἀπαγωγή τῶν Μητροπολιτῶν Παύλου καί Ἰωάν-

νου, ἄλλων κληρικῶν, ὡς καί τῶν μοναζουσῶν τῆς

ἐν Μααλούλᾳ Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἁγίας Θέκλης, ἀπο-

τελεῖ χαίνουσαν πληγήν καί ζητοῦμεν τήν ἄμεσον

ἀπελευθέρωσίν των.

Ἀπευθύνομεν ἔκκλησιν εἰς πάντα ἐμπλεκόμε-

νον πρός ἄμεσον κατάπαυσιν τῶν στρατιωτικῶν

ἐπιχειρήσεων, ἀπελεύθερωσιν τῶν αἰχμαλώτων καί

ἑδραίωσιν τῆς εἰρήνης ἐν τῇ περιοχῇ διά τοῦ δια-

λόγου. Οἱ ἐν Μέσῃ Ἀνατολῇ χριστιανοί ἀποτελοῦν

τήν ζύμην τῆς εἰρήνης. Εἰρήνη διά πάντα ἄνθρωπον

σημαίνει ἐπίσης εἰρήνη διά τούς χριστιανούς. Στη-

ρίζομεν τό Πατριαρχεῖον Ἀντιοχείας εἰς τήν πνευ-

ματικήν καί ἀνθρωπιστικήν διακονίαν αὐτοῦ, ὡς

ἐπίσης καί τάς προσπαθείας αὐτοῦ διά τήν παλι-

νόρθωσιν τῆς περιοχῆς καί τήν παλιννόστησιν τῶν

προσφύγων.

Ἐνθέρμως προσευχόμεθα ὑπέρ τῆς διε-

ξαγωγῆς εἰρηνικῶν διαπραγματεύσεων καί τῆς

ἐν προσευχῇ καταλλαγῆς πρός ἔξοδον ἐκ τῆς ἐν

Οὐκρανίᾳ συνεχιζομένης κρίσεως. Καταδικάζομεν

τάς ἀπειλάς βιαίας καταλήψεως Ἱερῶν Μονῶν καί

Ναῶν καί προσευχόμεθα διά τήν ἐπιστροφήν τῶν

ἀδελφῶν ἡμῶν, τῶν σήμερον εὑρισκομένων ἐκτός

τῆς κοινωνίας μετά τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας.

Ἡ παγκόσμιος οἰκονομική κρίσις ἀποτελεῖ

θεμελιώδη ἀπειλήν διά τήν δικαιοσύνην καί τήν

εἰρήνην εἰς τοπικόν καί παγκόσμιον ἐπίπεδον.

Αἱ συνέπειαι αὐτῆς εἶναι ἐμφανεῖς εἰς ἅπαντα τά

στρώματα τῆς κοινωνίας, ἔνθα ἀπουσιάζουν ἀξί-

αι ὡς ἡ ἀξιοπρέπεια τοῦ προσώπου, ἡ ἀδελφική

ἀλληλεγγύη καί ἡ δικαιοσύνη. Τά αἴτια τῆς κρίσε-

ως ταύτης δέν εἶναι ἀμιγῶς οἰκονομικά. Εἶναι καί

πνευματικῆς καί ἠθικῆς φύσεως. Ἀντί τοῦ συσχη-

ματισμοῦ πρός τά παγκόσμια εἴδωλα τῆς ἰσχύος,

τῆς πλεονεξίας καί τῆς φιληδονίας, ἐξαίρομεν τήν

ἀποστολήν μας νά μεταμορφώσωμεν τόν κόσμον,

ἐφαρμόζοντες τάς ἀρχάς τῆς δικαιοσύνης, τῆς εἰρή-

νης καί τῆς ἀγάπης.

Συνεπείᾳ τοῦ ἐγωισμοῦ καί τῆς καταχρήσε-

ως τῆς ἐξουσίας, πολλοί ἄνθρωποι ὑποτιμοῦν τήν

ἱερότητα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ἀδιαφο-

ροῦντες νά διακρίνουν τό πρόσωπον τοῦ Θεοῦ εἰς

τούς ἐλαχίστους τῶν ἀδελφῶν μας (πρβλ. Ματθ. κε΄

40, 45), πολλοί δέ παραμένουν ἀδιάφοροι ἔναντι

τῆς πτωχείας, τῆς ὀδύνης καί τῆς βίας, αἱ ὁποῖαι

μαστίζουν τήν ἀνθρωπότητα.

Ἡ Ἐκκλησία καλεῖται νά ἀρθρώσῃ τόν προ-

φητικόν της λόγον. Ἐκφράζομεν τήν εἰλικρινῆ ἡμῶν

ἀνησυχίαν διά τάς τοπικάς καί παγκοσμίους τά-

σεις, αἱ ὁποῖαι ἀπαξιώνουν καί διαβιβρώσκουν τάς

ἀρχάς τῆς πίστεως, τήν ἀξιοπρέπειαν τοῦ ἀνθρω-

πίνου προσώπου, τόν θεσμόν τοῦ γάμου καί τό

δῶρον τῆς δημιουργίας.

Ὑπογραμμίζομεν τήν ἀναμφισβήτητον ἱερότη-

τα τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς ἀπό τῆς συλλήψεως μέχρι

τοῦ φυσικοῦ θανάτου. Ἀναγνωρίζομεν τόν γάμον

ὡς ἕνωσιν ἀνδρός καί γυναικός, ἡ ὁποία εἰκονίζει

τήν ἕνωσιν τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του.