170
Eνατενίσεις
μας, «πού εἶναι οἱ σάλπιγγες τοῦ Θεοῦ Λόγου
καί ἔχουν νοῦν Χριστοῦ», τότε θά διαπιστώ-
σουμε ὅτι «εἶναι βιβλίο γεμάτο τρισήλιο φῶς»
(σελ. 7).
Τώρα, ὁ κύριος Βασιλειάδης, μᾶς προσφέ-
ρει τήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου, σέ 768 σε-
λίδες, πλουσιότατα διανθισμένη, σχολιασμέ-
νη καί τεκμηριωμένη μέ τήν θεόθεν Πατερική
Θεολογία, μέ Σχόλια καί Διδάγματα. Ὁ ἴδιος
γράφει μέ τή χαρακτηριστική του ἁπλότητα,
γλαφυρότητα καί ταπεινοφροσύνη: «Στήν
ἐργασία αὐτή, πού τήν θεωρήσαμε ὡς ταπεινή
διακονία στό λαό τοῦ Θεοῦ, προσπαθήσαμε
νά μήν ἐκθέσουμε δικές μας ἑρμηνεῖες ἤ ἀπό-
ψεις, ἀλλά μόνο τίς θέσεις τῶν Θεοφόρων Πα-
τέρων. Αὐτῶν, πού ἡ χάρη τῆς Θεολογίας τους,
τούς καθοδηγοῦσε, ὥστε μέ δέος καί κατάνυ-
ξη, γονατιστοί καί πύρινοι, μέ ἱερή ἔκσταση
καί ἁγία σιωπή νά ἀποδέχονται τά ἱερά μυ-
στήρια. Ζητήσαμε ἐπίσης καί τή χειραγωγία
ἐκκλησιαστικῶν συγγραφέων καί ἱερῶν ἑρμη-
νευτῶν. Ἐμεῖς, οἱ μικροί, ρωτήσαμε γιά ὅλα
Ἐκείνους, ὅπως μᾶς συμβουλεύει τό Ἅγιον
Πνεῦμα» (πρβλ. Β΄Ἒσδρ.ε΄ 9. Ψαλ. μγ΄ 2).
Στίς σελίδες 44–45 ἀξιολογώντας τή σπου-
δαιότητα καί τήν ὠφελιμότητα τοῦ βιβλίου
τῆς Ἀποκαλύψεως, γράφει χαρακτηριστικά:
«ἩἈποκάλυψις διαφωτίζει, δείχνει τόν δρόμο
πρός τή μακαρία καί αἰωνία ζωή. Φωτίζει τήν
ψυχή, ὥστε νά κατανοεῖ ὅσα συμβαίνουν στόν
κόσμο κάτω ἀπό τό πρῖσμα τῆς αἰωνιότητος.
Στηρίζει τήν ψυχή τοῦ Χριστιανοῦ, ἰδιαίτε-
ρα σέ καιρούς κρισίμους, ὅπως εἶναι οἱ δικοί
μας. Τό διαχρονικό μήνυμά της συνοψίζεται
σέ ἐννέα λέξεις: Πίστη, ἀγών, νίκη, μετάνοια,
ὑπομονή, ἐλπίδα, ἀγάπη, ἁγνότητα, ἁγιασμός.
Ἡ προσεκτική καί συχνή μελέτη τῆς Ἀπο-
καλύψεως εἶναι εὐφρόσυνη ἀναστροφή μέ
τόν Τριαδικό Θεό, τούς ἁγίους ἀγγέλους, τόν
ἀγαπημένο μαθητή τοῦ Χριστοῦ, τόν Ἰωάν-
νη, τήν κιθάρα τῆς Θεολογίας, τόν συγγραφέα
τῆς Ἀποκαλύψεως, ὁ ὁποῖος εἶδε τίς οὐράνι-
ες ὀπτασίες καί τήν καινή Ἱερουσαλήμ, ἀλλά
καί μέ ὅλους τους ἁγίους…ἩἈποκάλυψις δέν
εἶναι βιβλίο περιστασιακό, γιά ὁρισμένο μόνο
χρόνο ἤ ἐποχή, ἀλλά βιβλίο διαχρονικό. Θά
μελετᾶται μέχρι πού νά ἀντηχήσει ἡ στοργική
φωνή τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος μαρτυ-
ρεῖ αὐτά πού ἔχουν γραφεῖ στήν Ἀποκάλυψιν
καί ἡ ὁποία λέγει: «Ἔρχομαι ταχύ», ὁπότε καί
θά ἀκουσθεῖ ἡ φωνή τῆς Νύμφης Ἐκκλησίας
του˙ «Ἀμήν, ναί ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ» (Ἀποκ.
κβ΄ 20).
Δομή τοῦ βιβλίου
Τό βιβλίο ἀποτελεῖται ἀπό 768 σελίδες. Σ’
αὐτό παρατίθενται εἰκόνες πού λήφθηκαν ἀπό
τίς τοιχογραφίες τῆς Ἱερᾶς Βασιλικῆς, Πατρι-
αρχικῆς καί Σταυροπηγιακῆς Μονῆς τοῦ Ἁγί-
ου Διονυσίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί οἱ ὁποῖες
εἶναι βασισμένες πάνω στό κείμενο τῆς Ἀποκά-
λύψεως. Τό βιβλίο ἀρχίζει μ’ ἕναν Πρόλογο τοῦ
Συγγραφέα πού ἀποτελεῖται ἀπό 8 σελίδες. Σ’
αὐτόν προβαίνει σέ μία κριτική ἀποτίμηση «τοῦ
ὑπέροχου καί θεσπέσιου αὐτοῦ βιβλίου» καί
ἐκθέτει τούς λόγους γιά τούς ὁποίους οἱ Χρι-
στιανοί ὀφείλουν νά τό μελετοῦν.
Τονίζει δέ, εὐθύς ἐξ ἀρχῆς, πώς «ἡ Ἀποκά-
λυψις δέν ἀποκαλύπτει μυστικά, ὅπως νομί-
ζουν περίεργοι ἤ ἀνήσυχοι ἀναγνῶστες. Οὔτε
προσδιορίζει χρονολογικά συγκεκριμένα γε-
γονότα οὔτε παραπέμπει στά κατά καιρούς
πολιτικά ἤ ἰδεολογικά καθεστῶτα. Ἄλλωστε ὁ
ἴδιος ὁ Κύριος ἀπέκλεισε τέτοιες δυνατότητες
σέ μᾶς τούς περιορισμένους χοϊκούς ἀνθρώ-
πους…» (σελ. 6). Ἑπομένως θά διερωτηθεῖ κά-
ποιος «τί εἴδους βιβλίο εἶναι ἡ Ἀποκάλυψις
καί ποιό στόχο ἔχει;». Στό βασικό αὐτό ἐρώτη-
μα ὁ κύριος Βασιλειάδης μᾶς ἀπαντᾷ ὡς ἑξῆς,
ὅπου σχολιάζει τόν 1ο στίχο τοῦ α΄ κεφαλαίου
τῆς Ἀποκαλύψεως: «Στόν στίχο 1 τοῦ α΄ κεφα-
λαίου ἔχουμε τό ὅλο θέμα τῆς Ἀποκαλύψεως.
Οἱ ἱεροί Εὐαγγελιστές ἔγραψαν κυρίως γιά τά
περασμένα. Ἡ Ἀποκάλυψις μιλάει γιά τά μέλ-
λοντα. Ὅμως τά μέλλοντα γεγονότα δέν μᾶς
ἀποκαλύπτονται ὁλοκάθαρα, ἀλλά μέ τέτοιο
τρόπο, πού ὁ ἀγαθός Θεός θεώρησε πρόσφορο
γιά τούς ἁγίους σκοπούς του.
Ἔτσι δη-
μιουργεῖται στήν ψυχή ἱερό δέος, ἁγία περι-
έργεια καί προκαλεῖται ἡ ψυχή νά ἐρευνήσει
καί νά ἑρμηνεύσει τόν λόγο τοῦ Θεοῦ μέ περισ-
σότερο ἐνδιαφέρον. Μελετώντας τό βιβλίο τῆς
Ἀποκαλύψεως ἀποκτοῦμε μία γενική ἰδέα τῶν
μεθόδων τῆς Θείας Πρόνοιας καί τῶν πανσό-
φων τρόπων, μέ τούς ὁποίους κατευθύνει τήν
Ἐκκλησία. Ἀπό ὅλα δέ αὐτά διδασκόμαστε δι-
δάγματα σπουδαῖα. Τά γεγονότα, γράφει ὁ ἀε-
τός τῆς Πάτμου, δέν θά ὁλοκληρωθοῦν ἁπλῶς,
ἀλλά μέλλουν νάἀρχίσουν, πρόκειται νάπραγ-
ματοποιηθοῦν, ὁπωσδήποτε, σύμφωνα μέ τό
σχέδιο τοῦ Θεοῦ «ἐν τάχει», σύντομα» (σελ. 62).
Καταληκτικά τοῦ Προλόγου του ὁ κύριος
Βασιλειάδης διατυπώνει τά συναισθήματα πού
τόν διακατεῖχαν, προκειμένου νά ἐκπληρώσει
«τήν ταπεινή αὐτή διακονία πρός τόν λαό τοῦ
Θεοῦ». Μᾶς λέγει συγκεκριμένα: «Ἔχοντες βα-
θύτατη συναίσθηση τῆς ἀνεπάρκειας καί τῆς
