174
Eνατενίσεις
ριος Βασιλειάδης, στίς σελίδες 33 καί 34, «Ἡ
Ἁγία Γραφή ἑρμηνεύεται διά τῆς Ἁγίας Γραφῆς.
Ἑρμηνεύοντας π.χ. τά σύμβολα τῆς Ἀποκαλύ-
ψεως, πού εἶναι τό τελευταῖο ἀπό τά 76 βιβλία
τῆς Ἁγίας Γραφῆς, πρέπει νά ἔχουμε ὑπόψη καί
τόν πλοῦτο τῶν συμβόλων τῶν ἄλλων 75 βιβλί-
ων της. Παράλληλα χωρία ἀπό τήν Ἁγία Γραφή
διαφωτίζουν ἤ καί ἑρμηνεύουν δύσκολα χωρία
τῆς Ἀποκαλύψεως, ἰδιαίτερα ἀπό τό βιβλίο τοῦ
Δανιήλ, ἀλλά καί ἀπό τήν Καινή Διαθήκη».
Ἡ ψυχή τοῦ ἀναγνώστη γεμίζει δέος, δι-
αισθανόμενη πόσος θεολογικός καί ἐπιστη-
μονικός μόχθος, καί σίγουρα πόση προσευχή,
ὑπάρχει πίσω ἀπό κάποιες ἔννοιες, τίς ὁποῖες
ὁ ἴδιος μπορεῖ ἀσυναίσθητα νά περάσει μέσα
σέ λίγα λεπτά. Μᾶς τό λέγει ὁ ἴδιος στόν Πρό-
λογό του: «Προσπαθήσαμε μέ προσευχή καί μέ
τή στοργική χειραγωγία τῶν θεοσόφωνΠατέρων
νά ὑπογραμμίσουμε τά σωτήρια θεολογικά νοή-
ματα τῆς Ἀποκαλύψεως» (σελ. 8).
Ὁ μελετητής μένει πραγματικά «ἐνεός» γιά
τή λεπταισθησία καί συνάμα τή γλαφυρότητα
τῆς ἔκφρασης τοῦ κυρίου Βασιλειάδη καθώς
καί γιά τήν ἐμβρίθεια μέ τήν ὁποία διεισδύει
καί ἀναλύει κάθε δύσκολη ἔννοια. Ὁ ἀναγνώ-
στης χαίρεται πραγματικά ὄχι μόνο τήν πολυ-
μέρεια τῶν γνώσεών του ἀλλά καί κυρίως τό
βαθύ διεισδυτικό καί βιωματικό θεολογικό του
πνεῦμα καί χάρισμα. Καί ἐνῷ ἡ ψυχή σου γεμί-
ζει μέ θαυμασμό τόσο γιά τή θεόθεν ὅσο καί γιά
τή θύραθεν σοφία του, μιά ἄλλη ἔννοια ἀρκού-
ντως ὑπέρτερη, τήν ὁποία βιώνεις στά γραφό-
μενά του, ἔρχεται νά σέ συνδέσει πνευματικά
μέ τόν συγγραφέα. Εἶναι ἡ ἀπέραντη ταπεινο-
φροσύνη του.
Πῶς εἶναι δυνατό ὅταν διαβάζεις τέτοια κεί-
μενανάμήνοιώθεις ἕναμυσταγωγικόθαυμασμό
γιά τόν συγγραφέα καί μία ἀλληλοπεριχώρηση
μαζί του!
Καταληκτικές σκέψεις
Ἡ ἔκδοση τοῦ βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως
τοῦ Ἰωάννου ἀποτελοῦσε γιά ὅλους μας μιά βα-
θιά πνευματική ἀνάγκη. Ἦταν ἕνας πόθος καί
μία ἐκζήτηση πού τώρα ἔγινε μία ἁπτή πραγ-
ματικότητα. Γι’ αὐτό ἕνα πηγαῖο αἴσθημα βα-
θύτατης εὐγνωμοσύνης ἐκπηγάζει μέσα ἀπό
τήν ψυχή μας γιά τόν ἀκαταπόνητο συγγραφέα,
τόν πολυσέβαστό μας κύριο Νικόλαο Βασιλειά-
δη, πού τόσο πολύ κοπίασε νά τό γράψει καί νά
μᾶς τόπαρουσιάσει. Ἡἐπιστήμη τῆς Θεολογίας
ἐμπλουτίζεται μέ ἕνα ἀκόμη περισπούδαστο
σύγγραμμά του, τό ὁποῖο πληθωρικά καί ἀξιο-
λογικά γεμίζει ἕνα κενό πού ὑπῆρχε. Εἶμαι ἀπό-
λυτα βέβαιος ὅτι στό μέλλον θά ἀποτελεῖ τήν
πηγή τῶνπηγῶν γιάὁποιονδήποτεπροβληματι-
σμό γύρωἀπό τά θέματα τῆςἈποκάλυψεως τοῦ
Ἰωάννου. Νομίζω ὅτι, ἐάν δοκιμάσω νά γράψω
ὁ,τιδήποτε γιά τήν προσωπικότητα τοῦ κυρίου
Βασιλειάδη, πέραν ἀπό ἐκεῖνα πού αὐθόρμητα
γράφτηκαν ἐν τῇ ρύμῃ λόγου, θά προσκρούσω
στήν ταπεινοφροσύνη του καί θά τόν στενοχω-
ρήσω. Οὔτε καί ἐνδείκνυται νά ἀναφερθῶ στήν
πληθώρα τῶν ἐπιστημονικῶν καί θεολογικῶν
του συγγραμμάτων, τά ὁποῖα ἀξιολογικά καί
δυναμικά κοσμοῦν τή Θεολογική Βιβλιογραφία,
προκειμένου νάἀποδείξω τή σπουδαιότητα καί
τοῦ νέου αὐτοῦ βιβλίου του.
Πλήν τούτου τήν ἐπιστημονική καί θεολογι-
κή του προσωπικότητα καί τούς ἡδυμελίφθογ-
γους παλμούς καί ὁραματισμούς τῆς χριστια-
νικῆς του ψυχῆς θά τούς βιώνει ὁ ἀναγνώστης,
σέ κάθε σελίδα τοῦ βιβλίου τῆς Ἱερᾶς Ἀποκα-
λύψεως ἤ ὁποιουδήποτε ἄλλου του βιβλίου.
Ἁπλῶς νοιώθω τήν ἀνάγκη νά ἐπαναλάβω,
ἐνδεικτικά, ἐκεῖνο πού ἐπιγραμματικά εἶπε ὁ
Μακαριώτατος, ὅταν, εἰς ἔνδειξη εὐγνωμοσύ-
νης τῆς Κύπριδας Ἐκκλησίας γιά τήν προσφο-
ρά του πρός Αὐτήν, τοῦ ἀπένειμε τό παράσημο
τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «… πιστεύω ἀκράδα-
ντα ὅτι ὁ κύριος Νικόλαος Βασιλειάδης, μέ τήν
καθόλου συγγραφική, θεολογική, ἐπιστημονι-
κή καί ἐθνική του δράση, ἀνήκει στούς πνευμα-
τικούς ταγούς τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ καί τιμᾷ
ἰδιαιτέρως τήν Κύπρο μας».
Κι ἐγώ πιστεύω ὅτι τό καλύτερο ἀντίδω-
ρο γιά τόν κύριο Νικόλαο Βασιλειάδη εἶναι νά
μελετήσουμε καί νά βιώσουμε τά διαχρονικά
μηνύματα τοῦ θεσπέσιου καί θεόπνευστου βι-
βλίου τῆς Ἀποκαλύψεως μέ τά ἴδια αἰσθήματα
πού τό μελέτησε καί ἀσχολήθηκε μαζί του καί
ἐκεῖνος «…μέ ἀγαπητική διάθεση, ἱερό πόθο,
σιωπή καί θερμή προσευχή στόν Τριαδικό Θεό,
πού ἀποκάλυψε στόν ἀγαπημένο του μαθητῆ
τά φοβερά αὐτά μυστήρια…» (σελ. 8). Ἂς τό με-
λετήσουμε μέ: «Βαθύτατη συναίσθηση τῆς ἀνε-
πάρκειας καί τῆς πτωχείας μας καί ταυτόχρονα
μέ σαφῆ ἐπίγνωση ὅτι ζοῦμε σ’ ἕνα χαοτικό κό-
σμο συγκρητισμοῦ καί συγχύσεως.
Ἄς τολμήσουμε νά προσεγγίσουμε τό προ-
φητικό κείμενο τῆς Ἀποκαλύψεως μέ ἅγιο
φόβο, εὐλάβεια καί ἀπόλυτο σεβασμό πρός τόν
λόγο τοῦ Ἀποστόλου, ὅπου λέγει «μακάριος ὁ
ἀναγινώσκων καί οἱ ἀκούοντες τούς λόγους τῆς
προφητείας καί τηροῦντες τά ἐν αὐτῇ γεγραμ-
μένα» (Ἀποκ. α΄ 3).
■
