82 / 196
80
Eνατενίσεις
ἐθνική ἤ διεθνής ἤ μήπως κρύβεται κάτι ἄλλο ἤ
ἄλλα πίσω ἀπό ὅλα αὐτά.
Θά ἔχετε ἀκούσει ἴσως ὅτι ζοῦμε στή «Νέα
Ἐποχή» καί ὅτι αὐτοί πού μᾶς κυβερνοῦν εἶναι
σαφῶς νεοεποχίτες. Μία «Νέα Τάξη» πραγμά-
των κατευθύνει ἤ προσπαθεῖ νά κατευθύνει τά
πάντα. Ἡ παγκοσμιοποίηση εἶναι πλέον γεγο-
νός, εἲτε μᾶς ἀρέσει εἲτε ὄχι. Δέν θά ἐξετάσου-
με ἐδῶ τά ὑπέρ καί τά κατά, τά ὁποῖα σίγουρα
εἶναι περισσότερα καί καταστροφικά γιά τούς
λαούς, ἰδιαίτερα τούς Χριστιανικούς. Ἐδῶ μόνο
θά ἐπισημάνουμε πώς οἱ ἐμπνευστές καί δημι-
ουργοί της κατά κανόνα εἶναι ἄθεοι καί σφο-
δροί πολέμιοι τοῦ Χριστιανισμοῦ καί ἰδιαίτερα
τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἶναι αὐτοί πού προσπαθοῦν
νά ἐπιβάλουν μιά παγκόσμια κυβέρνηση, μιά
παγκόσμια κυριαρχία, μέ μιά οἰκονομία, ἕνα
νόμισμα καί γιατί ὄχι μιά θρησκεία. Λογαριά-
ζουν ὅμως, ἄς μου ἐπιτραπεῖ ἡ ἔκφραση, χωρίς
τόν ξενοδόχο. Ἡ γῆ δέν εἶναι δική τους οὔτε οἱ
ἄνθρωποι τό κοπάδι τους. Ἡγῆ καί οἱ ἄνθρωποι
εἶναι ἰδιοκτησία τοῦ Θεοῦ, πού ἀποφασίζει γι’
αὐτούς καί τήν ἱστορία τους. Εἶναι αὐτοί ἐπίσης,
πού προετοιμάζουν τήν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρί-
στου καί αὐτός πού τούς φωτίζει καί καθοδηγεῖ
εἶναι «ὁ δράκων ὁ μέγας, ὁ ὄφις ὁ ἀρχαῖος, ὁ κα-
λούμενος διάβολος καί ὁ σατανᾶς, ὁ πλανῶν τήν
οἰκουμένην ὅλην» (Ἀποκ. ιη΄ 9). Θά πετύχουν
ἄραγε τό σκοπό τους; Θά πραγματοποιηθοῦν
τά σχέδιά τους; Ἕνα εἶναι βέβαιο πάντως, πώς
«Κύριος διασκεδάζει βουλάς ἐθνῶν, ἀθετεῖ δέ
λογισμούς λαῶν καί ἀθετεῖ βουλάς ἀρχόντων· ἡ
δέ βουλή τοῦ Κυρίου εἰς τόν αἰῶνα μένει, λογι-
σμοί τῆς καρδίας αὐτοῦ εἰς γενεάν καί γενεάν»
(Ψαλμ. λβ΄ 10-11). Ὡς ἐκ τούτου, δέν εἶναι εὔκολο
νά πετύχουν ὅλα ὅσα ἐπιθυμοῦν. Τά σύνορα δέν
πέφτουν εὔκολα καί οἱ λαοί ἐξακολουθοῦν νά
πιστεύουν στήν ἰδέα τῆς πατρίδας. Οἱ Χριστια-
νοί ἀκόμη, καί ἄν δέν ζοῦν χριστιανικά – συμβαί-
νει δυστυχῶς καί αὐτό - δέν θέλουν νά χάσουν
τή θρησκεία τους. Φοβοῦνται τόν Ἀντίχριστο,
πού οἱ δικοί του ἄνθρωποι θά παρουσιάσουν
σάν «σωτῆρα» τοῦ κόσμου καί ἀδιαμφισβήτητο
ἡγεμόνα καί βασιλέα. Στούς πολλούς, πάντως,
μέσα τους, ἔστω καί ξεθωριασμένη, παραμέ-
νει ἡ μορφή τοῦ ἑνός καί μοναδικού ἀληθινοῦ
Σωτῆρα, τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Μά τό με-
γαλύτερο ἐμπόδιο στά καταχθόνια αὐτά σχέδια
τῶν νεοεποχιτῶν, δέν εἶναι οἱ λαοί πού ἀγαποῦν
τήν πατρίδα τους καί τούς ὁποίους, σέ μικρό
χρονικό διάστημα, μποροῦν νά τούς ὁδηγήσουν
στόν διά τῆς πείνας θάνατο, ὅπως συνέβη στήν
πατρίδα μας, οὔτε καί οἱ πιστοί πού φοβοῦνται
τόν Ἀντίχριστο ἤ ἔχουν χλιαρή σχέση μέ τόνΚύ-
ριο Ἰησοῦ Χριστό καί τήν Ἁγία Ἐκκλησία του.
Ἐμπόδιο, σοβαρό ἐμπόδιο γι’ αὐτούς εἶναι τό μι-
κρό ποίμνιο, ἐκεῖνοι οἱ λίγοι ἀφανεῖς καί κρυμ-
μένοι Ἅγιοι, πού προσπαθοῦν, μέσα σέ αὐτά τά
δύσκολα χρόνια, νά φυλάξουν μέ ἀκρίβεια τίς
ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί νά ζήσουν σύμφωνα μέ
τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Μόνο ὁ ἀγωνοθέ-
της Θεός γνωρίζει πόσοι εἶναι ὅλοι αὐτοί πού
ἀγωνίζονται μέ ἄκρααὐταπάρνησηκαί βίαστόν
ἑαυτό τους, μέ νηστεῖες καί προσευχές, ἀφ’ ἑνός
γιά νά «μορφώσουν Χριστό» μέσα τους (Γαλ. δ΄
19) καί ἀφ’ ἑτέρου γιά νά στηρίξουν μέ τίς εὐχές
τους τήν οἰκουμένη (Ἀπολυτίκιο Ἁγ. Ἀντωνίου).
Αὐτούς φοβοῦνται, τούς συγχρόνους ἁγίους,
ἀπό τούς ὁποίους ἔχει ἀκόμη, «δόξα τῷ Θεῷ», ἡ
πατρίδα μας. Εἶναι ἀόρατοι σέ ἐμᾶς, τούς πνευ-
ματικά τυφλούς, ἀλλά θά φανερωθοῦν ὅμως
τήν κατάλληλη στιγμή, ὅπως οἱ Προφῆτες τῆς
Παλαιᾶς Διαθήκης ἐμφανίζονταν σέ περιόδους
κρίσεων. Καί αὐτοί εἶναι πού μᾶς στηρίζουν
ὅλους ἐμᾶς, τούς χλιαρούς χριστιανούς, τούς
ἀμελεῖς καί ράθυμους μέ τίς δυνατές προσευχές
τους καί δυσκολεύουν τίς δυνάμεις τοῦ σκότους
στήν ὑλοποίηση τῶν καταχθονίων σχεδίων τους.
Παρά ταῦτα, ὅμως, ὁ Θεός ἐπέτρεψε καί
ἡ Ἑλλάδα, ἡ κοιτίδα τοῦ πολιτισμοῦ, ἡ πατρί-
δα τῆς φιλοσοφίας, τῆς ποίησης, τῶν τεχνῶν
καί τῶν ἐπιστημῶν, πού τόσα προσέφερε στήν
Εὐρώπη καί σέ ὅλο τόν κόσμο, νά χτυπηθεῖ
πρώτη αὐτή ἀπό τίςὈρθόδοξες χῶρες καί νά βι-
ώνει σήμερα μία φοβερή κρίση, πού κανείς δέν
γνωρίζει πόσο βάθος καί διάρκεια θά ἔχει. Ἀπό
αὐτή τήν ἄποψη, μπορεῖ νά ξεπερασθεῖ κάποια
στιγμή μέ πολύ μεγάλη ὀδύνη, ἀλλά μπορεῖ καί
νά ξεπερασθεῖ εὔκολα. Αὐτό θά τό δείξει ἡ ἴδια
ἡ Ἱστορία («Ἐκκλησία καί Οἰκονομική Κρίση»,
σ. 9-18).
Ξένα δημοσιεύματα λένε πώς ἡ Ἑλλάδα
θυσιάστηκε πρός ὄφελος τῶν τραπεζῶν καί οἱ
Ἕλληνες ἔσωσαν τίς Εὐρωπαϊκές Τράπεζες.
Ὅμως οἱ Ἕλληνες καθημερινά ὑποφέρουν καί
ἡ ἑπόμενη ἡμέρα εἶναι χειρότερη ἀπό τήν προη-
γούμενη. Ἄστεγοι, πεινασμένοι, ἄνεργοι καί κα-
ταχρεωμένοιπαντοῦ.Καί, τόχειρότερο,αὐξήθη-
καν οἱ αὐτοκτονίες. ἩἙλλάδα πρίν λίγα χρόνια
ἦταν τελευταία στή λίστα τῶν χωρῶν τῆς Εὐρώ-
πης. Τώραδυστυχῶς ἔχει τάπρωτεῖα, ἀφοῦἡκα-
τάθλιψη κατήντησε ἐθνική νόσος. Μέσα σέ δύο
χρόνια λένε πώς οἱ αὐτόχειρες ἔφτασαν τίς δύο
χιλιάδες. Θέλησαν οἱ δυστυχεῖς αὐτοί ἀδελφοί
μας νά γλυτώσουν τήν ἐπίγεια φυλακή, ἀπό τήν
ὁποία κάποτε θά ἔβγαιναν, ἀλλά δέν γλύτωσαν
τήν αἰώνια, ἀπό τήν ὁποία δέν θά βγοῦν ποτέ.
Παράλληλα μέ ὅλα αὐτά, ὁ διεθνής διασυρμός