86 / 196
84
Eνατενίσεις
νομική κρίση, δικαιολογημένα μᾶς ποῦν: «Καλά
ὅλα αὐτά στή θεωρία. Στήν πράξη, ὅμως, τί γί-
νεται; Μέ τόσες περικοπές μισθῶν καί, τό χειρό-
τερο, ἀπολύσεις ἀπό τήν ἐργασία, πῶς ὁ κόσμος
θά ἀνταπεξέλθει στίς ὑποχρεώσεις του; Πῶς θά
ξεχρεώσει δάνεια καί πιστωτικές κάρτες; Πῶς
θά πληρώσει ἐνοίκια, φῶς, νερό, τηλέφωνο,
φάρμακα, ὅταν μάλιστα εἶναι ἄνεργος, πολύ-
τεκνος ἤ ἄρρωστος; Πῶς θά μεγαλώσει καί θά
σπουδάσει παιδιά; Πῶς θά φροντίσει ἀνήμπο-
ρους γονεῖς; Καί πῶς θά βοηθήσει τόν διπλανό
τού, πούτυχαίνει νάεἶναι σέδυσκολότερηκατά-
σταση; Ἰλιγγιᾶ πραγματικά ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώ-
που μπροστά σέ αὐτά τά προβλήματα, πού καί,
τό χειρότερο, αὐξάνουν τό ἄγχος καί τήν ἀγωνία,
τή σύγχυση καί τήν ἀβεβαιότητα. Ὅμως, πρέ-
πει νά τό πιστέψουμε ὁλοκάρδια: «Ζεῖ Κύριος
ὁ Θεός», ὁ Ὁποῖος, κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο,
«δέν θά μᾶς ἀφήσει νάπειρασθοῦμε περισσότε-
ρο ἀπό ὅσο μποροῦμε νά σηκώσουμε» (Α΄ Κορ.
ι΄13). Αὐτός θά δίδει καθημερινά τή λύση σέ ὅλα
τά προβλήματα. Ἀρκεῖ νά τόν παρακαλοῦμε.
Ἀρκεῖ νά ἐναποθέτουμε τήν ἐλπίδα μας στήν
ἀγάπη καί τήν πρόνοιά του. Ὁ ἴδιος εἶπε: «Ζη-
τεῖτε πρῶτον τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν
δικαιοσύνην αὐτοῦ καί ταῦτα πάντα προστε-
θήσεται ὑμῖν» (Ματθ. στ΄ 33). Καί σίγουρα δέν
εἶπε ψέματα. Αὐτό εἶναι, κατά τόν π. Παΐσιο, καί
πάλι τό βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς. Ἄν κάνουμε
ἔτσι, εἶναι βέβαιο ὅτι καθημερινά θά βλέπουμε
θαύματα. Καθημερινά θά βλέπουμε λύσεις. Κα-
θημερινά θά βλέπουμε νά μᾶς ἔρχονται ἀγαθά.
Γεμάτα τά Συναξάρια τῶν Ἁγίων καί τά Γεροντι-
κά ἀπό τέτοιες ἱστορίες. Γεμάτη καί ἡ ἱστορία
τῆς πατρίδας μας ἀπό θεῖες ἐπεμβάσεις. Ἀλή-
θεια, πόσα δέν πέρασε στήν μακραίωνη ἱστορία
της! Τόμοι ἔχουν γραφεῖ καί ποτάμια μελάνης
ἔχουν χυθεῖ, γιά νά περιγράψουν τά δεινά της.
Ὅμως μέ τή βοήθεια τοῦ Ἁγίου Θεοῦ καί τῆς
γλυκειᾶς μας Παναγίας, «ἡ Ἑλλάδα ποτέ δέν
πεθαίνει». Καί τά τέκνα της ζοῦν, ὅταν βεβαίως
εἶναι κοντά στόν Χριστό καί μέσα στήν Ἐκκλη-
σία του. Γι’αὐτό, ὅλοι «νά ἔχουμε μεγάλη χαρά,
ὅταν πέσουμε σέ διάφορες δοκιμασίες», ὅπως
προτρέπει ὁἈπόστολος Ἰάκωβος (α΄2). Θάρρος
καί ἐλπίδα δυνατή. Φρόνημα γενναῖο καί ἡρωϊ-
κό καί προσπάθεια σύντονη καί ὅλοι μας νά
στηρίζουμε «ἑαυτούς καί ἀλλήλους». Καί ἄν δέν
μποροῦμε νά βοηθήσουμε κάποιον μέ χρήματα
καί ἀγαθά, νά τόν στηρίξουμε μέ τίς προσευχές
καί τόν καλό καί ἐνθαρρυντικό μας λόγο. «Ἀλλά
σήμερα ὁ Χριστός εἶναι πού ζητιανεύει, ὁ Χρι-
στός εἶναι πού σοῦ κτυπάει τήν πόρτα» (Ἅγιος
Μακάριος τῆς Ὄπτινα, σελ. 162). Δέν θά τοῦ
ἀνοίξεις; Μά δέν ἔχεις ἴσως κάτι νά τοῦ δώσεις.
Ὅμως ἀνοιξέ του καί δός του ἔστω ἕνα ποτήρι
νερό ἤ ἕνα χαμόγελο, πού δεν στοιχίζει τίποτε.
Ἴσως καί μόνο του αὐτό τοῦ φτάνει.
Ὅλοι γνωρίζουμε πώς «διά πολλῶν θλίψε-
ων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν Βασιλείαν τῶν
Οὐρανῶν» (Πράξ. ιδ
’
22). Γι’ αὐτό ὑπομονή, «ὑπο-
μονές», λέμε στόἍγιοὌρος. Ὅλά κάποτε θάπε-
ράσουν. Ἄς μή χάσουμε τήν ἐλπίδα. Τόν φυσικό
πλοῦτο τῆς Ἑλλάδας λένε πώς τόν μοίρασαν,
γιά νά τόν λεηλατήσουν. Ἄς μήν τούς ἐπιτρέψου-
με νάλεηλατήσουν τήνπίστη, τήν ἐλπίδακαί τήν
ἀγάπη μας στόν Θεό. ὉἍγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός
τόπροφήτεψε πώς «ὅλα θά σᾶς τάπάρουν. Μόνο
τήν ψυχή σας δέ θά μπορέσουν νά τήν πάρουν,
ἐκτός καί ἄν τήν παραδώσετε μόνοι σας». «Ποι-
ός θά μᾶς χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ;
Θλῖψις ἤ στενοχωρία ἤ διωγμός ἤ πείνα ἤ γύμνια
ἤ κίνδυνος ἤ μάχαιρα. Καθώς εἶναι γεγραμμέ-
νον, πρός χάριν σου θανατωνόμεθα κάθε ἡμέραν.
Θεωρηθήκαμε σάν πρόβατα διά σφαγήν» (Ρωμ.
η΄ 35). Ὅμως, ἡ ψυχή μας, ἡ ψυχή τοῦ Ἕλληνα
ἀνήκει στόνΧριστό. Καί ἕναςἝλληνας νάμείνει,
ἔλεγε ὁ π. Παΐσιος, αὐτός θά εἶναι στήν ἀγκαλιά
του. Και ἄς μή ξεχνᾶμε: «Τό πολίτευμα ἡμῶν ἐν
οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλιπ. γ΄ 20). Ἐδῶ ἄς περά-