87 / 196
Eνατενίσεις
85
σουμε, ὅπωςνἆναι, ἄςπεράσουμεφτωχικά, «ἔχο-
ντες τροφάς καί σκεπάσματα, τούτοις ἀρκεσθη-
σόμεθα» (Α΄ Τιμ. στ΄ 8), φωνάζει ὁ Ἀποστολος
Παῦλος. Τόν Χριστό καί τήν οὐράνιο Βασιλεία
του νά μήν χάσουμε καί τήν Ἑλλάδα μας, πού
εἶναι ὁ ἐπίγειος Παράδεισός μας, ἄν καί σάν Χρι-
στιανοί εἴμαστε ξένοι καί πάροικοι «Οὐκ ἔχομεν
ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπι-
ζητοῦμεν» (Ἑβρ. ιγ΄ 14). Εἴμεθα ὅμως ἄνθρωποι,
«σάρκα φοροῦντες καί τον κόσμον οἱκοῦντες»
καί ἄν εἴμεθα καλοί Χριστιανοί, ἄξιοι μαθητές
τοῦ Χριστοῦ, τότε, σύμφωνα μέ ἕνα παλιό πατε-
ρικό λόγιο, «καί καρδία Σαρακηνῶν θά πληρο-
φορήσει ὁΘεός, γιά νά μᾶς βοηθήσουν».
Τόν τελευταῖο καιρό, μαζί μέ τά τόσα πού
βομβαρδίζουν τίς ἀκοές μας, ἀκούγεται καί ἡ
πιθανή ἔξοδός μας ἀπό τήν ΕὐρωπαϊκήἝνωση.
Ὅμως ἡ Ἑλλαδα, νά εἶστε σίγουροι, δέν πρό-
κειται νά χάσει, αὐτοί πού τό θέλουν αὐτό θά
χάσουν. Οἱ εὐρωπαϊκές χῶρες δέν εἶναι ἀδελφές
τῆς Ἑλλάδας, εἶναι παιδιά της καί ὅπως πολύ
σωστά εἶπε Γάλλος πολιτικός: «Ἡ Εὐρωπη χω-
ρίς τήν Ἑλλάδα θά ἦταν ὅπως ἕνα παιδί χωρίς
πιστοποιητικό γεννήσεως» ( Βαλερί Ζ ι σ κ ά ρ
Ντ’ Ἐστέν). ἩἙλλάδα μπορεῖ νά ζήσει καί μόνο
ἀπό τήν Ἱστορία της, τίς Παραδόσεις καί τήν
Ὀρθόδοξη πίστη. Τά τέκνα της, ἄλλωστε, εἶναι
φιλότιμα καί ἐργατικά καί δέν εἶναι ὅπως τά
παρουσιάζουν οἱ μισέλληνες «τέκνα μωμητά
καί διεστραμμένα».
Περαίνοντα
ς, φρονῶ ὅτι καλύτερο ἐπίλογο δέ θά μπο-
ροῦσα νά βρῶ, ἀπό τόν παρακάτω λόγο πού
εἶναι λόγος ἑνός συγχρόνου εὐλαβοῦς Θεολό-
γου καί τόν ὁποῖο παρακαλῶ νά προσέξουμε
ὅλοι μας. Ἀπευθύνεται σέ αὐτούς πού εὔκολα
τούς κυριεύει τό ἄγχος καί ἡ ἀγωνία, ἡ ἀπελπι-
σία καί ἡ μικροψυχία ἤ τό λεγόμενο στρές: «Ἡ
μείωση τῆς ἔντασης τοῦ στρές ἐπιτυγχάνεται μέ
τήν αὔξηση τῆς χριστιανικῆς πίστης. Καί χρι-
στιανική πίστη σημαίνει ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη
στήν πρόνοια καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, πού δη-
μιούργησε καί κυβερνάει τόν κόσμο. Ἀπόλυτη
πεποίθηση πώς Ἐκεῖνος μεριμνᾶ καί φροντίζει
γιά ὅλη τή δημιουργία καί ὅλο τόν κόσμο καί ἰδι-
αίτερα τόν ἄνθρωπο. Ἀκόμα καί «παιδεύει διά
τῶν ἐναντίων ἡμᾶς ὁ Θεός», λέγει ὁ Ἅγιος Γρη-
γόριος ὁ Θεολόγος. Μᾶς παιδαγωγεῖ ὁ Θεός καί
με τά ἀντίθετα ἀπό ἐκεῖνα πού ἐμεῖς θέλουμε
καί ἐπιθυμοῦμε. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος μᾶς βε-
βαιώνει ὅτι: «Πάντα δικαίως καί φιλανθρώπως
ὁ Θεός καί συμφερόντως ποιεῖ». Ὅλα τά ἐπιτρέ-
πει ὁ δίκαιος καί πανάγαθος Κύριος γιά τό συμ-
φέρον τῆς ψυχῆς μας. «Πολλή γάρ ἡ τοῦ Θεοῦ
σοφία καί ἐξ ἀμηχάνων εὑρίσκει πόρους». Εἶναι
μεγάλη ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ καί βρίσκει διέξοδο
καί ἐκεῖ πού ὑπάρχουν ἀδιέξοδα. «Μή τοίνυν
φροντίσῃς τῶν σῶν, ἀλλ’ ἄφες αὐτά τῶΘεῶ». Μή
ἔχεις ἀγωνία καί ἄγχος γιά τήν ἔκβαση τῶν ὑπο-
θέσεών σου. Στηρίξου στήν ἀγάπη καί τήν πρό-
νοια τοῦ Θεοῦ. Ἡ «ἀμεριμνία», ὅπως τή λένε οἱ
Πατέρες, εἶναι μεγάλη ἀρετή, ἀλλά καί μακαρία
κατάσταση τῆς ψυχῆς, πού κεφαλαιώνει ὅλες
τις ἀρετές. Ὁ πνευματικός ἄνθρωπος πού εἶναι
ἀπορροφημένος ἀπό τά οὐράνια καί τά θεῖα,
οὔτε ἀνησυχεῖ οὔτε στενοχωριέται. «Ὁ γευσά-
μενος τῶν ἄνω, εὐχερῶς τῶν κάτω καταφρονεῖ.
Ὁ ἐκείνων ἄγευστος ἐπί προσκαίρων ἀγάλλε-
ται», παρατηρεῖ ὁὍσιοςἘφραίμ ὁ Σῦρος. Πόσο
ὄμορφος εἶναι ἐκεῖνος ὁ 22ος Ψαλμός τοῦ Δαβίδ!
Ὁ Ψαλμός τοῦ Καλοῦ Ποιμένα! Οὐράνια γαλή-
νη ἀποπνέει καί θεία εἰρήνη στήν ψυχή μεταγ-
γίζει: «Κύριος ποιμαίνει μέ καί οὐδέν με ὑστερή-
σει. Εἰς τόπον χλόης ἐκεῖ μέ κατεσκήνωσεν, ἐπί
ὕδατος άναπαύσεως ἐξέθρεψέ με, τήν ψυχήν
μου ἐπέστρεψεν. Ὡδήγησέ με ἐπί τρίβους δικαι-
οσύνης ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ. Ἐάν γάρ καί
πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθή-
σομαι κακά, ὅτι σύ μετ’ ἐμοῦ εἶ» (Ψαλμ. 22, 1-4).
«Ὅποιος ἀκουμπάει καί στηρίζεται στόν Ἰησοῦ
εἶναι εἰρηνικός καί ἀσφαλής καί αἰσιόδοξος»
(Μ. Μιχαηλίδης, «Εἶμαι ἀγχώδης»).
Νά, ποιός θά μᾶς βοηθήσει στή δύσκολη
αὐτή ὥρα. Νά, ποιός θά μᾶς συμπατασταθεῖ.
Νά, καί ἡ μοναδική θεραπεία τῆς κρίσης καί ἡ
ἀποτελεσματική ἀντιμετώπισή της. Νά, ἡ λύση
τῶν προβλημάτων πού, ὡς μή ὤφειλε, αὐτή ἐπε-
σώρευσε. Ἐν κατακλεῖδι, τονίζουμε καί πάλι. Ἄς
τά ἀφήσουμε ὅλα στήν πρόνοια καί τήν ἀγάπη
τοῦΘεοῦ. «Σήμερα, πούὅλοι γονατίσαμε καί δεν
ὑπάρχει ἐλπίς, θά ἐπέμβη ὁ Θεός», διαβεβαιώ-
νει ὁ σοφός καί προορατικός π. Παΐσιος. Μόνο,
παρακαλῶ ἀδελφικά, νά αὐξήσουμε ὅλοι τίς
προσευχές, κλῆρος καί λαός, νά δώσει ὁ Θεός τή
λύση, μιᾶς καί οἱ λύσεις πού πρότειναν «ἡμέτε-
ροι καί ὑπεναντίοι» ἀπέτυχαν. Ἄς γονατίσουμε
καί ἄς παρακαλέσουμε μέ πόνο νά ἀναδείξει ὁ
Θεός τῶν Πατέρων μας νέους ἄξιους ἡγέτες πού
θά ἀγαποῦν τόν Χριστό καί τήν Ἑλλάδα, τῆς
ὁποίας, ὅπως λέγει ὁ λαϊκός ποιητής, «τό μεγα-
λεῖο βασίλεμα δέν ἔχει». Φτάνει πιά ὁ ἐμπαιγ-
μός! Φτάνει ἡ προδοσία! Δέν μᾶς χρειάζεται ἡ
τρόϊκα! Ἡ Ἁγία Τριάς μᾶς χρειάζεται καί πιστά
τέκνα αὐτῆς γιά νά μᾶς κυβερνήσουν.
Θα κατακλείσω με τόν ὑπέροχο λόγο τοῦ
ἈββᾶἩσυχίου: «Ἄφησε τό παρελθόν εἰς τό ἔλε-
ος τοῦ Θεοῦ, τό παρόν εἰς τήν ἀγάπην του καί τό
μέλλον εἰς τήν πρόνοιάν του».
■