50 / 196
48
Eνατενίσεις
- Νά, ἀπὸ ἐκεῖ, ἀπὸ τὸ δρόμο.
- Δὲν βλέπω κανένα δρόμο.
- Ἐκεῖ εἶναι, ψάξε νὰ τὸν βρεῖς.
- Μά, δὲν βλέπω δρόμο!
- Ψάξε, εὐλογημένη, ψάξε καὶ θὰ τὸν βρεῖς.
- Μά, μόνο ἕνα μονοπάτι βλέπω ποὺ εἶναι
δυσδιάκριτο, εἶναι μόνο δεκαπέντε πόντους!
Πῶς θὰ τὸ περάσω; Ὅλο ἀγκάθια καὶ τριβόλια
εἶναι γεμάτο. Θὰ σχίσω τὰ ροῦχα μου, θὰ ματώ-
σω τὰ πόδια μου!
- Ἄ, κι ἐμεῖς ἀπὸ ἐκεῖ περάσαμε καὶ ἤρθαμε
ἐδῶ πάνω, τοὺς ἄκουσε νὰ τῆς λένε!
Κανείς, ἀδελφοί μου, δὲν πῆγε στὴ Βασιλεία
τῶν Οὐρανῶν μὲ καλοπέραση, μὲ ἀμεριμνησία,
μὲ ἄνεση. Μὲ λιμουζίνα δὲν πηγαίνουμε στὸν
Παράδεισο! Τὸ εἰσιτήριο εἶναι ἀκριβὸ γιὰ νὰ
μπεῖς στὴν Οὐράνια Βασιλεία. Πανάκριβο καὶ
πολλὲς φορὲς ποτισμένο μὲ αἷμα.
Δῶσε, ἀδελφέ μου, ἀπὸ τὸ χρόνο σου στὴν
προσευχή, γιὰ νὰ λάβεις ἱκανοποίηση τῶν αἰτη-
μάτων σου.
Δῶσε τὴ σκέψη καὶ τοὺς λογισμούς σου στὸν
Κύριο, γιὰ νὰ πραΰνεις τὰ πάθη σου καὶ νὰ ἠρε-
μήσεις πνευματικά.
Δῶσε λίγο ἀπὸ τοὺς καρποὺς τῆς ἀγάπης
σου στοὺς ἐμπεριστάτους ἀδελφούς μας καὶ θὰ
λάβεις τὸ αἰώνιο ἀντιμίσθιο στοὺς οὐρανούς.
Γιὰ νὰ ἐλευθερωθοῦμε ἀπὸ τὰ πάθη ποὺ
μᾶς κυριεύουν χρειάζεται ἀγώνας μὲ αἷμα, δη-
λαδὴ ἀγώνας μὲ πόνο καὶ δάκρυ, γιὰ τὴ διόρ-
θωση τοῦ διεστραμμένου ἑαυτοῦ μας. Δὲν βλέ-
πετε καὶ τὰ κλήματα ὅταν τὰ κλαδεύουμε πώς
δακρύζουν, ἰδίως ὅταν οἱ χυμοὶ ἀνεβαίνουν; Ἂν
ὅμως δὲν τὰ κλαδέψουμε τὶς ἑπόμενες χρονιὲς
δὲν θὰ δώσουν καρπό. Ὁ ἀπελευθερωτικὸς
ἀγώνας τῶν λαῶν, καὶ ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἔχουμε
φοβερὴ ἐμπειρία σὲ αὐτούς, δὲν στεφανώνε-
ται, ἂν δὲν ποτισθεῖ μὲ τὸ αἷμα τῶν μαρτύρων
καὶ ἡρώων. Τὸ κτίσιμο τῶν σπιτιῶν μας καὶ τοῦ
οἴκου τῶν καρδιῶν μας δὲν ὁλοκληρώνεται καὶ
δὲν ἔχει ἀντοχὴ στὸ χρόνο, ἂν στὴ λάσπη δὲν
ἀναμιχθεῖ μαζὶ μὲ τὸ νερὸ καὶ ὁ ἱδρώτας τῶν
ἐργατῶνκαὶ τῶν ἰδιοκτητῶν. Ἱδρώταςσωματικὸς
καὶ πνευματικός, ἀφοῦ καὶ ἡ ἐξοικονόμηση τῶν
χρημάτων γιὰ τὸ κτίσιμο εἶναι ἀπαραίτητη καὶ
πολλὲς φορὲς ἀπαιτεῖ περισσότερους ἱδρῶτες,
ἀπὸ αὐτοὺς τῶν κτιστῶν. Γιὰ νὰ σπουδάσουμε
ἢ νὰ ἀνεβοῦμε τὴ σκάλα τῆς ἀρετῆς χρειάζεται
πολὺς ἱδρώτας, τὸν ὁποῖο σκουπίζει ὁ Κύριός
μας μὲ τὸ σφουγγάρι τῆς πατρικῆς Του ἀγάπης
καὶ στοργῆς.
Ὅσο ὀφείλουμε νὰ ἀγωνιζόμαστε καὶ νὰ
ἱδρώνουμε καὶ νὰ μοχθοῦμε γιὰ νὰ λάβουμε
πνεῦμα θεῖο, ἄλλο τόσο πρέπει νὰ γνωρίζου-
με ὅτι εἴμαστε σκύβαλα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ
ὅτι «ἰσαρίθμους τῇ ψάμμῳ ἀγῶνας καὶ ἂν ἐπι-
τελῶμεν οὐδὲν τελοῦμεν ἄξιον». Τὸ πνεῦμα τοῦ
Θεοῦ δὲν ἀγοράζεται, ἀλλὰ δίνεται δωρεὰν ἀπὸ
τὸ Θεό μας. Ἔτσι δὲν μπορεῖ κάποιος νὰ ὑπε-
ρηφανευθεῖ ὅτι κατόρθωσε κάτι μόνος του. Ὁ
Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέει ὅτι «πάντα ἰσχύω
ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλιπ. δ΄ 13).
Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς εἶπε· «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ
δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰωάν. ιε΄ 5). Ἔτσι μὲ
ἐπίγνωση τῶν ἀδυναμιῶν μας ἀγωνιζόμαστε τα-
πεινούμενοι ἐνώπιον τοῦ Κυρίου μας, ὁ ὁποῖος
«ταπεινοῖς δίδωσι χάριν» (Ἰακ. δ΄ 6) καὶ τὸν
ἀγώνα μας τὸν ἐκλαμβάνει ὡς αἷμα.
Ἀδελφοί μου, μιὰ λαϊκὴ ρήση λέει ὅτι «ὅ,τι
δίνεις παίρνεις». Καὶ ἄλλη πάλιν «ὅ,τι σπέρνεις
θὰ θερίσεις» ἢ «ὅπως στρώσεις, ἔτσι θὰ κοι-
μηθεῖς». Ὁ Ψαλμωδὸς μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι «οἱ
σπείροντες ἐν δάκρυσιν ἐν ἀγαλλιάσει θερι-
οῦσι» (Ψαλμ 125,5), δηλαδὴ ὅσοι σπέρνουν στὸ
χωράφι τῆς ψυχῆς τους μὲ ἄφθονα δάκρυα, θὰ
θερίσουν πολὺ καρπὸ ποὺ θὰ τοὺς προκαλέσει
μεγάλη χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση. Μὴ λησμονοῦμε
ὅτι ἡ ἄρνηση νὰ σηκώσουμε τὸ σταυρό μας, μὲ
ἐγωϊστικὸ φρόνημα, κλείσιμο στὸν ἑαυτό μας
καὶ ἀποδοχὴ τῶν λογισμῶν μας μᾶς ἀπομακρύ-
νει ἀπὸ μιὰ πνευματοφόρα ζωὴ καὶ ἀπὸ τὴν κα-
τάκτηση τοῦ Παραδείσου. Ὁ ζυγός μας, αὐτὸς
ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Θεός μας νὰ σηκώνουμε, εἶναι
ἐλαφρὺς καὶ εὐλογημένος. Ὁ ἐκκλησιασμός, ἡ
ἐξομολόγηση, ἡ τιμὴ τῶν Ἁγίων μας, ἡ τυπικὴ
εὐσέβεια ἀπὸ μόνες τους δὲν μᾶς ματώνουν καὶ
δὲν μᾶς ἁγιάζουν. Ἡ ταπείνωση εἶναι αὐτὴ ποὺ
ἑλκύει τὴ θεία Χάρη καὶ σφραγίζει τὸν ἀγώνα
μας στὴ χριστοκεντρική μας ζωή, ὅπου τὰ πά-
ντα κατευθύνει ὁ Κύριος στὸν ὁποῖο ἐμπιστευ-
όμαστε τὴ ζωή μας, ὄχι ὅμως παθητικά, ἀλλὰ μὲ
διαρκῆ ἀγώνα, μὲ μάτωμα. Καὶ Ἐκεῖνος μᾶς στε-
φανώνει σὰν γνήσιους φίλους Του, ἀφοῦ ἐφαρ-
μόζουμε τὴν ἐντολή Του «ἀγωνίζεσθε» (Λουκ.
ιγ΄ 24) καὶ μᾶς κάνει πνευματοφόρους. Μᾶς
ἁγιάζει, μᾶς ἀνανεώνει, μᾶς δίνει σοφία, μᾶς
πλημμυρίζει μὲ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύ-
ματος, ποὺ εἶναι αὐτεξούσιο, παντοδύναμο,
ἀγαθό, εὐθές, ἡγεμονικό, δηλαδὴ μὲ τὴν ἀγάπη,
τὴ χαρά, τὴν εἰρήνη, τὴ μακροθυμία, τὸ χρηστό-
τητα, τὴν ἀγαθωσύνη, τὴν πίστη, τὴν πραότη-
τα καὶ τὴν ἐγκράτεια (Γαλ. ε΄ 22). Αὐτὰ ὡς δῶρα
Θεοῦ γιὰ τὴν παροῦσα καὶ τὴ μέλλουσα ζωὴ στὸ
ματωμένο ἀγώνα μας ποὺ βασίζεται στὴν ταπεί-
νωση καὶ τὴν κενωτικὴ ἀγάπη.
■