Ενατενίσεις | Τεύχος 17 Μάιος - Αύγουστος 2012 | Ιερά Μητρόπολις Κύκκου και Τηλλυρίας - page 58

56 Eνατενίσεις
ώ­νε­ται ἁ­πλῶς διά τῆς χει­ρο­το­νί­ας, ἀλ­λά διά τῆς
με­θέ­ξε­ως τῆς θε­ο­ποιοῦ ἐ­νερ­γεί­ας τοῦΘε­οῦ, πού
εἶ­ναι ἡ πραγ­μα­τι­κή βί­ω­ση τῆς Πε­ντη­κο­στῆς,
ὅ­πως τό βλέ­που­με στήν ζω­ή τῶν Ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­
λων, τῶν ὁ­ποί­ων διά­δο­χοι εἶ­ναι οἱ Ἐ­πί­σκο­ποι. Ἡ
βί­ω­ση τῆς Πε­ντη­κο­στῆς δέν εἶ­ναι ἡ τυ­πι­κή συμ­
με­το­χή σέ κά­ποιο μυ­στή­ριο, ἀλ­λά ἡ μέ­θε­ξη τῆς
θε­ο­ποιοῦ ἐ­νερ­γεί­ας τοῦ Θε­οῦ, διά τῆς ἀ­πο­κα­
λύ­ψε­ως τοῦ Θε­οῦ καί διά τῶν μυ­στη­ρί­ων.
Ὁπ. Γε­ώρ­γιοςΦλω­ρόφ­σκυἑρ­μη­νεύ­ει τί εἶ­ναι
ἡ Πε­ντη­κο­στή μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α, καί συν­δέ­
ει τήν Πε­ντη­κο­στή μέ τήν Ἀ­πο­στο­λι­κήΠα­ρά­δο­
ση καί τήν Ἀ­πο­στο­λι­κή Δια­δο­χή.
ἩἘκ­κλη­σί­α, κα­τά τόν π. Γε­ώρ­γιο Φλω­ρόφ­
σκυ, εἶ­ναι μί­α, μέ τήν ἔν­νοια ὅ­τι ἀ­πο­τε­λεῖ μί­α
ἑ­νό­τη­τα καί αὐ­τό σχε­τί­ζε­ται μέ τό ὅ­τι εἶ­ναι Σῶ­
μα Χρι­στοῦ καί συν­δέ­ε­ται μέ τήν Πε­ντη­κο­στή.
«ἩΠε­ντη­κο­στή εἶ­ναι τό πλή­ρω­μα καί ἡ πη­γή ὅ­λων
τῶν μυ­στη­ρί­ων καί τῶν μυ­στη­ρια­κῶν πρά­ξε­ων, ἡ
μί­α καί ἀ­νε­ξά­ντλη­τη πη­γή ὅ­λης τῆς μυ­στη­ρια­κῆς
καί πνευ­μα­τι­κῆς ζω­ῆς τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Τό νά ζῆ κα­
νείς μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α ση­μαί­νει ὅ­τι συμ­με­τέ­χει
στήν Πε­ντη­κο­στή»3.
Ἡ Πε­ντη­κο­στή πού εἶ­ναι ἡ ζω­ή τῆς Ἐκ­κλη­
σί­ας «διαι­ω­νί­ζε­ται μέ τήν Ἀ­πο­στο­λι­κή Δια­δο­χή, δη­
λα­δή μέ τό ἀ­διά­σπα­στο τοῦ ἱ­ε­ρα­τι­κοῦ ἀ­ξι­ώ­μα­τος
μέ τό ὁ­ποῖ­ο κά­θε τμῆ­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας εἶ­ναι κά­θε
στιγ­μή ὀρ­γα­νι­κά ἑ­νω­μέ­νο μέ τήν πρω­ταρ­χι­κή πη­
γή». Αὐ­τό ση­μαί­νει ὅ­τι ἡ Πε­ντη­κο­στή δέν με­τα­
φέ­ρε­ται καί βι­ώ­νε­ται ἀ­ό­ρα­τα, ἀλ­λά μέ­σα ἀ­πό
τήν Ἀ­πο­στο­λι­κή Δια­δο­χή. Αὐ­τή ἡ «Ἀ­πο­στο­λι­κή
Δια­δο­χή δέν εἶ­ναι ἁ­πλῶς ὁ κα­νο­νι­κός (kanonical),
τρό­πον τι­να σκε­λε­τός τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας», ἀ­φοῦ «ἡ
ἱ­ε­ραρ­χί­α εἶ­ναι πρω­τί­στως μιά χα­ρι­σμα­τι­κή ἀρ­χή,
δη­λα­δή μιά “ὑ­πη­ρε­σί­α (ministry) τῶν μυ­στη­ρί­ων”
ἤ μιά “θεί­α οἰ­κο­νο­μί­α”». Ἡ ἱ­ε­ραρ­χί­α «εἶ­ναι ἕ­να ὄρ­
γα­νο τῆς Κα­θο­λι­κῆς ἑνό­τη­τας τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Εἶ­ναι
ἑ­νό­τη­τα τῆς χά­ρι­τος. Εἶ­ναι γιά τήν Ἐκ­κλη­σί­α ὅ,τι εἶ­
ναι ἡ κυ­κλο­φο­ρί­α τοῦ αἵ­μα­τος γιά τό ἀν­θρώ­πι­νο
σῶ­μα»4.
Οἱ Ἐ­πί­σκο­ποι εἶ­ναι «τά ὄρ­γα­να τῆς Ἀ­πο­στο­
λι­κῆς Δια­δο­χῆς» καί αὐ­τοί ἔ­χουν εὐ­θύ­νη γιά τήν
ἑ­νό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, μέ τό νά τε­λοῦν τό μυ­
στή­ριο τῆς θεί­ας Εὐ­χα­ρι­στί­ας καί τό μυ­στή­ριο
τῆς χει­ρο­το­νί­ας. «Ὁ Μυ­στι­κός Δεῖ­πνος καί ἡ Πε­
ντη­κο­στή ἑ­νώ­νο­νται ἀ­χώ­ρι­στα με­τα­ξύ τους». Μέ
αὐ­τήν τήν προ­ο­πτι­κή κά­θε Ἐ­πί­σκο­πος ἀ­πο­
τε­λεῖ τήν ἑ­νό­τη­τα καί τό κέ­ντρο τῆς Το­πι­κῆς
Ἐκ­κλη­σί­ας, για­τί κυ­ρί­ως ὁ Ἐ­πί­σκο­πος με­τέ­χει
σέ αὐ­τήν τήν «κα­θο­λι­κό­τη­τα» τοῦ Σώ­μα­τος τῆς
Ἐκ­κλη­σί­ας ὅ­λων τῶν ἐ­πο­χῶν5. Ἡ χει­ρο­το­νί­α
ἑ­νός Ἐ­πι­σκό­που γί­νε­ται ἀ­πό δύ­ο ἤ τρεῖς Ἐ­πι­
σκό­πους, πού δέν ἐ­νερ­γοῦν ἀ­το­μι­κά, ἀλ­λά ὡς
μέ­το­χοι αὐ­τῆς τῆς κα­θο­λι­κό­τη­τας τῆς Ἐκ­κλη­σί­
ας καί ἡ πραγ­μα­το­ποί­η­ση ἤ ἐ­πέ­κτα­ση τῆς Ἀ­πο­
στο­λι­κῆς Δια­δο­χῆς, γί­νε­ται στήν ἀ­διά­σπα­στη
κα­θο­λι­κό­τη­τα ὅ­λης τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας6. Ἔ­τσι, «ἡ
Ἀ­πο­στο­λι­κή Δια­δο­χή πο­τέ δέν μπο­ρεῖ νά ἀ­πο­σπα­
στεῖ ἤ νά δια­χω­ρι­στεῖ ἀ­πό τό ὀρ­γα­νι­κό πε­ρι­βάλ­λον
τῆς ζω­ῆς τῆς ὅ­λης Ἐκ­κλη­σί­ας, ἄν καί ἔ­χει τή δι­κή
της θε­ϊ­κή προ­έ­λευ­ση», γι’ αὐ­τό καί ἡ Ἀ­πο­στο­λι­
κή Δια­δο­χή «πο­τέ δέν πρέ­πει νά θε­ω­ρεῖ­ται ὡς μιά
ἀ­φη­ρη­μέ­νη ἀ­πα­ρίθ­μη­ση δια­δο­χι­κῶν ἐ­πι­σκό­πων»,
ἀλ­λά ὡς με­το­χή στήν Χά­ρη καί τήν κα­θο­λι­κό­τη­
τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας7.
Ὅ­μως, ἡ Ἀ­πο­στο­λι­κή Δια­δο­χή δέν εἶ­ναι
ἁ­πλῶς μιά σει­ρά χει­ρο­το­νι­ῶν, ἀλ­λά συν­δέ­ε­ται
ἀ­να­πό­σπα­στα μέ τήν Ἀ­πο­στο­λι­κή Πα­ρά­δο­ση
καί τήν Πε­ντη­κο­στή. «ἩἈ­πο­στο­λι­κή Δια­δο­χή δέν
πρέ­πει νά χω­ρι­στεῖ ἀ­πό τήν Ἀ­πο­στο­λι­κή Πα­ρά­δο­
ση, καί στήν πρά­ξη δέν μπο­ρεῖ πο­τέ νά χω­ρι­στεῖ».
Καί αὐ­τή ἡ Πα­ρά­δο­ση, δέν εἶ­ναι μιά πα­ρελ­θο­
ντο­λο­γί­α, καί ἕ­να μου­σεῖ­ο τοῦ πα­ρελ­θό­ντος,
ἀλ­λά «ἡ μνή­μη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Εἶ­ναι, πρῶ­τα ἕ­να
ἀ­διά­σπα­στο ρεῦ­μα πνευ­μα­τι­κῆς ζω­ῆς πού ξε­κι­νᾶ
ἀ­πό τό Ὑ­πε­ρῶ­ο… Πι­στό­τη­τα στήν Πα­ρά­δο­ση, εἶ­ναι
ἐ­πί­σης συμ­με­το­χή στήν Πε­ντη­κο­στή καί ἡ Πα­ρά­
δο­ση ση­μαί­νει ὁ­λο­κλή­ρω­ση τῆς Πε­ντη­κο­στῆς…Πα­
ρά­δο­ση εἶ­ναι ἡ ἐ­ξου­σί­α (power) νά δι­δά­σκει κα­νείς,
νά ὁ­μο­λο­γεῖ, νά δί­νει μαρ­τυ­ρί­α καί νά κη­ρύσ­σει
(proclaim) στη­ρι­ζό­με­νος στό βά­θος τῆς ἐ­μπει­ρί­ας
τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ἡ ὁ­ποί­α πα­ρα­μέ­νει πά­ντα ἡ ἴ­δια
καί ἀ­ναλ­λοί­ω­τη (unimpaired)»8.
Ἡ δι­δα­σκα­λί­α καί ἡ μαρ­τυ­ρί­α τῆς Ἐκ­κλη­
σί­ας πρω­τί­στως προ­σφέ­ρε­ται ἀ­πό τήν ἱ­ε­ραρ­χί­α
πού ἐ­ξα­σκεῖ τό ἔρ­γο αὐ­τό «ὡς ὄρ­γα­νο τῆς Ἐκ­κλη­
σί­ας» τό ὁ­ποῖ­ο δε­σμεύ­ε­ται ἀ­πό τήν «συ­ναί­νε­ση
τῆς ἐκ­κλη­σί­ας», «ὄ­χι τό­σο καί πά­λι ἀ­πό τήν ἄ­πο­ψη
τοῦ κα­νο­νι­κοῦ δι­καί­ου ὅ­σο τῆς πνευ­μα­τι­κῆς ζω­ῆς
καί μαρ­τυ­ρί­ας».Ἔ­τσι, ὁἘ­πί­σκο­πος δι­δά­σκει τόν
λα­ό καί δί­δει τήν μαρ­τυ­ρί­α τῆς ἐ­μπει­ρί­ας τῆς
Ἐκ­κλη­σί­ας καί αὐ­τήν τήν ἐ­ξου­σί­α τήν λαμ­βά­νει
ἀ­πό τόν Χρι­στό καί ὄ­χι ἀ­πό τό ποί­μνιό του9.
Ἡ Πε­ντη­κο­στή εἶ­ναι ἡ ζω­ή τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας,
καί τῆς ὅ­λης δο­μῆς της. Καί ὅ­σοι μέ­νουν στήν
3 Γεωργίου Φλωρόφσκυ, Δημιουργία καί Ἀπολύτρωση,
μετάφρ. Παναγιώτου Πάλλη, Ἐκδόσεις Πουρναρᾶ, Θεσ­
σαλονίκη 2004, σελ. 213
4 ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 213
5 ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 214-215
6 ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 217
7 ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 217-218
8 ἔνθ. ἀνωτ. σελ.218-219