Ενατενίσεις | Τεύχος 17 Μάιος - Αύγουστος 2012 | Ιερά Μητρόπολις Κύκκου και Τηλλυρίας - page 66

64 Eνατενίσεις
μας, σέ πρό­σφα­τα χρό­νια, ὁ­δη­γη­θή­κα­με πί­σω στήν
κοι­λά­δα τοῦ θα­νά­του. Κα­θέ­νας πού ἀ­να­γκά­σθη­κε
νά βα­δί­σει πά­νω στά ἐ­ρεί­πια τῶν πό­λε­ων πού ἄλ­
λο­τε ἀν­θοῦ­σαν, κα­τα­λα­βαί­νει τήν τρο­με­ρή δύ­να­μη
τοῦ θα­νά­του καί τῆς κα­τα­στρο­φῆς. Ὁ ἄν­θρω­πος
ἀ­κό­μα ἐ­πε­κτεί­νει τόν θά­να­το καί τήν ἐ­ρή­μω­ση.
Μπο­ρεῖ νάπε­ρι­μέ­νει κα­νείς νά συμ­βοῦν ἀ­κό­μα χει­
ρό­τε­ρα πράγ­μα­τα στό μέλ­λον. Για­τί ἡ ρί­ζα τοῦ θα­
νά­του εἶ­ναι ἡ ἁ­μαρ­τί­α. Δέν εἶ­ναι κα­θό­λου πε­ρί­ερ­γο
πῶς πα­ντοῦ ὑ­πάρ­χει μιά αὐ­ξα­νό­με­νη κα­τα­νό­η­ση
τοῦ πό­σο σο­βα­ρό πράγ­μα εἶ­ναι ἡ ἁ­μαρ­τί­α»41.
Στήν συ­νέ­χεια, το­νί­ζει ὅ­τι σέ αὐ­τήν τήν
«σκλη­ρή καί ἀ­νή­συ­χη ἐ­πο­χή» πού ζοῦ­με πρέ­πει
νά με­τα­νο­οῦ­με καί ἡ με­τά­νοια ἐκ­φρά­ζε­ται μέ
τήν πλή­ρη πα­ρα­δο­χή τοῦ Χρι­στοῦ ὡς μο­να­δι­
κοῦ κυ­ρί­ου καί δα­σκά­λου μας καί, ἐ­πει­δή ὁ κό­
σμος εἶ­ναι δι­η­ρη­μέ­νος, μέ τήν προ­σέγ­γι­ση τοῦ
ἑ­νός πρός τόν ἄλ­λο καί τήν ἀ­να­ζή­τη­ση τῆς ἑ­νό­
τη­τας γιά τήν ὁ­ποί­α ὁ ἲ­διος ὁ Χρι­στός ὁ­μί­λη­σε
πρό τοῦ πά­θους Του42 .
Κυ­ρί­ως δέ τό ἔρ­γο τοῦ Ἐ­πι­σκό­που εἶ­ναι καί
πρέ­πει νά εἶ­ναι προ­φη­τι­κό. Ἐ­πει­δή οἱ ἄν­θρω­
ποι βα­σα­νί­ζο­νται ἀ­πό τήν θνη­τό­τη­τα καί τήν
πα­θη­τό­τη­τα, τό κρά­τος τοῦ θα­νά­του, γι’ αὐ­τό
εὑ­ρί­σκο­νται στόν σκο­τα­σμό τοῦ νο­ός, δέν ἔ­χουν
τόἍ­γιον Πνεῦ­μα καί ἔ­τσι ὁἘ­πί­σκο­πος ὡς Προ­
φή­της, ἀ­πε­σταλ­μέ­νος τοῦ Χρι­στοῦ καί ἐ­νερ­γῶν
μέ τήν Χά­ρη Του, πρέ­πει νά κη­ρύτ­τη τόν λό­γο
τῆς ἀ­να­στά­σε­ως, ὥ­στε τά ξη­ρά ὀ­στά νά ἀ­πο­κτή­
σουν ζω­ή καί πνεῦ­μα καί νά ἐ­ξέλ­θουν ἀ­πό τήν
κοι­λά­δα τοῦ θα­νά­του. Τό ἔρ­γο τοῦ Ἐ­πι­σκό­που
δέν εἶ­ναι δια­κο­σμη­τι­κό καί τυ­πι­κό, δέν εἶ­ναι ἔρ­
γο ἑ­νός διοι­κη­τοῦ καί ἐκ­κλη­σια­στι­κοῦ ὑ­παλ­λή­
λου, εὑ­ρι­σκο­μέ­νου στήν ἐκ­κλη­σια­στι­κή ἱ­ε­ραρ­
χί­α, οὔτε ἑνός κοσμικοῦ ἄρχοντος, ἀλ­λά κα­τ’
ἐ­ξο­χήν προ­φη­τι­κό καί ἀ­να­στά­σι­μο. Πρέ­πει δέ
ὁ Ἐ­πί­σκο­πος νά ἔ­χη μέ­σα του αὐ­τήν τήν ἀ­να­
στά­σι­μη δύ­να­μη γιά νά ἐ­πι­τε­λέ­ση αὐ­τό τό δύ­
σκο­λο ἔρ­γο.
Τό συ­μπέ­ρα­σμα αὐ­τῆς τῆς μι­κρῆς ἀ­νά­λυ­σης
εἶ­ναι ὅ­τι ὁ ὀρ­θό­δο­ξος Ἐ­πί­σκο­πος εἶ­ναι καί Δε­
σπό­της καί Διά­κο­νος. Φυ­σι­κά αὐ­τοί οἱ δυ­ό ὅ­ροι
ἑρ­μη­νεύ­ο­νται μέ τήν θε­ο­λο­γι­κή καί ὄ­χι τήν κο­
σμι­κή τους ἔν­νοια. Ἄλ­λω­στε, ὅ­λοι οἱ ὅ­ροι ἔ­χουν
διτ­τό χα­ρα­κτή­ρα, δη­λα­δή μπο­ροῦν νά ἐ­κλη­
φθοῦν καί μέ τήν ἐκ­κο­σμι­κευ­μέ­νη ἔν­νοια καί μέ
τήν ὀρ­θό­δο­ξη. Αὐ­τό μπο­ρεῖ κα­νείς νά τό ἐ­ντο­πί­
ση καί στό ὄ­νο­μα Χρι­στια­νός, στό ὄ­νο­μα Πρε­
σβύ­τε­ρος, στό ὄ­νο­μα Διά­κο­νος καί σέ πολ­λά
ἄλ­λα ὀ­νό­μα­τα. Τά πά­ντα μπο­ροῦν νά ἐκ­κο­σμι­
κευ­θοῦν καί νά χά­σουν τόν ὀρ­θό­δο­ξο θε­ο­λο­γι­κό
χα­ρα­κτή­ρα τους. Ἀλ­λά δέν πρέ­πει νά τά κα­ταρ­
γοῦ­με λό­γῳ τῆς φθο­ρᾶς πού ἔ­χουν ὑ­πο­στῆ.
Ἔ­τσι, ὁ ὀρ­θό­δο­ξοςἘ­πί­σκο­πος εἶ­ναι δε­σπό­
της, ὅ­ταν ἔ­χει ἀ­πο­κτή­σει τό ἦ­θος τοῦ Δε­σπό­του
Χρι­στοῦ, ὅ­ταν εἶ­ναι κα­τά μέ­θε­ξη σέ αὐ­τό πού ὁ
Χρι­στός εἶ­ναι κα­τά φύ­ση, ὅ­ταν εἶ­ναι κα­τά με­
του­σί­αν σέ αὐ­τό πού ὁ Χρι­στός εἶ­ναι κα­τ’ οὐ­σί­
αν, ὅ­ταν κα­θη­με­ρι­νά ζῆ τό μυ­στή­ριο τῆς θεί­ας
οἰ­κο­νο­μί­ας καί σταυ­ρώ­νε­ται ὑ­πέρ τοῦ ποι­μνί­
ου του, καί κα­τέρ­χε­ται στόν ἅ­δη. Καί στόν βαθ­
μό πού ὁ Ἐ­πί­σκο­πος εἶ­ναι δε­σπό­της μέ αὐ­τήν
τήν θε­ο­λο­γι­κή ἔν­νοια, δη­λα­δή στόν βαθ­μό πού
χρι­στο­ποι­εῖ­ται καί θε­ο­ποι­εῖ­ται, γί­νε­ται διά­
κο­νος τοῦ λα­οῦ τοῦ Θε­οῦ, τόν βο­η­θᾶ νά ἀ­πε­
λευ­θε­ρω­θῆ ἀ­πό τήν ἐ­νέρ­γεια τῶν πα­θῶν καί νά
ἀ­παλ­λα­γῆ ἀ­πό τήν θνη­τό­τη­τα καί τήν πα­θη­τό­
τη­τα, τό κρά­τος καί τήν ἐ­ξου­σί­α τοῦ θα­νά­του.
Συγ­χρό­νως, δέν εἶ­ναι δυ­να­τόν νά δια­κο­νή­ση
κα­νείς ὀρ­θό­δο­ξα τόν λα­ό τοῦ Θε­οῦ, ἄν δέν ἔ­χει
ἀ­πο­κτή­ση τό θυ­σια­στι­κό ἦ­θος τοῦ Δε­σπό­του
Χρι­στοῦ.
Στό ἐ­ρώ­τη­μα, λοι­πόν, ἄν ὁ Ἐ­πί­σκο­πος εἶ­
ναι δε­σπό­της ἤ διά­κο­νος, ἡ ἀ­πά­ντη­ση εἶ­ναι ὅ­τι
ὁ ὀρ­θό­δο­ξος Ἐ­πί­σκο­πος, πού κα­τα­ξι­ώ­νει τήν
ἀ­πο­στο­λή του καί γνω­ρί­ζει τήν οὐ­σί­α τοῦ ἔρ­γου
του, εἶ­ναι καί δε­σπό­της, φο­ρεύς τῆς μαρ­τυ­ρι­κῆς
ἀρ­χι­ε­ρω­σύ­νης τοῦΧρι­στοῦ, στό βά­θος τῆς ἀ­ντε­
στραμ­μέ­νης πυ­ρα­μί­δος, ἀλ­λά καί διά­κο­νος πού
βο­η­θᾶ τόν λα­ό τοῦ Θε­οῦ, ὅ­πως ὁ Μω­ϋ­σῆς, νά
πο­ρευ­θῆ ἀ­πό τήν γῆ τῆς Αἰ­γύ­πτου στήν γῆ τῆς
ἐ­λευ­θε­ρί­ας. Ἔ­τσι, ἄλ­λω­στε, νο­εῖ­ται καί ἡ δια­
κο­νί­α τοῦ λα­οῦ τοῦ Θε­οῦ. Ὡς δε­σπό­της καί διά­
κο­νος εἶ­ναι πρω­τί­στως ἰ­α­τρός πού ἐ­λευ­θε­ρώ­νει
τόν ἄν­θρω­πο, ἐν Χρι­στῷ Ἰ­η­σοῦ, ἀ­πό τά δε­σμά
τῶν πα­θῶν, τῆς ἁ­μαρ­τί­ας καί τοῦ θα­νά­του.
Βέ­βαια, μπο­ρεῖ νά μέ ἐ­ρω­τή­ση κά­ποιος
ἄν ἐ­γώ ὡς Ἐ­πί­σκο­πος δια­κρί­νο­μαι ἀ­πό τά χα­
ρα­κτη­ρι­στι­κά αὐ­τά γνω­ρί­σμα­τα ἑ­νός γνη­σί­ου
Ἐ­πι­σκό­που, ὅ­πως τό θέ­λει ἡ Ὀρ­θό­δο­ξη Πα­ρά­
δο­ση. Ἀ­πα­ντῶ ὅ­τι δυ­στυ­χῶς δέν τά ἔ­χω. Ὅ­μως
ἀ­νέ­λυ­σα τά ἀ­νω­τέ­ρω, του­λά­χι­στον γιά νά τά
γνω­ρί­ζω καί νά ἔ­χω ὡς πρό­τυ­πό μου τούς ἀ­λη­
θι­νούς Ἐ­πι­σκό­πους, πού ἔ­χουν τά γνω­ρί­σμα­τα
αὐ­τά, πού με­τέ­χουν τῶν προ­σω­νυ­μι­ῶν τοῦ Χρι­
στοῦ. Θέλω νά βα­δί­ζω σέ αὐ­τήν τήν προ­ο­πτι­κή.
Τό ποῦ θά φθά­σω, αὐ­τό τό γνω­ρί­ζει ὁ Θε­ός καί
ἐ­ξαρ­τᾶ­ται καί ἀ­πό μέ­να, σύμ­φω­να μέ τήν θε­
ο­λο­γι­κή ἔν­νοια τῆς συ­νέρ­γειας, ἀ­φοῦ ὁ Θε­ός
ἐ­νερ­γεῖ καί ὁ ἄν­θρω­πος συ­νερ­γεῖ. ■
41 Γεωργίου Φλωρόφσκυ, ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 15-16 42ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 17-18