Ενατενίσεις | Τεύχος 17 Μάιος - Αύγουστος 2012 | Ιερά Μητρόπολις Κύκκου και Τηλλυρίας - page 59

Eνατενίσεις 57
Ἐκ­κλη­σί­α πρέ­πει νά με­τέ­χουν
τῆς ἐ­μπει­ρί­ας τῆς Πε­ντη­κο­
στῆς. «Τό νό­η­μα καί τό με­γα­λεῖ­ο
τῆς χρι­στια­νι­κῆς ζω­ῆς βρί­σκε­
ται στήν ἀ­πό­κτη­ση τοῦ Πνεύ­μα­
τος. Ἐρ­χό­μα­στε σέ κοι­νω­νί­α μέ τό
Πνεῦ­μα στά μυ­στή­ρια, καί πρέ­
πει νά ἀ­γω­νι­ζό­μα­στε νά πλη­ρω­
θοῦ­με Πνεύ­μα­τος κα­τά τήν προ­
σευ­χή καί τήν δρά­ση. Αὐ­τό συ­νι­
στᾶ τό μυ­στή­ριο τῆς ἐ­σω­τε­ρι­κῆς
μας ζω­ῆς. Ἀλ­λ’ ἀ­κό­μα καί σ’ αὐ­τό
θε­ω­ρεῖ­ται ὅ­τι ἀ­νή­κου­με στήν Ἐκ­
κλη­σί­α καί εἴ­μα­στε μέ­ρος τῆς ἴ­δ­
ιας τῆς δο­μῆς της»10.
Ὅ­ταν δια­σπᾶ­ται ἡἈ­πο­στο­
λι­κή Πα­ρά­δο­ση μέ τήν συ­νέ­χεια τῆς πνευ­μα­τι­
κῆς ζω­ῆς, τό­τε δέν μπο­ρεῖ νά δια­τη­ρη­θῆ ἡ Ἀ­πο­
στο­λι­κή Δια­δο­χή. «Ὁ­πωσ­δή­πο­τε μιά πα­ρα­φθο­ρά
τῆς πί­στε­ως δέν μπο­ρεῖ πα­ρά νά ἀ­πο­δο­θεῖ κα­τά
τόν ἕ­να ἤ τόν ἄλ­λο τρό­πο στήν ἱ­ε­ραρ­χί­α τέ­τοι­ων
κοι­νο­τή­των στίς ὁ­ποῖ­ες ἡ ἀ­πο­στο­λι­κή πα­ρα­κα­τα­
θή­κη τῆς πί­στε­ως δέ δια­φυ­λά­χθη­κε, καί ὅ­που τό
πλή­ρω­μα τῆς πα­ρα­δό­σε­ως ἔ­χει μει­ω­θεῖ ἀ­πό δια­
κο­πές (κε­νά) μέ­σα στήν ἱ­στο­ρι­κή συ­νέ­χεια». Στήν
κα­τη­γο­ρί­α αὐ­τή ἀ­νή­κουν οἱ αἱ­ρέ­σεις καί τά σχί­
σμα­τα11.
Τό συ­μπέ­ρα­σμα τοῦ π. Γε­ωρ­γί­ου Φλω­ρόφ­
σκυ εἶ­ναι ὅ­τι «ἡ Ἀ­πο­στο­λι­κή Δια­δο­χή ἐ­νι­σχύ­ε­ται
μό­νο μέ τήν πι­στό­τη­τα στήν Ἀ­πο­στο­λι­κή Πα­ρά­δο­
ση καί μέ τήν τή­ρη­ση (fulfilment) τῆς Ἀ­πο­στο­λι­κῆς
Πα­ρα­δό­σε­ως. Στό ἀ­δια­χώ­ρι­στο τῆς Ἀ­πο­στο­λι­κῆς
Δια­δο­χῆς καί τῆς Ἀ­πο­στο­λι­κῆς Πα­ρα­δό­σε­ως βρί­
σκε­ται ἡ πλη­ρό­τη­τα (fulness) τῆς Πε­ντη­κο­στῆς»12.
Αὐ­τό ση­μαί­νει ὅ­τι συν­δέ­ο­νται στε­νά με­τα­ξύ
τους ἡ Πε­ντη­κο­στή, ἡ Ἀ­πο­στο­λι­κή Πα­ρά­δο­ση
καί ἡ Ἀ­πο­στο­λι­κή Δια­δο­χή, πού ἐ­νερ­γοῦ­νται
μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α καί τήν κα­θο­λι­κό­τη­τά της
καί μέ­σα στά πλαί­σια αὐ­τά ἐ­ξα­σκεῖ τό ἔρ­γο του
ὁ Ἐ­πί­σκο­πος καί δί­δει τήν μαρ­τυ­ρί­α-ὁ­μο­λο­γί­α
τῆς πί­στε­ως. Ὁ σύν­δε­σμος αὐ­τός προ­ϋ­πο­θέ­τει
Ἐ­πι­σκό­πους πού με­τέ­χουν τῆς θε­ο­ποιοῦ ἐ­νερ­
γεί­ας τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος καί ἀ­νέρ­χο­νται στό
ὕ­ψος τῆς Πε­ντη­κο­στῆς, βι­ώ­νουν τήν Πε­ντη­κο­
στή, τήν Ἀ­πο­στο­λι­κή Πα­ρά­δο­ση καί τήν Ἀ­πο­
στο­λι­κή Δια­δο­χή, ὁ­πό­τε εἶ­ναι οἱ ἀ­λη­θι­νοί ποι­
μέ­νες τοῦ λα­οῦ τοῦ Θε­οῦ, πού ὀρ­θο­το­μοῦν τόν
λό­γο τῆς ἀ­λη­θεί­ας.
2. Τό ὄ­νο­μα καί οἱ
προ­σω­νυ­μί­ες τοῦ
Χρι­στοῦ
Τό ὄ­νο­μα τοῦ Χρι­στοῦ ἔ­χει
με­γά­λη δύ­να­μη καί ἀ­ξί­α. Ὁ ἲδιος
ὁ Χρι­στός εἶ­πε στούς Μα­θη­τάς
Του με­τά τήν ἀ­νά­στα­σή Του: «ἐν
τῷ ὀ­νό­μα­τί μου δαι­μό­νια ἐκ­βα­λοῦ­
σι· γλώσ­σαις λα­λή­σου­σι και­ναῖς·
ὄ­φεις ἀ­ροῦ­σι· κἄν θα­νά­σι­μόν τι
πί­ω­σιν, οὐ μή αὐ­τούς βλά­ψει· ἐ­πί
ἀρ­ρώ­στους χεῖ­ρας ἐ­πι­θή­σου­σι, καί
κα­λῶς ἔ­ξου­σι» (Μάρκ. ι­στ΄, 17-18).
Τό ὄ­νο­μα τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι ἡ ἐ­νέρ­
γειά Του, ἀ­φοῦ ὁ Θε­ός κα­τά τήν
οὐ­σί­α Του εἶ­ναι ἀ­νώ­νυ­μος, ἀλ­λά κα­τά τήν ἐ­νέρ­
γειά Του πο­λυ­ώ­νυ­μος.
Οἱ Μα­θη­τές τοῦ Χρι­στοῦ γνώ­ρι­σαν τήν δύ­
να­μη τοῦ ὀ­νό­μα­τός Του, ἀ­κό­μη καί πρίν τήν
σταυ­ρι­κή Του θυ­σί­α καί τήν ἀ­νά­στα­ση, γι’ αὐ­
τό ὁ­μο­λό­γη­σαν: «καί τά δαι­μό­νια ὑ­πο­τάσ­σε­ται
ἡ­μῖν ἐν τῷ ὀ­νό­μα­τί σου» (Λουκ. ι΄, 17). Καί με­τά
τήν ἀ­νά­στα­ση τοῦ Χρι­στοῦ καί τήν ἔ­λευ­ση τοῦ
Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος γνώ­ρι­σαν αὐ­τήν τήν με­γά­λη
δύ­να­μη τοῦ ὀ­νό­μα­τός Του μέ τήν ὁ­ποί­α ἔ­κα­ναν
θαύ­μα­τα. ὉἈ­πό­στο­λοςΠαῦ­λος, ἀ­να­φε­ρό­με­νος
στήν δύ­να­μη τοῦ ὀ­νό­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ, λέ­γει:
«διό καί ὁ Θε­ός αὐ­τόν ὑ­πε­ρύ­ψω­σε καί ἐ­χα­ρί­σα­το
αὐ­τῷ ὄ­νο­μα τό ὑ­πέρ πᾶν ὄ­νο­μα, ἵ­να ἐν τῷ ὀ­νό­μα­
τι Ἰ­η­σοῦ πᾶν γό­νυ κάμ­ψῃ ἐ­που­ρα­νί­ων καί ἐ­πι­γεί­ων
καί κα­τα­χθο­νί­ων» (Φιλ. β΄, 9-10).
Ὁ ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης ὁ Χρυ­σό­στο­μος, ἑρ­μη­νεύ­
ο­ντας τό ψαλ­μι­κό χω­ρί­ο «ἅ­γιον καί φο­βε­ρόν τό
ὄ­νο­μα αὐ­τοῦ», λέ­γει ὅ­τι εἶ­ναι ὄ­νο­μα «ἐκ­πλή­ξε­ως
γέ­μον, θαύ­μα­τος πολ­λοῦ». Ἐ­άν δέ τό ὄ­νο­μα τοῦ
Θε­οῦ εἶ­ναι τό­σο σε­βα­στό, πό­σο μᾶλ­λον ἡ οὐ­σί­α
Του. Καί ἀ­να­λύ­ο­ντας «πῶς τό ὄ­νο­μα αὐ­τοῦ ἅ­γιον
καί φο­βε­ρόν» λέ­γει: «Δαί­μο­νες αὐ­τό τρέ­μου­σι, νο­
σή­μα­τα αὐ­τό δέ­δοι­κε, τού­τῳ κε­χρη­μέ­νοι τῷ ὀ­νό­μα­
τι οἱ ἀ­πό­στο­λοι τήν οἰ­κου­μέ­νην κα­τόρ­θω­σαν ἅ­πα­
σαν»13. Σέ ἄλ­λη ὁ­μι­λί­α του ἀ­να­λύ­ει τήν δύ­να­μη
τοῦ ὀ­νό­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ λέ­γο­ντας: «Θαυ­μα­
στόν τό ὄ­νο­μα αὐ­τοῦ καί μέ­γα… Οὐ­δέν τοῦ ὀ­νό­
μα­τος τού­του ἴ­σον· τοῦ­το πα­ντα­χοῦ θαυ­μα­στόν…
Τοῦ­το τό ὄ­νο­μα το­σαῦ­τα ἐρ­γά­ζε­ται… Διά τοῦ ὀ­νό­
μα­τος τού­του ἡ οἰ­κου­μέ­νη ἐ­πε­στρά­φη, ἡ τυ­ραν­νίς
ἐ­λύ­θη, ὁ διά­βο­λος ἐ­πα­τή­θη, οἱ οὐ­ρα­νοί ἀ­νε­ώ­γει­σαν.
Ἡ­μεῖς ἀ­νε­γεν­νή­θη­μεν διά τοῦ ὀ­νό­μα­τος τού­του. Ἐ­άν
τοῦ­το ἔ­χω­μεν, λά­μπο­μεν. Τοῦ­το καί μάρ­τυ­ρας ποι­
9 ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 220
10 ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 221
11 ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 222-223
12 ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 223-224
13 Ἰ.Χρυσοστόμου, ἔργα 6, ΕΠΕ σελ. 418