Ενατενίσεις | Τεύχος 17 Μάιος - Αύγουστος 2012 | Ιερά Μητρόπολις Κύκκου και Τηλλυρίας - page 61

Eνατενίσεις 59
Ἀρ­χι­ε­ρεύς χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται καί ὁ Ἐ­πί­σκο­πος
για­τί μέ τήν δύ­να­μη τοῦ Χρι­στοῦ προ­σφέ­ρει τήν
ἀ­ναί­μα­κτη μυ­στα­γω­γί­α καί ὁ­δη­γεῖ τόν λα­ό τοῦ
Θε­οῦ πρός τήν μέ­θε­ξη τῶν ἀ­κτί­στων ἐ­νερ­γει­ῶν
τοῦ Θε­οῦ.
Ἀ­κό­μη, ὁ Χρι­στός χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται Ποιμήν
καί Ἐ­πί­σκο­πος, διό­τι ἐ­πι­σκο­πεῖ τοῦ δι­κοῦ
Του ποι­μνί­ου. Ὁ Ἀ­πό­στο­λος Πέ­τρος πα­ραγ­
γέλ­λει στούς Χρι­στια­νούς: «ἦ­τε γάρ ὡς πρό­βα­τα
πλα­νώ­με­να, ἀλ­λ’ ἐ­πε­στρά­φη­τε νῦν ἐ­πί τόν ποι­μέ­
να καί ἐ­πί­σκο­πον τῶν ψυ­χῶν ὑ­μῶν» (Α΄ Πέτρ. β΄,
25). Ποιμένες καί Ἐ­πί­σκο­ποι κα­λοῦ­νται καί οἱ
Ἀ­πό­στο­λοι, διό­τι ἀ­πε­στά­λη­σαν ἀ­πό τόν πρῶ­
το Ἐ­πί­σκο­πο πού εἶ­ναι ὁ Χρι­στός. Ὑ­πάρ­χουν
πολ­λά χω­ρί­α πού ἀ­να­φέ­ρο­νται σέ αὐ­τήν τήν
ἰ­διό­τη­τα τῶν Ἀρ­χι­ε­ρέ­ων, τῶν δια­δό­χων τῶν ἁ­γί­
ων Ἀ­πο­στό­λων. Τό γε­γο­νός εἶ­ναι ὅ­τι ὁ Ἐ­πί­σκο­
πος, ὡς ἄλ­λος Μω­ϋ­σῆς, ὁ­δη­γεῖ, μέ τήν Χά­ρη τοῦ
Χρι­στοῦ, τόν λα­ό ἀ­πό τήν γῆ τῆς Αἰ­γύ­πτου στήν
γῆ τῆς ἐ­παγ­γε­λί­ας, ἀ­πό τήν χώ­ρα τοῦ θα­νά­του
στήν γῆ τῆς ἀ­θα­να­σί­ας.
Ἐ­πί­σης, ὁ Χρι­στός ἦ­ταν διά­κο­νος τῆς σω­
τη­ρί­ας τῶν ἀν­θρώ­πων, μέ τήν ἐ­ναν­θρώ­πη­σή
Του καί τήν κέ­νω­σή Του στόν Σταυ­ρό. Ὁ Ἴ­διος
εἶ­πε στούς Μα­θη­τές Του: «ὁ μεί­ζων ἐν ὑ­μῖν γι­νέ­
σθω ὡς ὁ νε­ώ­τε­ρος καί ὁ ἡ­γού­με­νος ὡς ὁ δια­κο­νῶν.
τίς γάρ μεί­ζων, ὁ ἀ­να­κεί­με­νος ἤ ὁ δια­κο­νῶν; οὐ­χί ὁ
ἀ­να­κεί­με­νος; ἐ­γώ δέ εἰ­μί ἐν μέ­σῳ ὑ­μῶν ὡς ὁ δια­κο­
νῶν. ὑ­μεῖς δέ ἐ­στε οἱ δια­με­με­νη­κό­τες μετ΄ ἐ­μοῦ ἐν
τοῖς πει­ρα­σμοῖς μου» (Λουκ. κβ΄, 26-28). Καί οἱ
ἀ­πε­σταλ­μέ­νοι του εἶ­ναι διά­κο­νοί Του καί συμ­
με­τέ­χουν στούς πει­ρα­σμούς Του. ὉἈ­πό­στο­λος
Παῦ­λος χρη­σι­μο­ποι­εῖ τήν προ­ση­γο­ρί­α αὐ­τή γιά
τόν ἑ­αυ­τό Του καί γε­νι­κά γιά τό ἔρ­γο τῶν Ἀ­πο­
στό­λων. Σέ μιά ἐ­πι­στο­λή του γρά­φει: «ὅς καί ἱ­κά­
νω­σεν ἡ­μᾶς δια­κό­νους και­νῆς δια­θή­κης» (Β΄ Κορ.
γ΄, 6). Καί στήν ἴ­δια ἐ­πι­στο­λή του γρά­φει: «ἀλ­λ’
ἐν πα­ντί συ­νι­στῶ­ντες ἑ­αυ­τούς ὡς Θε­οῦ διά­κο­νοι»
(Β΄Κορ. στ΄, 4).
Πέ­ρα ἀ­πό τά ὀ­νό­μα­τα αὐ­τά, ὁ Χρι­στός στήν
Και­νή Δια­θή­κη τιτ­λο­φο­ρεῖ­ται καί Δε­σπό­της.
Ἄλ­λω­στε δε­σπό­ζει τοῦ οὐ­ρα­νοῦ καί τῆς γῆς, ὡς
Υἱ­ός κα­τά φύ­σιν τοῦ Θε­οῦ Πα­τρός. Αὐ­τήν τήν
ἔν­νοια πε­ρι­κλεί­ει καί τό συ­χνά χρη­σι­μο­ποιού­
με­νο ὄ­νο­μα «Κύ­ριος» καί «Βασιλεύς». Ὁ Ἀ­πό­
στο­λος Πέ­τρος, ἀ­να­φε­ρό­με­νος στούς ψευ­δο­
προ­φή­τας καί ψευ­δο­δι­δα­σκά­λους, κά­νει λό­γο
ὅ­τι ἀρ­νή­θη­καν «τόν ἀ­γο­ρά­σα­ντα αὐ­τούς δε­σπό­
την» (Β΄ Πέτρ. β΄, 1). Καί ὁ ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης ὁ Θε­
ο­λό­γος εἶ­δε κά­τω ἀ­πό τό οὐ­ρά­νιο θυ­σια­στή­ριο
τίς ψυ­χές τῶν ἐ­σφαγ­μέ­νων γιά τόν λό­γο τοῦ Θε­
οῦ καί τήν μαρ­τυ­ρί­α τοῦ ἀρ­νί­ου νά φω­νά­ζουν:
«ἕ­ως πό­τε, ὁ δε­σπό­της ὁ ἅ­γιος καί ὁ ἀ­λη­θι­νός οὐ
κρί­νεις καί ἐκ­δι­κεῖς τό αἷ­μα ἡ­μῶν ἐκ τῶν κα­τοι­κού­
ντων ἐ­πί τῆς γῆς;» (Ἀ­ποκ. στ΄, 10). Με­γά­λη χρή­ση
του χα­ρα­κτη­ρι­σμοῦ αὐ­τοῦ (Δε­σπό­της) γί­νε­ται
στίς προ­σευ­χές τῶν ἁ­γί­ων πού δια­βά­ζου­με σέ
διά­φο­ρες πε­ρι­πτώ­σεις στήν Ἐκ­κλη­σί­α. Ὁ Χρι­
στός ἀ­πο­κα­λεῖ­ται Δε­σπό­της καί Κύ­ριος. «Δέ­
σπο­τα τῶν ἁ­πά­ντων, Κύ­ρι­ε οὐ­ρα­νοῦ καί γῆς…».
Ὁ Χρι­στός ἄ­σκη­σε αὐ­τήν τήν δε­σπο­τι­κή
ἐ­ξου­σί­α μέ τήν ἀ­γά­πη, καί τήν θυ­σια­στι­κή δια­
κο­νί­α στούς ἀν­θρώ­πους, μέ τήν σταυ­ρι­κή Του
θυ­σί­α. Ὁ ἱ­ε­ρός Νι­κό­λα­ος Κα­βά­σι­λας ἀ­να­φέ­ρε­
ται σέ αὐ­τήν τήν ἐ­ξου­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ, ἀ­φοῦ ὁ
Χρι­στός ἔ­γι­νε δε­σπό­της τῶν ἀν­θρώ­πων, αἰχ­
μα­λω­τί­ζο­ντας τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α τους, μέ τήν δι­κή
Του θυ­σια­στι­κή ἀ­γά­πη, ἀλ­λά καί τήν δι­κή τους
ἐ­λεύ­θε­ρη ἀ­πο­δο­χή της. Εἶ­ναι ἐν­δια­φέ­ρου­σα αὐ­
τή ἡ δι­δα­σκα­λί­α τοῦ ἱ­ε­ροῦΝι­κο­λά­ουΚα­βά­σι­λα
γιά τήν ἐ­ξου­σί­α-δε­σπο­τεί­α τοῦ Χρι­στοῦ.
Μι­λώ­ντας γιά τήν Βα­σι­λεί­α τοῦ Χρι­στοῦ κά­
νει λό­γο γιά μιά βα­σι­λεί­α ἀ­λη­θι­νή, καί ὄ­χι ψεύ­
τι­κη. Ὁ Χρι­στός «τήν κα­θα­ράν καί ἀ­λη­θι­νήν
ἐ­βα­σί­λευ­σεν βα­σι­λεί­αν»19, καί βα­σι­λεύ­ει ἀ­λη­θι­
νά στούς ἀν­θρώ­πους20. Ὁ Χρι­στός «κρα­τεῖ τήν
ὡς ἀ­λη­θῶς αὐ­τάρ­κη καί κα­θα­ράν βα­σι­λεί­αν»21.
Ὁ Χρι­στός ἔ­πρε­πε νά βα­σι­λεύ­η μέ «τήν κα­θα­
ρω­τά­την ἀρ­χήν»22. Ἐ­δῶ γί­νε­ται λό­γος γιά κα­θα­
ρή βα­σι­λεί­α, πού δια­κρί­νε­ται ἀ­πό κά­θε ἄλ­λη
ψευ­δῆ καί ἀ­κά­θαρ­τη βα­σι­λεί­α- ἐ­ξου­σί­α.
Ἡ ἀ­λη­θι­νό­τη­τα τῆς βα­σι­λεί­ας ὀ­φεί­λε­ται
στό ὅ­τι ὁ Χρι­στός δέν ἀ­ντλεῖ τήν ἐ­ξου­σί­α Του
ἔ­ξω ἀ­πό τόν ἑ­αυ­τό Του, ἀ­πό δυ­νά­μεις πού εὑ­
ρί­σκο­νται ἔ­ξω ἀ­πό αὐ­τόν, ἀλ­λά αὐ­τή ἡ δύ­να­μη
προ­έρ­χε­ται ἀ­πό τόν ἑ­αυ­τό Του. Κα­τά τόν Νι­κό­
λα­ο Κα­βά­σι­λα δέν μπο­ρεῖ κα­νείς νά ἄρ­χη, ὅ­ταν
ἀ­ντλῆ τήν ἐ­ξου­σί­α του ἀ­πό ἀλ­λοῦ, καί ἀ­κό­μη
δέν εἶ­ναι δυ­να­τόν νά ὑ­πα­κού­ου­με ἀ­λη­θι­νά στόν
Θε­ό, ὅ­ταν ὑ­πο­τασ­σό­μα­στε σέ Αὐ­τόν μέ φό­βο,
ὅ­πως τό ἐ­πι­δι­ώ­κουν οἱ τύ­ραν­νοι23.
Ἡ ἐ­ξου­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ προ­έρ­χε­ται ἀ­πό
τόν Ἴ­διο τόν ἑ­αυ­τό Του. Ὁ Χρι­στός ἐ­βα­σί­λευ­σε
τήν κα­θα­ρή καί ἀ­λη­θι­νή βα­σι­λεί­α, «αὐ­τός ἑ­αυ­τῷ
πρός τήν βα­σι­λεί­αν ἀρ­κέ­σας»24. Καί αὐ­τό φαί­νε­
ται ἀ­πό τό ὅ­τι, προ­κει­μέ­νου νάσώ­ση τόν ἄν­θρω­
19 Νικόλαος Καβάσιλας, ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 476
20ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 478
21 ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 480
22 ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 478
23ἔνθ ἀνωτ. σελ. 476-478
24ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 476