Ενατενίσεις | Τεύχος 17 Μάιος - Αύγουστος 2012 | Ιερά Μητρόπολις Κύκκου και Τηλλυρίας - page 62

60 Eνατενίσεις
πο, δέν ἔ­στει­λε ἀγ­γέ­λους γιά νά κά­νουν αὐ­τό τό
ἔρ­γο, ἀλ­λά ἦλ­θε Αὐ­τός ὁ Ἴ­διος, καί δέν ἔ­στει­
λε τούς ἀν­θρώ­πους νά κα­λέ­σουν τούς ἀ­κρο­α­
τές, μέ­νο­ντας ὁ Ἴ­διος στόν τό­πο Του, «ἀλ­λ’ αὐ­τός
ἐ­ζή­τει πε­ρι­ών». Πλη­σί­α­ζε τούς ἀν­θρώ­πους, τούς
εὐρ­γε­τοῦ­σε, τούς θε­ρά­πευ­ε, τούς ἀ­νέ­στη­σε.
Καί ὅ­ταν ἦλ­θε ὁ και­ρός νά ἐ­λευ­θε­ρώ­ση τούς δε­
σμώ­τας τοῦ ἅ­δη, δέν ἔ­στει­λε τούς ἀγ­γέ­λους οὔ­
τε τούς ἄρ­χο­ντές τους, «ἀλ­λ’ αὐ­τός κα­τῆλ­θεν εἰς
τό δε­σμω­τή­ριον» καί τούς ἐ­λευ­θέ­ρω­σε μέ τό δι­κό
Του αἷ­μα. Μέ αὐ­τόν τόν τρό­πο, ἀ­πό τό­τε μέ­χρι
τήν ἔ­σχα­τη ἡ­μέ­ρα, ἀ­παλ­λάσ­σει τίς ψυ­χές ἀ­πό
τήν εὐ­θύ­νη καί τίς κα­θα­ρί­ζει ἀ­πό τήν ἀ­κα­θαρ­
σί­α25. Ἀ­κό­μη, ἡ κα­θα­ρή αὐ­τή ἐ­ξου­σί­α φαί­νε­ται
καί ἀ­πό τό ὅ­τι συ­νά­πτει τούς ἀν­θρώ­πους μέ τόν
ἑ­αυ­τό Του, μέ τήν δύ­να­μη τῆς δι­κῆς Του ἐ­ξου­σί­
ας26.
Ἔπειτα ὁ Χρι­στός δέν ἐ­ξου­σιά­ζει τούς ἀν­
θρώ­πους μέ τόν φό­βο καί τίς ἀ­πει­λές, ἀλ­λά μέ
τήν ἀ­γά­πη καί τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α. Τό νά βα­σι­λεύ­η
κα­νείς μέ τόν φό­βο ἤ τόν μι­σθό δέν εἶ­ναι ἀ­λη­θι­νή
βα­σι­λεί­α, για­τί τό­τε δέν κυ­βερ­νᾶ αὐ­τός ὁ ἴ­διος,
ἀ­φοῦ ἡ ὑ­πα­κο­ή τῶν ὑ­πη­κό­ων ὀ­φεί­λε­ται στίς ἐλ­
πί­δες πού προ­σφέ­ρει ἡ ἀ­μοι­βή καί ὁ φό­βος τῶν
ἀ­πει­λῶν τῆς τι­μω­ρί­ας27. Ὁ Χρι­στός ἐ­ξου­σιά­ζει
τούς ἀν­θρώ­πους μέ τήν ἀ­γά­πη καί τήν ἐ­λευ­θε­
ρί­α. Ὁ τρό­πος τῆς ἐ­ξου­σί­ας τοῦ Χρι­στοῦ εἶ­ναι
«πα­ρα­δο­ξό­τα­τος». Ὁ Ἴ­διος ἐ­τα­πεί­νω­σε τόν ἑ­αυ­
τό Του μέ τό νά γί­νη ἄν­θρω­πος, θυ­σιά­σθη­κε γιά
τούς ἀν­θρώ­πους, κέρ­δι­σε τίς ψυ­χές τους μέ αὐ­
τήν τήν θυ­σια­στι­κή ἀ­γά­πη καί ἐ­ξου­σιά­ζει καί
τήν θέ­λη­σή τους. Μέ αὐ­τόν τόν τρό­πο ἀ­πέ­κτη­σε
ἐ­ξου­σί­α καί σέ αὐ­τά πού συ­νι­στοῦν τόν ἄν­θρω­
πο, δη­λα­δή καί «κα­τά τόν λο­γι­σμόν», ἀλ­λά καί
«τήν τῆς γνώ­μης αὐ­το­νο­μί­αν»28 .
Ἔ­χο­ντας ὁ Νι­κό­λα­ος Κα­βά­σι­λας ὑπ’ ὄ­ψη
του τόν τρό­πο μέ τόν ὁ­ποῖ­ο ἐ­ξα­σκοῦν τήν ἐ­ξου­
σί­α οἱ κο­σμι­κοί ἄρ­χο­ντες, οἱ δε­σπό­τες, λέ­γει ὅ­τι
ὁ Χρι­στός ἔ­γι­νε πραγ­μα­τι­κός δε­σπό­της μέ τό νά
συν­δέ­ση τήν ἐ­ξου­σί­α τῆς δε­σπο­τεί­ας Του μέ τήν
μορ­φή τοῦ δού­λου. Ἀ­πο­δεί­χθη­κε ἀ­λη­θι­νός δε­
σπό­της, κά­νο­ντας τά ἀ­ντί­θε­τα ἀ­πό ὅ­σα κά­νουν
οἱ κο­σμι­κοί δε­σπό­τες, μέ τό νά δε­χθῆ τήν φύ­ση
τοῦ δού­λου καί νά δια­κο­νή­ση τούς δού­λους μέ­
χρι σταυ­ροῦ καί θα­νά­του. Μέ τόν τρό­πο αὐ­τόν
αἰχ­μα­λώ­τευ­σε τήν θε­λη­σή τους29. Στό πρό­σω­πό
Του συν­δέ­ε­ται ὁ δε­σπό­της μέ τόν δοῦ­λο, ἀ­φοῦ
μέ τήν πρώ­τη δη­μιουρ­γί­α τῆς φύ­σε­ώς μας ἔ­γι­νε
Δε­σπό­της καί μέ τήν και­νή κτί­ση ἐ­ξου­σί­α­σε τήν
γνώ­μη μας, μέ τήν ἀ­γά­πη Του30 . Μέ τήν ἐ­ναν­θρώ­
πη­σή Του ἦλ­θε νά δια­κο­νή­ση τούς ἀν­θρώ­πους
καί ὁ Ἴ­διος ἀ­πο­κα­λεῖ τόν ἑ­αυ­τό Του «δια­κο­
νοῦ­ντα». Καί τό ση­μα­ντι­κό­τε­ρο εἶ­ναι ὅ­τι ὄ­χι μό­
νον ἦ­ταν δια­κο­νη­τής, κα­τά τήν ἐ­πί­γεια ζω­ή του,
τό­τε πού ἔ­δει­χνε τά ἰ­δι­ώ­μα­τα «τῆς ἀν­θρω­πί­νης
ἀ­σθε­νεί­ας» καί τά γνω­ρί­σμα­τα «τῶν δού­λων», καί
ἀ­πέ­κρυ­πτε «τά τοῦ Δε­σπό­του πά­ντα» ἰ­δι­ώ­μα­τα,
ἀλ­λά καί στήν μέλ­λου­σα βα­σι­λεί­α, ὅ­ταν θά ἔλ­
θη μέ τήν πα­τρι­κή δό­ξα καί θά δια­κο­νή­ση τούς
ἀν­θρώ­πους, ὅ­πως ὁ Ἴ­διος εἶ­πε «πε­ρι­ζώ­σε­ται καί
ἀ­να­κλι­νεῖ αὐ­τούς, καί πα­ρελ­θών δια­κο­νή­σει αὐ­
τοῖς»31.
Ἑ­πο­μέ­νως, ἡ ἐ­ξου­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ, ἡ δε­σπο­
τεί­α Του, ἡ βασιλεία Του συν­δέ­ε­ται στε­νά μέ τήν
δια­κο­νί­α, ὁ Δε­σπό­της συν­δέ­ε­ται μέ τόν δοῦ­λον
καί τόν διά­κο­νο. Μέ τόν τρό­πο αὐ­τόν ὁ Χρι­στός
ἑ­νώ­θη­κε δυ­να­τά μέ τίς ψυ­χές καί τά σώ­μα­τα καί
«οὐ σω­μά­των μό­νον, ἀλ­λά καί ψυ­χῶν, καί προ­αι­
ρέ­σε­ων κα­τέ­στη Δε­σπό­της» καί γι’ αὐ­τό ἐ­ξου­σιά­
ζει τούς ἀν­θρώ­πους
«αὐ­το­βού­λως», ὅ­πως
ἡ ψυ­χή τό σῶ­μα καί ἡ
κε­φα­λή τά μέ­λη. Καί
μό­νοι τους οἱ ἄν­θρω­
ποι προ­σφέ­ρουν τήν
ἐ­λευ­θε­ρί­α τους καί
ὁ­δη­γοῦ­νται στόν δι­κό
του ζυ­γό, ὡ­σάν νά μή
ζοῦν μέ τόν λο­γι­σμό
καί τήν αὐ­το­νο­μί­α τῆς
προ­αι­ρέ­σε­ώς τους32.
Ὁ Χρι­στός μέ τήν
τα­πεί­νω­ση καί τήν ἀ­γά­πη Του, μέ τήν δια­κο­νί­α
Του καί τήν ἀ­νά­λη­ψη τῆς μορ­φῆς τοῦ δού­λου
ὁ­δή­γη­σε στόν ἑ­αυ­τό Του τούς ἀν­θρώ­πους «ἱ­λα­
ρώ­τε­ρον μέν φί­λων, ἀ­κρι­βέ­στε­ρον δέ τυ­ράν­νων,
πα­τρός φι­λο­στορ­γό­τε­ρον, με­λῶν συμ­φυ­έ­στε­ρον,
καρ­δί­ας ἀ­να­γκαιό­τε­ρον»33 . Ὁ Χρι­στός εἶ­ναι δε­
σπό­της, ἀλ­λά συγ­χρό­νως καί δοῦ­λος καί δια­κο­
νη­τής, καί ἀ­πέ­κτη­σε τήν ἐ­ξου­σί­α τοῦ δε­σπό­του,
μέ τήν ἐ­ναν­θρώ­πη­σή Του «ἐν μορ­φῇ δού­λου» καί
μέ­σα ἀ­πό τήν θυ­σια­στι­κή Του ἀ­γά­πη. Εἶ­ναι δε­
σπό­της για­τί μέ τήν ἐ­λευ­θε­ρί­αΤου καί τήν ἐ­ξου­
σια­στι­κή Του δύ­να­μη ἀ­νέ­βη­κε στόν Σταυ­ρό καί
μέ βα­σι­λι­κή δύ­να­μη ἐ­νί­κη­σε τόν θά­να­το. Αὐ­τός
εἶ­ναι ὁ λό­γος γιά τόν ὁ­ποῖ­ο ἐ­πά­νω στόν Σταυ­ρό
25ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 474-476
26ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 476
27 ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 476
28 ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 478
29 ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 478
30 ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 478
31 ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 476
32 ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 480
33 ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 476