Eνατενίσεις
129
της Ίμβρου και της Τενέδου εξαναγκάσθηκαν να
εγκαταλείψουν τα νησιά τους, στα οποία το Ελλη-
νικό στοιχείο ζούσε για 3.000 χρόνια, και να προ-
σφυγοποιηθούν. Σήμερα, σύμφωνα με την απο-
γραφή του 2010, στην Ίμβρο ζουν λιγότεροι από
200 Έλληνες και λιγότεροι από 10 ηλικιωμένοι
στην Τένεδο
6
.
Στην ουσία η επιβίωση των Ελλήνων στην
Ίμβρο και στην Τένεδο αποδείχθηκε ότι δεν ήταν
κάτι που χαριζόταν από τη Συνθήκη της Λωζάνης,
και ακόμη περισσότερο, η Τουρκία απέδειξε ότι
δεν αποτελεί κράτος που διασφαλίζει τα δικαιώ-
ματα των μειονοτήτων. Το δόγμα πάνω στο οποίο
στηρίχθηκε και στηρίζεται το Τουρκικό Κράτος,
«κυρίαρχο το τουρκικό έθνος και εξαφανισμένες
οι μειονότητες», κατηύθυνε το στρατηγικό σχε-
διασμό της Κεμαλικής Τουρκίας και υπερίσχυσε
της ύπαρξης διεθνών συνθηκών και κανόνων. Η
Τουρκία συμπεριφέρθηκε ως να μην υπήρχε ούτε
η διεθνής κοινότητα ούτε διεθνείς συνθήκες που
επιβάλλουν συμβατικές υποχρεώσεις και υπαγο-
ρεύουν μία δεδομένη συμπεριφορά.
Σε τελική ανάλυση η αναίμακτη γενοκτονία
των Ελλήνων σε Ίμβρο και Τένεδο «νομιμοποιή-
θηκε» ως εργαλείο στο όνομα της εθνικής κάθαρ-
σης για το σκοπό της ομογενοποίησης τουρκικού
έθνους- κράτους. Απαραίτητη, όμως, προϋπόθεση
για την επιβίωση των Ελλήνων ήταν η θέληση και
η αποφασιστικότητα της Ελλάδος να παλέψει και
να διεκδικήσει τα δικαιώματα των ντόπιων Ελλή-
νων. Για το Ελληνικό Κράτος, τα δεινά των Ιμβρί-
ων και Τενεδίων υπήρξαν μία πραγματικότητα
ήσσονος σημασίας στο πλαίσιο των Ελληνοτουρ-
κικών διαφορών, που αντιμετωπίστηκε από τις
Ελλαδικές κυβερνήσεις με επιζήμια αδιαφορία.
Στις διεθνείς σχέσεις, η διαπραγμάτευση επί
σοβαρά αντιτιθέμενων απόψεων, αν το επιδιώξει
ο ισχυρός, έχει ως αποτέλεσμα την παράταση σε
χρονικό μάκρος των συνομιλιών, την πρόκληση
ηθικής και πολιτικής κόπωσης στο αντίπαλο μέ-
ρος, τη δημιουργία του αισθήματος του αδιεξόδου,
τις σταδιακές υποχωρήσεις της αδύνατης πλευράς,
εκείνης που κύρια ενδιαφέρεται και επείγεται για
λύση του προβλήματος, και, τελικώς, την αποφυ-
γήσυστηματικώνδιεθνώνκαταδικώνκαι πιέσεων
που απορρέουν από την παραβίαση του διεθνούς
δικαίου
7
.
Αυτό ακριβώς επεδίωξε από την αρχή η Τουρ-
κία, στα θέματα της παραβίασης των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων σε Ίμβρο και Τένεδο. Η Άγκυρα πί-
στευε και συνεχίζει να πιστεύει ότι η αποτελμά-
τωση – ταυτόχρονα μέσο και σκοπός - την ευνοεί
να ξεφύγει από τα νομικά
αδιέξοδα που της δημιουρ-
γούν οι διαρκείς παραβιά-
σεις των ανθρωπίνων δι-
καιωμάτων στα δύο νησιά.
Από την αρχή, η Τουρκία
επεδίωξε και πέτυχε να
εξαγοράσει χρόνο. Ο χρό-
νος, σε τέτοιες περιπτώ-
σεις, είναι το καλύτερο
εργαλείο τακτικής, γιατί
εργάζεται υπέρ εκείνου
που δημιούργησε την
ανώμαλη κατάσταση και
αποτρέπει τη μεταβολή
της επί τα βελτίω για τον
αδύνατο. Με στόχο τη διαι-
ώνιση των διαπραγματεύ-
σεων, και ακολουθώντας την τακτική των κατά
στάδια τετελεσμένων γεγονότων, αποβλέπει στην
αποτελμάτωση, στην διεθνή υποβάθμιση του προ-
βλήματος και τέλος στην εξαφάνιση των νομικών
σημείων που θα έπρεπε να επικαλείται η Ελληνι-
κή πλευρά, απαιτώντας αποκατάσταση της τάξης
στην Ίμβρο και την Τένεδο, μέσα στο πλαίσιο της
αποκατάστασης της διεθνούς νομιμότητας.
■
7
Βλ. Γιώργου Τενεκίδη, όπ. π., σελ. 80
Τένεδος
