128
Eνατενίσεις
Το 1964, με αφορμήταγεγονόταστηνΚύπρο, η
Τουρκική κυβέρνηση έκλεισε όλα τα σχολεία και
απαγόρευσε τη διδασκαλία της Ελληνικής, ακόμη
και στα σπίτια. Την ίδια χρονιά η Τουρκία, με το
νόμο 6830 της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, προ-
χώρησε στο πιο κρίσιμο κτύπημα κατά του Ελλη-
νικού στοιχείου. Πιο συγκεκριμένα, ο νόμος 6830
«Περί Απαλλοτριώσεων», του οποίου το άρθρο 5 δί-
νει στην εντολοδόχο αρχή το δικαίωμα να προβαί-
νει σε απαλλοτριώσεις, χωρίς να δεσμεύεται από
καμιά προδιαγεγραμμένη ρύθμιση και να ορίζει
την αποζημίωση κατά την ανεξέλεγκτη υποκει-
μενική κρίση, δίδοντας εξευτελιστικά ποσά στους
κατοίκους, έφερε σταδιακώς ως αποτέλεσμα, το
Τουρκικό κράτος να θέσει υπό την κατοχή του το
98% του συνόλου του επιπέδου και καλλιεργήσι-
μου εδάφους. Σε αμφότερα τα νησιά, εκτελεστής
του νόμου περί απαλλοτριώσεων ορίσθηκε ο ει-
ρηνοδίκης, ο οποίος προχώρησε ταχύτατα σε με-
γάλης κλίμακας απαλλοτριώσεις που αφορούσαν
αποκλειστικά περιουσίες Ελλήνων.
Επίσης, άλλες, μη καλλιεργήσιμες εκτάσεις
γης στις δύο νήσους, οι οποίες χρησιμοποιούντο
ως βοσκότοποι χαρακτηρίσθηκαν από τις τουρκι-
κές αρχές ως «δασώδεις ή αναδασωτέες περιοχές»,
περιήλθαν στην κυριότητα του κράτους και κηρύ-
χθηκαν απαγορευμένες ζώνες για τα ποίμνια και
τους ποιμένες.
Παράλληλα, το ελάχιστο νερό, που απέμενε
γύρωαπό τα χωριά, οι αρχές το μετέφεραν σε στρα-
τώνες και σε κρατικά αγροκτήματα και στέρησαν
με αυτό τον τρόπο την δυνατότητα από τους κα-
τοίκους να καλλιεργούν και τους μικρούς ακόμη
κήπους στις αυλές των σπιτιών τους.
Τα δημευθέντα κτήματα των Ελλήνων πα-
ραχωρήθηκαν σε επιδοτούμενους εποίκους που
έφεραν από την Ανατολία, με συγκροτημένο σκο-
πό να αλλοιώσουν τη δημογραφική σύνθεση των
νήσων. Οι έποικοι διαμένουν μέχρι σήμερα σε ελ-
ληνικά χωριά, σε οικισμούς που δημιουργήθηκαν
σε απαλλοτριωμένες ελληνικές περιουσίες και σε
σπίτια Ελλήνων που κατέλαβαν διά της βίας.
Το αποτέλεσμα, οι κάτοικοι των νήσων, στην
πλειοψηφία γεωργοί και κτηνοτρόφοι, να στερη-
θούν τα προς το ζην και να αναγκαστούν να προ-
σφυγοποιηθούν στην Ελλάδα. Αξίζει να σημειω-
θεί ότι το 1964, πριν από την εφαρμογή του νόμου
6830, ζούσαν στην Ίμβρο περίπου 8000 Έλληνες
(μαζί με αυτούς που διέμεναν προσωρινά στην
Κωνσταντινούπολη) και μόλις 250 Τούρκοι, ενώ
στην Τένεδο, περίπου 1750Έλληνες και 100 περί-
που Τούρκοι
5
.
Επιπλέον, μία σειρά άλλων μέτρων λειτούρ-
γησε ως τακτική ψυχολογικής βίας με στόχο την
περαιτέρω τρομοκράτηση του Ελληνικού πληθυ-
σμού των νησιών. Για παράδειγμα, στηνΊμβρο δη-
μιουργήθηκαν οι λεγόμενες «ανοικτές αγροτικές
φυλακές» στις οποίες μετεφέρθησαν βαρυποινίτες
με ελευθερίακινήσεωνστο νησί, τρομοκρατώντας
και, σε μερικές περιπτώσεις, σκοτώνοντας κατοί-
κους. Επίσης, σε αμφότερα τα νησιά μεταφέρθηκε
στρατιωτικό τάγμα, του οποίου οι στρατιώτες προ-
έβαιναν σε λεηλασίες και δολοφονίες Ελλήνων.
Ουδείς συνελήφθη και κατεδικάσθη για οποιαδή-
ποτε δολοφονία Έλληνα στις Ίμβρο και Τένεδο.
Επιπλέον, ο στρατός προχώρησε και σε κατάσχεση
ή καταστροφή εκκλησιών για το σκοπό δημιουρ-
γίας στρατοπέδων. Τέλος, μεταξύ άλλων παραβι-
άσεων της Συνθήκης της Λωζάννης, το Τουρκικό
κράτος στέρησε την τουρκική υπηκοότητα σε Ιμ-
βρίους και Τενεδίους που διέμεναν στο εξωτερικό
με αποτέλεσμα να μην μπορούν να επιστρέψουν
στα νησιά τους.
Συνέπεια της πιο πάνω τουρκικής τακτικής, η
συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων κατοίκων
5
Αυτόθι, σελ, 610-614. Επίσης, Ανθής Λιμπιτσιούνη, «Το
πλέγμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων και η ελληνική μει-
ονότητα στην Τουρκία, οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης
της Ίμβρου και της Τενέδου». Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο
Θεσσαλονίκης. σελ. 98-99.
6
Turkish Statistical Institute, Turkstat.gov.tr
Ίμβρος
