100
Eνατενίσεις
πης Του καὶ συμπεριφερόμαστε μὲ ἀχαριστία,
ἡ ὁποία δείχνει πονηράδα καὶ ὡς ἐκ τούτου τὴ
βδελύσσεται ὁ Θεός μας. Γι’ αὐτὴ τὴν ἀχαριστία
μας παραπονιέται κι ὅλας Ἐκεῖνος, ὅπως πα-
ραπονέθηκε γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ πρὸς ἀπόδοση
εὐχαριστίας γιὰ τὴ θεραπεία τοῦ ἑνὸς μόνο ἀπὸ
τοὺς δέκα λεπροὺς, λέγοντας: «Οὐχὶ οἱ δέκα
ἐκαθαρίσθησαν, οἱ δὲ ἐννέα ποῦ;» (Λουκ. ιζ΄ 17).
Τὸ παράπονο τοῦ Χριστοῦ μας γιὰ τὴν ἀχαρι-
στία μας τὸ βλέπουμε ἀποτυπωμένο στὸ 12ο
Ἀντίφωνο τῆς Μεγάλης Πέμπτης:
«Τάδε λέγει Κύριος τοῖς Ἰουδαίοις· Λαός
μου, τί ἐποίησά σοι ἢ τί σοι παρηνώχλησα; τοὺς
τυφλούς σου ἐφώτισα, τοὺς λεπρούς σου ἐκα-
θάρισα, ἄνδρα ὄντα ἐπὶ κλίνης ἠνωρθωσάμην.
Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καὶ τί μοι ἀνταπέ-
δωκας; Ἀντὶ τοῦ μάννα χολήν∙ ἀντὶ τοῦ ὕδατος
ὄξος· ἀντὶ τοῦ ἀγαπᾶν με σταυρῷ με προση-
λώσατε. Οὐκέτι στέγω λοιπόν· καλέσω μου τὰ
ἔθνη κἀκεῖνα με δοξάσουσι σὺν τῷ Πατρί καί
τῷ Πνεύματι· κἀγὼ αὐτοῖς δωρήσομαι ζωὴν τὴν
αἰώνιον».
Στὸ Ἀντίφωνο αὐτὸ βλέπουμε τὸν Ἰησοῦ νὰ
διαλέγεται μὲ τοὺς Ἑβραίους. Ἔχοντας μέσα
του μεγάλο πόνο ψυχῆς γιὰ τὴ σκληροκαρδία
καὶ τὴν ἀχαριστία τους, τοὺς ρωτάει: Λαέ μου,
τί κακὸ σοῦ ἔκανα καὶ κατὰ τί σὲ στεναχώρησα;
Δὲν χάρισα τὸ φῶς στοὺς τυφλούς σου; Δὲν κα-
θάρισα τοὺς λεπρούς σου; Δὲν σήκωσα παρά-
λυτο ἄνδρα ἀπὸ τὸ κρεβάτι; Τί σοῦ ἔκανα, ὥστε
νὰ δικαιολογεῖται ἡ ἀχάριστη συμπεριφορά
σου; Ὅταν ἤσουν στὴν ἔρημο, περιπλανώμενος,
ἐγὼ σὲ χόρτασα μὲ τὸ μάννα, καὶ ὅταν διψοῦσες,
ἐγὼ σὲ πότισα μὲ δροσερὸ νερὸ ἀπὸ τὴ σκληρὴ
πέτρα. Καὶ τώρα τί κάνεις ἐσὺ γιὰ Ἐμένα; Μοῦ
ἔδωσες χολὴ καὶ ξύδι. Καὶ ἀντὶ νὰ μοῦ δείξεις
εὐγνωμοσύνη καὶ ἀγάπη, μὲ σταύρωσες. Μὴν
παίζεις, ὅμως, μὲ τὴν ἀνοχὴ καὶ τὴ μακροθυμία
μου. Δὲν σὲ ὑποφέρω ἄλλο! Σ᾽ ὅλα τὰ πράγματα
ὑπάρχουν ὅρια, ὅπως καὶ στὴ δική μου ἀντοχή.
Δὲν σὲ ἀνέχομαι πιά. Σὲ ἀρνοῦμαι. Καὶ στὴ θέση
σου θὰ καλέσω σὰν περιούσιο λαό μου πάντα
τὰ ἔθνη, τὰ ὁποῖα θὰ μὲ δεχτοῦν ὡς Μεσσία
τους, θὰ μὲ πιστέψουν καὶ θὲ μὲ δοξάσουν μαζὶ
μὲ τὸν Πατέρα μου καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Καὶ σ᾽
αὐτούς θὰ χαρίσω τὴν αἰώνια ζωὴ τῆς θείας βα-
σιλείας μου.
Εἶναι φοβερὸ πρᾶγμα νὰ ἀρνηθεῖ ὁΠλάστης
τὸ πλάσμα του! Ἡ ἄπειρη ἀγαθοδωρία του, δυ-
στυχῶς, κάποτε στερεύει, ἀλλὰ μόνο μπροστά
στὸ πεῖσμα, στὴ σκληροκαρδία καὶ στὴν ἀχα-
ριστία τοῦ πλάσματος. Ἡ θεία ἀγαθοσύνη συ-
στέλλεται, ὅταν ὁ ἄνθρωπος χάσει τὸν ἀνθρω-
πισμό του, ὅταν ὁμοιωθεῖ μὲ τὰ ἀνόητα κτήνη,
ὅταν ὁ σπόρος τῆς πίστεως δὲν βλαστήσει στὸ
ἔδαφος τῆς ψυχῆς του, ὅταν πεισματικὰ ὑπο-
δουλωθεῖ στὴν ἁμαρτία, ὁπότε αὐτὸς μοιάζει μὲ
τὸ ξερὸ κλαδί, ποὺ τὸ κόβουν οἱ ἄνθρωποι καὶ
τὸ ρίχνουν στὴ φωτιά, γιὰ νὰ καεῖ.
Ἡ κόλαση
δέν εἶναι ὁ τόπος ποὺ μᾶς βάζει ἡ θεία ἀγάπη,
ἀλλὰ εἶναι ἡ φυσικὴ κατάληξη τοῦ πλάσμα-
τος, ποὺ ἀρνήθηκε ἑκούσια τὸ Θεό.
Συνηθισμένο φαινόμενο ἡ ἀχαριστία πρὸς
τοὺςεὐεργέτες. Τὸσυναντοῦμεσ’ ὅλουςτοὺςκοι-
νωνικοὺς ἱστούς, οἰκογένεια, ἀδέρφια, σχολεῖο,
φίλους, ὑπηρεσία, νοσοκομεῖα, παντοῦ. Παιδιὰ
ἀχάριστα πρὸς τοὺς γονεῖς, ἀδελφοὶ πρὸς ἀδελ-
φούς, μαθηταὶ πρὸς διδασκάλους, φίλοι πρὸς
φίλους, ὑπάλληλοι πρὸς συναδέλφους, πρώην
ἀσθενεῖς πρὸς θεράποντες γιατρούς, κ.λπ.
Ἀλλὰ καὶ τὸ σοφὸ ἀρχαῖο ρητὸ ὅτι
«τῇ ἀχα-
ριστίᾳ ἕπεται ἡ ἀναισχυντία»
σχολιάζει πολὺ
εὔγλωττα τὴν ἀρνητικὴ δύναμη ποὺ περιέχει
ἡ ἀχαριστία, ἀφοῦ, ὅταν αὐτὴ προηγηθεῖ, τὰ
πάντα πιὰ μπορεῖ κανεὶς νὰ περιμένει ἀπὸ τὸν
ἀχάριστο, ποὺ δὲν τὸν σταματᾶ καμμία ἐντρο-
πή, μήτε ἡ «δημοσία αἰδώς».
Πολλὲς φορὲς παραπονούμαστε ὅτι ζη-
τοῦμε κάτι ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ Αὐτὸς δὲν ἀνταπο-
κρίνεται στὸ αἴτημά μας, δὲν μᾶς ἀκούει. Μᾶς
λέει, ὅμως, τὸ γιατὶ ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφό-
θεος: «Αἰτεῖτε καὶ οὐ λαμβάνετε, διότι κακῶς
αἰτεῖσθε, ἵνα ἐν ταῖς ἡδοναῖς ὑμῶν δαπανήσητε.
Μοιχοὶ καὶ μοιχαλίδες! Οὐκ οἴδατε ὅτι ἡ φιλία
τοῦ κόσμου ἔχθρα τοῦ Θεοῦ ἐστιν;» (Ἰακ. δ΄ 3).
Ζητᾶτε καὶ δὲν σᾶς ἀπαντῶ, μόνο ὅταν γνωρίζω
ὅτι αὐτὰ ποὺ ζητᾶτε θὰ τὰ κατασπαταλήσετε
στὶς ἡδονὲς καὶ μὲ τὴν ἄρνησή μου νὰ σᾶς δώσω
ἀγαθὰ σᾶς προστατεύω.
Εἶναι διαπιστωμένο ὅτι τὶς περισσότερες
φορὲς ποὺ ὁ Θεὸς μᾶς παρέχει ὅλα τὰ ἀγαθά
του πλουσιοπάροχα ἐμεῖς συμπεριφερόμαστε
ἀχάριστα. Λησμονοῦμε τὶς εὐεργεσίες Του πρὸς
τὸ πρόσωπό μας καὶ ἡ ἀλαζονεία τῆς ἐπάρκει-
ας τῶν ἀγαθῶν, ποὺ Αὐτὸς μᾶς ἔχει χαρίσει, μᾶς
ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴ χάρη του. Γνωρίζοντας τὸ
εὐόλισθο καὶ τὸ ἀχάριστο τῆς ἀνθρωπίνης φύ-
σεως, ὁ Θεός μας δὲν ἱκανοποιεῖ πάντοτε τὶς
ἐπιθυμίες μας, καὶ τοῦτο γιὰ νὰ μᾶς συγκρατεῖ
κοντάΤου. Αὐτὴ ἡ ἀχαριστία καὶ ροπή μας πρὸς
τὴν ἁμαρτία ἀποτελεῖ καὶ τὴν αἰτία τῆς σημε-
ρινῆς κρίσεως τοῦ καθενός μας καί, φυσικά,
τῆς κοινωνίας μας καὶ μάλιστα τοῦ Ὀρθόδοξου
Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ποὺ βιώνει τὴν οἰκονομικὴ
κρίση σὰν ἀποτέλεσμα τῆς πνευματικῆς κρίσε-
ως καὶ τῆς χαλαρώσεως τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν.
