Eνατενίσεις
101
Ἡ ἑλληνική πενία, ἡ φτώχεια, ἡ ὁποία συ-
ντρόφευε τοὺς συμπατριῶτες μας γιὰ αἰῶνες,
παραχώρησε τὴ θέση της στὸν καταναλωτισμὸ
καὶ στὴν καλοπέραση. Ἡ νηστεία κατήντη-
σε σπάνιο χαρακτηριστικό καί ὁ λαός μας εἶχε
ἀρχίσει νὰ κατατάσσεται στούς παχύτερους
παγκοσμίως. Ἔτσι ἀχάριστα σκεπτόμενοι καὶ
πολιτευόμενοι, μακρυνθήκαμε ἀπό τὸ Θεό, γιὰ
νὰ ἰσχύσει καὶ γιὰ μᾶς αὐτὸ ποὺ γράφτηκε γιὰ
τὸν Ἰσραήλ: «Καὶ ἔφαγεν ᾿Ιακὼβ καὶ ἐνεπλή-
σθη, καὶ ἀπελάκτισεν ὁ ἠγαπημένος, ἐλιπάν-
θη, ἐπαχύνθη, ἐπλατύνθη· καὶ ἐγκατέλιπε τὸν
Θεὸν τὸν ποιήσαντα αὐτὸν καὶ ἀπέστη ἀπὸ
Θεοῦ σωτῆρος αὐτοῦ» (Δευτερον. 32, 15). Ἔφα-
γε, ὁ λαὸς, χόρτασε, πάχυνε καὶ ξέχασε τὸ Θεό!
Ἦταν ἑπόμενο, λοιπόν, νὰ ἐπακολουθήσει ἡ
παιδαγωγική δοκιμασία τοῦ Θεοῦ. Μόνοι μας
τὸν διώξαμε ἀπὸ κοντά μας, νομίζοντας ὅτι ἡ
παρουσία του μᾶς ἦταν ὄχι μόνο ἄχρηστη, ἀλλὰ
καὶ ἐμπόδιο στὶς φαῦλες ἐπιδιώξεις μας. Ἀπο-
στατήσαμε ἀπὸ τὸ θέλημα καὶ τὸ νόμο τοῦΘεοῦ
καὶ ἡ ἀποστασία μας, ποὺ προχωρεῖ πρὸς τὸ
ἀποκορύφωμά της δὲν στηρίζεται μόνο στὴ θε-
ωρητική, ἀλλὰ καὶ στὴν πρακτικὴ ἄρνηση τῆς
ὑπάρξεως τῆς ψυχῆς, τοῦ πνευματικοῦ κόσμου
καὶ τῆς αἰωνιότητος. Ἔτσι, μὲ μεγάλη ἄνεση
προχωρήσαμε στὴν ἀσέβεια καὶ στὴ διαφθορά,
στὴν ἀρχαιοελληνικὴ ρήση «φάγωμεν, πίωμεν,
αὔριον γὰρ ἀπονθήσκομεν». Τὸ κακὸ πλήθυ-
νε στὴ γῆ μας καὶ διαπράττεται εὐκολώτερα
καὶ ἀνετώτερα μὲ τὴν ἐπιστημονική ἐξέλιξη.
Ζοῦμε τὴν ἀλήθεια, αὐτὴ ποὺ ὁμολογεῖ πρῶτα
ὁ Ψαλμωδὸς Δαβὶδ (Ψαλμ. 52, 4) καὶ ἔπειτα ἐπα-
ναλαμβάνει ὁ Παῦλος: «Πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα
ἠχρειώθησαν· οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ
ἔστιν ἕως ἑνός» (Ῥωμ. γ΄ 12). Ὅλοι γύρω μας πα-
ρεκτράπησαν ἀπὸ τὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς καὶ ἐξα-
χρειώθηκαν. Δὲν ὑπάρχει κανεὶς ποὺ νὰ ἐνεργεῖ
τὸ ἀγαθό, νὰ ἐνεργεῖ σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ
Θεοῦ μας, σύμφωνα μὲ τὶς ἀρχὲς τοῦ Εὐαγγελί-
ου Του. Δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνας καί, ἀλλοίμονο,
ὅταν θὰ ξεχειλίσει τὸ ποτήρι τῆς ὑπομονῆς τοῦ
Θεοῦ!
Δὲν ἔφθασε ὅμως στὶς ἡμέρες μας μόνο ἡ
ἀποστασία μας. Εἶναι καὶ ἡ διαστροφή! Τὸ
ἄσπρο τὸ λέμε μαῦρο, τὸ κακὸ καλό, τὸ ἄσχη-
μο ὄμορφο. Ἡκακία προβάλλεται ὡς ἀρετὴ καὶ
ἡ ἀρετὴ ὡς ἁμαρτία. Καὶ ὅταν ἀμνηστεύουμε
τὴν ἁμαρτία δὲν ὁδηγούμαστε σὲ μετάνοια καὶ
φυσικὰ σὲ ἐξομολόγηση, σὲ συντριβὴ καρδιᾶς.
Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐσχάτη πλάνη, ἡ χειρότερη ἁμαρ-
τία, ἡ ἀμετανοησία καὶ ἡ ἀμνήστευση τῶν θανά-
σιμων ἁμαρτιῶν μας. Βλασφημοῦμε δηλαδὴ μὲ
τὴ ζωή μας τὸ Πανάγιο Πνεῦμα καὶ ἀρνούμαστε
κάθε θεϊκὴ βοήθεια, αὐτονομούμενοι καὶ νομί-
ζοντας ὅτι ἐξουσιάζουμε τὰ πάντα καὶ ἰδίως τὸν
