Ενατενίσεις | Τεύχος 17 Μάιος - Αύγουστος 2012 | Ιερά Μητρόπολις Κύκκου και Τηλλυρίας - page 79

Eνατενίσεις 77
Ό­λα αυ­τά ση­μαί­νουν ό­τι οι με­τα­βο­λές και
τα γε­γο­νό­τα εί­ναι βά­σεις για την μέ­τρη­ση του
χρό­νου με α­να­φο­ρά σε στα­θε­ρά ε­πα­να­λαμ­βα­
νό­με­να φυ­σι­κά φαι­νό­με­να που πο­λύ ε­νω­ρίς
ο άν­θρω­πος συ­νέ­δε­σε με την κί­νη­ση και την
πε­ρι­στρο­φή των ά­στρων. Γνω­ρί­ζου­με ό­τι ο
χρό­νος μας ε­δώ στη Γη, η α­στρι­κή η­μέ­ρα, κα­
τά την Α­στρο­νο­μί­α, δη­λα­δή το 24ωρο, εί­ναι
μί­α πλή­ρης πε­ρι­στρο­φή της Γης γύ­ρω α­πό
τον ά­ξο­νά της3. Αυ­τό το 24ωρο στη δι­αί­ρε­ση
μάς ο­ρί­ζει τη χρο­νι­κή διά­ρκεια της ώ­ρας, του
λε­πτού και του δευ­τε­ρο­λέ­πτου. Φυ­σι­κά η ρο­ή
του χρό­νου μέ­σα στην κο­σμι­κή ι­στο­ρί­α δεν
δι­α­κό­πτε­ται, άλ­λο αν ε­μείς άλ­λο­τε νο­μί­ζου­με
ό­τι «τρέ­χει ο χρό­νος» ή μας φαί­νε­ται ό­τι «στα­
μά­τη­σε».
Μί­α θε­ω­ρί­α της Φυ­σι­κής, η «Θεωρία της
Σχετικότητας», υ­πο­στη­ρί­ζει ό­τι μελ­λον­τι­κά,
ό­ταν α­να­πτυ­χθούν οι τε­χνο­λο­γι­κές δυ­να­τό­
τη­τες για δι­α­στρι­κά τα­ξί­δια με α­σύλ­λη­πτα με­
γά­λες τα­χύ­τη­τες, τό­τε θα δι­α­πι­στώ­σου­με και
με­γά­λες ε­πι­βρα­δύν­σεις στην τα­χύ­τη­τα ρο­ής
του χρό­νου. Αυ­τό ό­μως θα αρ­γή­σει. Αυ­τό που
χρει­ά­ζε­ται να ξέ­ρουν, αν κά­πο­τε τα­ξι­δέ­ψουν
ίσως τα τρι­σέγ­γο­νά μας σε κά­ποι­ον μα­κρυ­
νό πλα­νή­τη, εί­ναι ό­τι δεν θα χρεια­στεί να πά­
ρουν μα­ζί τους ­ρο­λό­για, για­τί η πε­ρι­στρο­φή
ε­κεί­νου του πλα­νή­τη θα εί­ναι σί­γου­ρα μι­κρό­
τε­ρη ή με­γα­λύ­τε­ρη της Γης μας, και συ­νε­πώς
θα έ­χει άλ­λη ώ­ρα και άλ­λα ­ρο­λό­για.
Υπάρχει όμως και ένα σημαντικό ερώτη­
μα. Θα τε­λει­ώ­σει πο­τέ ο χρό­νος; Η προ­ο­πτι­κή
εί­ναι α­νη­συ­χη­τι­κή, πιο τρο­μα­κτι­κή α­κό­μη
και α­πό το τέ­λος του Σύμ­παν­τός μας, ε­πει­δή
στα πε­ρισ­σό­τε­ρα α­πό τα συ­νη­θι­σμέ­να σε­νά­
ρια κο­σμι­κής κα­τα­στρο­φής α­πο­μέ­νει πάν­τα η
κα­θη­συ­χα­στι­κή πι­θα­νό­τη­τα ό­τι έ­να νέ­ο Σύμ­
παν θα μπο­ρού­σε να α­να­δυ­θεί α­πό τις στά­χτες
του πα­λαι­ού.
Α­να­φέ­ρα­με τη θε­ω­ρί­α της σχε­τι­κό­τη­τας.
Σύμ­φω­να μ’­αυ­την, ο χρό­νος ε­ξαρ­τά­ται α­πό
το χώ­ρο, ό­πως και ο χώ­ρος ε­ξαρ­τά­ται α­πό
τον χρό­νο. Πώς συμ­βαί­νει αυ­τό, εί­ναι α­πλό.
Χω­ρίς τον χρό­νο δεν μπο­ρού­με να κα­τα­νο­
ή­σου­με τον χώ­ρο, και χω­ρίς τόν χώ­ρο εί­ναι
α­δύ­να­τος ο υ­πο­λο­γι­σμός του χρό­νου. Αν δεν
κα­τοι­κού­με σε πλα­νή­τη (λ.χ. τη Γη) δεν μπο­
ρού­με - εί­πα­με - να ο­ρί­σου­με τη ρο­ή του χρό­
νου, κι ε­πί­σης στο δι­ά­στη­μα δεν υ­πάρ­χει α­πό­
λυ­το κε­νό χώ­ρου, συ­νε­πώς κι ε­κεί τρέ­χει και
με­τρά ο χρό­νος. Έ­τσι χώ­ρος και χρό­νος εί­ναι
α­να­πό­σπα­στα συν­δε­μέ­νοι κι α­πο­τε­λούν το
«χρο­νο­χώ­ρο» των τεσ­σά­ρων δι­α­στά­σε­ων α­πό
τις ο­ποί­ες οι τρεις (μή­κος, πλά­τος, ύ­ψος) α­να­
φέ­ρον­ται στο χώ­ρο και η τέ­ταρ­τη στο χρό­νο.
Χρό­νος και χώ­ρος, α­πο­τε­λούν μί­α ε­νια­ία ον­
τό­τη­τα ό­που ση­μει­ώ­νον­ται τα συμ­βάν­τα του
χω­ρο-χρό­νου.
Στην κα­θη­με­ρι­νή μας ζω­ή αν­τι­λαμ­βα­νό­
μα­στε την έν­νοι­α του χρό­νου με τη δι­α­δο­χή
κά­ποι­ων αλ­λα­γών που συμ­βαί­νουν στο χώ­ρο.
Ό­ταν τοπρω­ί βγαί­νει οΉ­λιος λέ­με ό­τι έ­χου­με
α­να­το­λή και, α­νά­λο­γα με την θέ­ση της Γης γύ­
ρω α­πό τον Ή­λιο, λέ­με ό­τι «η ώ­ρα εί­ναι 5,30 ’,
6, ή 6,30’». Βλέ­πουμε την α­στρι­κή δέ­σμευ­ση.
Αρ­γό­τε­ρα ό­ταν ο Ή­λιος μας χτυ­πά κά­θε­τα
βλέ­που­με την πρό­ο­δο της πο­ρεί­ας του χρό­
νου και λέ­με και χω­ρίς ­ρο­λό­ι «πρέ­πει να εί­ναι
12 ή και πα­ρα­πά­νω η ώ­ρα». Ό­ταν δε δού­με το
Η­λι­ο­βα­σί­λε­μα, τό­τε ξέ­ρου­με ό­τι σε λί­γο έρ­χε­
ται η νύ­χτα. «Δεν θά­ναι α­νά­λο­γα 8,30’ ή 7,30 ’
ή 6,20’ η ώ­ρα»; Ό­λα στο χρό­νο εί­ναι στιγ­μές
του σύγ­χρο­νου, του τώ­ρα (πα­ρόν) που γρή­
γο­ρα γί­νε­ται πρω­τύ­τε­ρα (πα­ρελ­θόν) και εί­ναι
στραμ­μέ­νο α­πο­κλει­στι­κά σ’­αυ­τό που θα έρ­θει
σύν­το­μα ή αρ­γό­τε­ρα (μέλ­λον). Ά­ρα ο χρό­νος
που ζού­με και ξέ­ρου­με εί­ναι συ­νάρ­τη­ση της
ζω­ής μας πά­νω στη Γη και στις πε­ρι­στρο­φές
3 «Η Συν­το­νι­σμέ­νη Παγ­κό­σμια Ώ­ρα (U­TC) εί­ναι το βα­σι­κό
πρό­τυ­πο μέ­τρη­σης του χρό­νου, το ο­ποί­ο χρη­σι­μο­ποι­εί­ται με­
τα­ξύ άλ­λων στο Δι­α­δί­κτυ­ο, τις οι­κο­νο­μι­κές συ­ναλ­λα­γές και
άλ­λες δι­ε­θνείς υ­πη­ρε­σί­ες. Έ­χει αν­τι­κα­τα­στή­σει εν πολ­λοίς
τη λε­γό­με­νη Ώ­ρα Γκρί­νου­ιτς (αν και γε­νι­κά συμ­πί­πτει μα­ζί
της) και με­τρά­ται υ­πο­λο­γί­ζον­τας το μέ­σο ό­ρο της ώ­ρας που
δί­νουν δε­κά­δες α­το­μι­κά ρο­λό­για α­να­φο­ράς σε ό­λο τον κό­σμο.
To πρό­βλη­μα ό­μως εί­ναι ό­τι η U­TC με τον και­ρό α­πο­κλί­
νει α­πό την η­λια­κή ώ­ρα, που υ­πο­λο­γί­ζε­ται α­πό τη θέ­ση του
Ή­λιου ή άλ­λων σω­μά­των στον ου­ρα­νό. Για τη δι­όρ­θω­ση της
α­πό­κλι­σης α­πό την η­λια­κή ώ­ρα, εί­πε, οι υ­πεύ­θυ­νοι θα μπο­
ρού­σαν να προ­σθέ­τουν έ­να εμ­βό­λι­μο λε­πτό ή μια εμ­βό­λι­μη
ώ­ρα σε πιο α­ραι­ά δι­α­στή­μα­τα. «Η α­πό­κλι­ση του εμ­βό­λι­μου
δευ­τε­ρό­λε­πτου εί­ναι μό­νο 1 λε­πτό και 30 δευ­τε­ρό­λε­πτα α­νά
αι­ώ­να. Η α­πό­κλι­ση σε δι­ά­στη­μα μιας χι­λι­ε­τί­ας θα ή­ταν της
τά­ξης των 15 λε­πτών», ε­πι­σή­μα­νε ο Μινς. Η α­πό­φα­ση της
I­CU για την τύ­χη του εμ­βό­λι­μου δευ­τε­ρό­λε­πτου ε­πρό­κει­το
να λη­φθεί την Πέμ­πτη, τε­λι­κά ό­μως α­να­βλή­θη­κε για το 2015
λό­γω έλ­λει­ψης ο­μο­φω­νί­ας.
Υ­πέρ της κα­τάρ­γη­σης φέ­ρον­ται να τάσ­σον­ται οι Η­ΠΑ και η
Γαλ­λί­α, ε­νώ η Βρε­τα­νί­α και η Κί­να δεί­χνουν να προ­τι­μούν το
ι­σχύ­ον σύ­στη­μα κυ­ρί­ως για φι­λο­σο­φι­κούς λό­γους: θε­ω­ρούν
ό­τι εί­ναι κα­λύ­τε­ρο να δι­α­τη­ρη­θεί η σύν­δε­ση α­νά­με­σα στο αν­
θρώ­πι­νο στάν­ταρτ μέ­τρη­σης του χρό­νου και την α­στρο­νο­μι­κή
ώ­ρα». Βλ. N­e­w­s­r­o­om ΔΟΛ, με πλη­ρο­φο­ρί­ες α­πό A­s­s­o­c­i­a­t­ed
P­r­e­ss_C­o­p­y­r­i­g­ht Re­u­t­e­rsh­t­tp:­//n­e­ws.in.gr/s­c­i­e­n­ce-t­e­c­h­n­o­l­o ­
gy/a­r­t­i­c­le/?a­id=1231146395. ­