Ενατενίσεις | Τεύχος 17 Μάιος - Αύγουστος 2012 | Ιερά Μητρόπολις Κύκκου και Τηλλυρίας - page 86

84 Eνατενίσεις
Ε’ Ο xρόνος στη Θεολογία
Η Ορ­θό­δο­ξη πα­τε­ρι­κή θε­ο­λο­γί­α εί­δε τον
χρό­νο μέ­σα α­πό τη δη­μι­ουρ­γί­α, ό­πως πε­ρι­
γρά­φε­ται στην Πα­λαι­ά Δι­α­θή­κη. Στην ό­λη
πα­ρά­δο­ση ο χρό­νος α­κο­λου­θεί μια γραμ­μι­κή
πο­ρεί­α που εί­ναι κα­τ’ ου­σί­αν συ­νάν­τη­ση και
σταυρική το­μή με την αι­ω­νι­ό­τη­τα και α­πο­κα­
λύ­πτει προ­ο­δευ­τι­κά στον άν­θρω­πο τη αγαθό­
τητα του Θε­ού. Εί­ναι φα­νε­ρό ό­τι η θέ­ση αυ­τή
βλέ­πει χρό­νο και ι­στο­ρί­α σε μια ε­σχα­το­λο­γι­κή
προ­ο­πτι­κή, ό­που η κο­σμι­κή δη­μι­ουρ­γί­α δεν
μπο­ρεί να α­πο­στα­σι­ο­ποι­η­θεί α­πό την ευ­θύ­νη
του αν­θρώ­πουως συν­δη­μι­ουρ­γού. ΟΘε­ός δη­μι­
ούρ­γη­σε και προ­νο­εί και ο άν­θρω­πος με­τέ­χει
θε­τι­κά ή αρ­νη­τι­κά στη χρή­ση, δι­α­φύ­λα­ξη ή
φθο­ρά της δη­μι­ουρ­γί­ας. Ε­δώ πρέ­πει να ση­μει­
ω­θεί ό­τι σύμ­φω­να με την θε­ω­ρί­α του Χιγ­κς τα
πάν­τα α­πο­κτούν ύ­παρ­ξη, α­πό τη στιγ­μήπουη
ε­νέρ­γειαση­μα­το­δο­τεί τηνπα­ρου­σί­ατηςμά­ζας,
γε­γο­νός που φέρ­νει τη θε­ω­ρί­α του «B­ig B­a­ng»
πο­λύ κον­τά στην πε­ρί δη­μι­ουρ­γί­ας ά­πο­ψη της
Εκ­κλη­σί­ας. Φυ­σι­κά δεν α­παι­τεί­ται ταυ­τό­τη­τα
δι­α­τύ­πω­σης και γλωσ­σι­κού κώ­δι­κα, α­φού άλ­
λη εί­ναι η γλώσ­σα της Ε­πι­στή­μης και άλ­λη η
θέ­α­ση ή η γλώσ­σα της Θε­ο­λο­γί­ας.
Η Θε­ο­λο­γί­α ει­σά­γει τον άν­θρω­πο στην έν­
νοι­α του χρό­νου μέ­σω των μυ­στη­ρί­ων της Εκ­
κλη­σί­ας. Στο κλί­μα της χά­ρι­τος των δω­ρε­ών
του Πα­ρα­κλή­του ο πι­στός με­τέ­χει, κα­τα­νο­εί,
προσ­λαμ­βά­νει και ζει στο μυ­στή­ριο της δη­
μι­ουρ­γί­ας με την α­πο­κά­λυ­ψη του Θε­ού στον
κό­σμο. Αυ­τή η συ­νει­δη­τή και ελεύθερη με­
το­χή οι­κο­δο­μεί τις «α­ρε­τές» της πί­στης, της
ελ­πί­δας και της αγάπης. Όλες α­παι­τούν α­πό
τον πι­στό προ­ο­πτι­κές χρό­νου, η πί­στη χρειά­
ζεται για την α­ξι­ο­ποί­η­ση του πα­ρελ­θόν­τος ως
πα­ρα­κα­τα­θή­κης θεί­ων δω­ρε­ών (λ.χ. ζω­ή και
κή­ρυγ­μα προ­πα­τό­ρων, προ­φη­τών, α­πο­κά­λυ­
ψη στον κό­σμο του Υι­ού καί Λό­γου του Θε­ού,
δι­δα­σκα­λί­α, θαύ­μα­τα, μαρ­τύ­ριο, θά­να­τος και
α­νά­στα­ση, ζω­ή, λό­γοι και μαρ­τύ­ρια μαρ­τύ­
ρων, ο­σί­ων και α­γί­ων). Αλ­λά και η ελ­πί­δα εί­
ναι προ­ϋ­πό­θε­ση για την προσ­δο­κί­α και πνευ­
μα­τι­κή προ­ε­τοι­μα­σί­α έ­ναν­τι του μέλ­λον­τος
(ε­σχα­το­λο­γί­α, κρί­ση, δι­καί­ω­ση, α­πό­δο­ση της
δι­και­ο­σύ­νης του Θε­ού, αι­ω­νι­ό­τη­τα). Τέ­λος,
το πα­ρόν, η χρο­νι­κή στιγ­μή της συ­νάν­τη­σης
με τους άλ­λους στην κοι­νό­τη­τα της α­δελ­φο­
ποί­η­σης των αν­θρώ­πων δεν μπο­ρεί πα­ρά να
εί­ναι έρ­γο, ευ­θύ­νη, μαρ­τυ­ρί­α και βί­ω­ση της
κο­ρυ­φαί­ας α­ρε­τής, της α­ρε­τής της α­γά­πης. Η
α­γά­πη ξε­κι­νά α­πό τον Θε­ό και δι­α­χέ­ε­ται στην
κτί­ση, την ι­στο­ρί­α, τους πο­λι­τι­σμούς και τα
έρ­γα των αν­θρώ­πων ως φι­λαλ­λη­λί­α, συ­να­
δέλ­φω­ση και φι­λαν­θρω­πί­α. Χω­ρίς α­γά­πη δεν
υ­πάρ­χουν υ­γι­είς σχέ­σεις σε ο­ποι­ο­δή­πο­τε ε­πί­
πε­δο της ζω­ής. Στην α­που­σί­α της κυ­ρια­ρχούν
ο πό­νος, οι πό­λε­μοι, η κα­τα­στρο­φή, ο θρή­νος,
η εκ­με­τάλ­λευ­ση, η προ­σφυ­γιά, η α­λό­γι­στη
φθο­ρά της φύ­σης, ο θά­να­τος. Η γνώ­ση των
συ­νε­πει­ών α­πό την α­που­σί­α της α­γά­πης εί­ναι
ηπρο­ϋ­πό­θε­σηκαι ηα­με­τά­κλη­τηα­ναγ­και­ό­τη­
τα για την α­να­ζή­τη­σή της. Η βί­ω­ση της α­γά­
πης στην προ­ο­πτι­κή του δια­ρκούς πα­ρόν­τος
εί­ναι η μο­να­δι­κή ελ­πί­δα για «το υ­γι­ές μέλ­λον
μας». Τό­τε, το τό­τε πα­ρόν της α­γά­πης, γί­νε­ται
δια­ρκές πα­ρόν που με­τα­τρέ­πει τον χρό­νο σε
«αι­ω­νι­ό­τη­τα» και ο­λό­κλη­ρη την κτί­ση σε «βα­
σι­λεί­α του Θε­ού». ■
α­πό τις τέσ­σε­ρις γνω­στές δυ­νά­μεις της φύ­σης, φο­ρέ­ας της μά­
ζας εί­ναι έ­να σω­μα­τί­διο που ο­νο­μά­ζε­ται μπο­ζό­νιο Χιγ­κς. Ει­
δι­κό­τε­ρα με­γά­λο εν­δι­α­φέ­ρον πα­ρου­σιά­ζουν τα τρί­α γε­γο­νό­τα
που φαί­νε­ται να προ­έρ­χον­ται α­πό το κα­νά­λι της δι­ά­σπα­σης
ε­νός σω­μα­τι­δί­ου Χιγ­κς, με μά­ζα που αν­τι­στοι­χεί σε 124 G­eV,
σε δύ­ο μπο­ζό­νια Z, τα ο­ποί­α, με τη σει­ρά τους, δι­α­σπών­ται
το κα­θέ­να σε δύ­ο η­λε­κτρό­νια ή δύ­ο μι­ό­νια (μπο­ζό­νια Z και
μι­ό­νια εί­ναι γνω­στά στοι­χει­ώ­δη σω­μα­τί­δια του Κα­θι­ε­ρω­μέ­
νου Προ­τύ­που). Α­ξί­ζει να ση­μει­ω­θεί ό­τι η ο­μά­δα του ΑΠΘ
με­λε­τά­ει αυ­τό το συγ­κε­κρι­μέ­νο κα­νά­λι δι­ά­σπα­σης και έ­χει
ή­δη α­να­κοι­νώ­σει σχε­τι­κά α­πο­τε­λέ­σμα­τα σε έ­να συ­νέ­δριο της
Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Ε­ται­ρεί­ας Φυ­σι­κών το πε­ρα­σμέ­νο κα­λο­καί­ρι.
Ο ε­πι­τα­χυν­τής L­HC χρη­σι­μο­ποι­εί­ται για την α­νί­χνευ­ση του
σω­μα­τι­δί­ου Χιγ­κς α­πό δύ­ο πει­ρα­μα­τι­κές ο­μά­δες των 3.000
α­τό­μων, η κα­θε­μί­α με τους δι­κούς της α­νι­χνευ­τές και τη δι­
κή της μέ­θο­δο. Η μί­α εί­ναι η ο­μά­δα C­MS και η άλ­λη η ο­μά­
δα A­T­L­AS. Στο πεί­ρα­μα A­T­L­AS συμ­με­τέ­χει και μί­α ο­μά­δα
α­πό το ΑΠΘ, με ε­πι­κε­φα­λής την κα­θη­γή­τρια Χα­ράΠε­τρί­δου,
και α­ξί­ζει να ση­μει­ω­θεί ό­τι α­πό τη συ­νο­λι­κή ε­πι­φά­νεια 5.500
τ.μ. που κα­λύ­πτουν οι α­νι­χνευ­τές του πει­ρά­μα­τος αυ­τού, τα
550 τ.μ. έ­χουν κα­τα­σκευα­σθεί στο ΑΠΘ (Χά­ρης Βάρ­βο­γλης,
Χα­ρά Πε­τρί­δου, Γιά­ννης Σει­ρα­δά­κης).
Το σω­μα­τί­διο Χιγ­κς έ­χει ε­πι­κρα­τή­σει να ο­νο­μά­ζε­ται α­πό τα
Μ.Μ.Ε. «σω­μα­τί­διο του Θε­ού», ο­νο­μα­το­λο­γί­α που έ­χει ο­δη­
γή­σει σε πολ­λές πα­ρε­ξη­γή­σεις. Α­ξί­ζει λοι­πόν να δι­ευ­κρι­νι­
σθεί ό­τι το ό­νο­μα αυ­τό προ­έ­κυ­ψε κα­τά σύμ­πτω­ση! Προ­έρ­χε­
ται α­πό τον τί­τλο του βι­βλί­ου του νομ­πε­λί­στα φυ­σι­κού Λέ­ον
Λέν­τερ­μαν: «Το σω­μα­τί­διο του Θε­ού» (T­he G­od P­a­r­t­i­c­le): Αν
το Σύμ­παν εί­ναι η α­πάν­τη­ση, τό­τε ποι­α εί­ναι η ε­ρώ­τη­ση;­». Ο
Λέν­τερ­μαν αρ­χι­κά εί­χε γρά­ψει στον τί­τλο «Το κα­τα­ρα­μέ­νο
σω­μα­τί­διο» («T­he g­o­d­a­mn p­a­r­t­i­c­le»­) α­να­φε­ρό­με­νος στην πο­
λύ­χρο­νη α­πο­τυ­χί­α των ε­πι­στη­μό­νων να το α­να­κα­λύ­ψουν. Ο
εκ­δό­της ό­μως θε­ώ­ρη­σε ό­τι ο τί­τλος αυ­τός δεν ή­ταν «κα­θω­
σπρέ­πει» και άλ­λα­ξε το g­o­d­a­mn σε G­od.
Τα σω­μα­τί­δια Χιγ­κς δί­νουν μά­ζα σε ό­λα τα υ­πό­λοι­πα σώ­μα­
τα, έ­χου­με και ε­μείς στο σώ­μα μας σω­μα­τί­δια Χιγ­κς; Με την
έν­νοι­α αυ­τή έ­χουµε και στον ορ­γα­νισµό µας τέ­τοι­α σωµα­τί­
δια».